มันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว เขาต้องเขียนมันออกมา ถ้อยคำมากมายที่อยู่ในหัว มันกรีดร้องโหยหวน กระโดดกระเด้งกระดอนชอนไชไปทั่วเพื่อหาหนทางเล็ดลอดออกมาจากกระโหลกหนาๆ ของเขา 
พวกมันต้องการออกมา ...

ในวันอื่นๆ เมื่อเวลาแบบนี้ เขาคงหยิบกีตาร์มาดีดๆ สีๆ การพยายามทำในสิ่งที่เหนือความสามารถของตัวเอง ประกอบกับท่วงทำนองที่เดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดรอ ทำให้เขาไม่ว่อกแว่ก ไม่มีที่ว่างเหลือให้คิดถึงใครคนนั้น คนที่เขาปิดกั้นไปแล้วจากชีวิตของเขาเมื่อยี่สิบแปดวันที่ผ่านมา

แต่ในคืนนี้ ในโรงแรมที่เขาไม่รู้จัก แสงสลัวๆ ในห้องพัก ช่างเปิดประตูเย้ายวนให้ความอ่อนแอหวนกลับมาครอบงำ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงมือเขียนอีกครั้ง

ทุกครั้งทีี่เขาเขียนอะไรออกมา มันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้ล้วงเอาก้อนความทรงจำออกมาจากหัว เพื่อปั้นขึ้นมาใหม่เป็นร่างของเธอบนแผ่นกระดาษหรือหน้าจอคอมพิวเตอร์ ยิ่งเขียนยาวก็ยิ่งเหมือนกับเธอได้กลับมานั่งตรงหน้าเขาอีกครั้ง และในชั่วขณะนั้น เขาและเธอก็ได้สนทนากัน จะยิ้มให้กันก็ยังได้ 

กับถ้อยคำบนกระดาษ เขาสามารถสัมผัสเธอได้ บางครั้งเขาใช้มือลูบไล้ไปมาบนย่อหน้าแรกๆ และจินตนาการถึงเรือนผมของเธอในมือของเขา แน่ละ เขาไม่เคยแม้แต่สัมผัสต้องตัวของเธอจริงๆ มันเป็นเพียงความปรารถนาที่เขาเก็บไว้ในใจ จนวันที่เขาพูดออกไป 

ไม่รู้ว่าคำสารภาพของเขา มันเร็วเกินไปหรือสายเกินไปกันแน่ แต่ที่ชัดเจนคือความผิดหวังที่ตามมา ความรู้สึกสิ้นหวังนั้นเอง ทำให้เขาต้องสังหารตัวละครในแทบทุกเรื่องราวที่เขาเขียนออกมา ถ้าการเขียนทำให้เขาได้สัมผัสกับเธอในจินตนาการ เรื่องราวที่ดำเนินไปคือความสัมพันธ์  ใบมีดที่ชำแรกเข้าในหัวใจของตัวละครของเขาก็คือการล่วงล้ำร่างกายของเธอ ก่อนจะจบลงด้วยการที่ตัวละครในจินตนาการของเขาได้หลั่งเลือดออกมา แน่นอนมันจบลงด้วยความตาย 

มันอาจเป็นการแสดงถึงความไม่ปรารถนาจะอดทนอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป แต่มันยังไม่รุนแรงเพียงพอที่จะทำให้เขาทำร้ายตัวเองอีกครั้ง หรือมันอาจเป็นเพราะเขาเพิ่งคิดได้ ว่าการตายของเขาอาจทำให้เธอรู้สึกผิดและเขาไม่อยากให้เธอเสียใจ เขาจึงทำได้เพียงฆ่าตัวละครของเขาทิ้ง 

เขาจะมีความสุขถ้าได้รู้ว่าเธอมีความสุข แต่มันก็เป็นความสุขราวกับกาแฟเย็น ความหวานที่ปนกับความขม ความสุขที่เจือไว้ด้วยสีของความเศร้าสร้อย เสียใจที่รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความสุขของเธอคนนั้นที่เขารัก

เขาจึงปิดกั้นเธอออกจากชีวิตของเขาโดยสมบูรณ์ เกือบเดือนแล้วที่เขาไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรของเธอและเธอไม่อาจรับรู้ความเป็นไปในชีวิตของเขา เส้นตรงทั้งสองเส้นนั้นมันไม่ใช่เส้นขนาน แต่ทั้งคู่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยระยะที่ห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ จุดที่ทั้งสองเคยบรรจบกันมันผ่านไปแล้ว 
เกือบหนึ่งเดือนนั้น ถ้าใครผ่าสมองเขาออกมา คงเห็นแต่ถ้อยคำ 

ที่ผ่านมา เขาพยายามเขียนบ้าง แต่ไม่สามารถไปถึงตอนจบได้

และตอนนี้ เสียงของมันดังพอที่ทำให้น้อต กลับมานั่งเขียนอีกครั้ง เขาคิดถึงเธอ การเขียนทำให้เขาสัมผัสเธอได้ พูดคุยกับเธอได้ 

ในคืนนี้ เขาอยากฆ่าตัวละครของเขาอีกครั้ง

แต่เรื่องนี้ มันไม่มีแม้แต่พล็อต ไม่มีตัวละครอื่นใด ตัวละครเพียงหนึ่งเดียวคือตัวเขาเอง ที่กำลังนั่งเขียนเรื่องนี้ลงในสมุดบันทึก