กาลครั้งหนึ่ง ยังมีสัปเหร่อผู้หนึ่ง
เขาแบกซากศพเข้าไปฝัง
ศพนั้น มีชื่อว่าความรัก
ได้ยินว่าตอนที่ยังไม่ตายตก
มันร่าเริงเปี่ยมชีวิตชีวา
มันโลดโผนโจนทะยาน
ยืนหยัดเย้ยหยันทุกความท้าทาย
มันเคยหัวเราะใส่ความตายด้วย
สุดท้าย เวลาก็พามันจากไป
เหลือแต่ซากหนักอึ้ง
ยิ่งปล่อยไว้เนิ่นนานยิ่งเหม็นเน่า
สัปเหร่อเดินผ่านหลุมศพเรียงราย
ป่าช้านี้แทบไม่เหลือที่ว่างให้ฝังศพใหม่
เขาลากขาเดินลึกเข้าไป
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว
ป่าช้ามืดมิด น้ำหนักที่แบกไว้
ทำให้เขาก่นด่าโลก
ก่นด่าความตาย
ก่นด่าวิญญาน
"แน่จริงเอ็งออกมาสิวะ"
ใจหนึ่งก็อยากให้มันออกมา
อีกข้างหนึ่งก็หวาดหวันพรั่นพรึง
ในที่สุด เขาก็พบทำเลงามๆ
สัปเหร่อไม่รอช้า
วางศพนั้นลง
คว้าจอบมาขุดดินเป็นหลุมลึก
"ยังลึกไม่พอ" สัปเหร่อคิด
ศพนี้ปาฏิหาริย์มันมากมี
ลึกเพียงนี้ เกิดวิญญานมันกลับมาเข้าสิงร่าง
มันจะลุกขึ้นมาก่อความเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า
เขาจึงขุดลึกลงไปกว่าเดิม
ลึกลง
ลึกลง
ลึกลง ...
สัปเหร่ออยู่ในหลุมลึก
ไม่สามารถปีนขึ้นมาเองได้
ศพนั้นเล่า?
มันผลุดลุกขึ้นมานั่งอยู่ที่ปากหลุม
หัวเราะเสียงดัง
เฝ้ารอให้สัปเหร่อสิ้นใจ
มันจะได้กลบหลุมให้เรียบร้อย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in