คนรอบข้างมักพูดว่า 

"ซักวันจะมีคนเข้ามาในเซฟโซนของเธอได้ และพาเธอออกไปจากเซฟโซนนั่น" 

 ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ที่จะมีใครเข้ามาได้ ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเซฟโซนที่ฉันสร้างอยู่ตรงไหน เขาไม่อาจเดินมาไม่ถูกทางหรอก และถึงเขาจะเดินมาเจอเซฟโซนของฉัน แต่ก็ไม่รู้วิธีเข้ามาอยู่ดี จะมีใครยอมเดินในเส้นทางที่มืดไม่มีแสงสว่าง ทางเดินก็เ็ต็มไปด้วยเศษหินและหนามที่คอยทิ่มแทงเ้ท้าอยู่ตลอดเวลา และภายนอกเซฟโซนนั้นก็เต็มไปด้วยโซ่หนาและไหนจะเถาวัลย์ที่มีแต่หนามพันรอบหนาทึบ ไม่มีใครอยากจะเจ็บปวดและเหน็ดเหนื่อยหรอก 

                   . . "เมื่อโตขึ้นเธอจะออกมาจากเซฟโซนเอง

"ฉันเคยเห็นด้วยกับประโยคนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่เห็นด้วยกับมันเสียแล้ว ฉันกลับคิดว่า ฉันทำถูกแล้วที่สร้างเซฟโซนนี้ขึ้นมา ฉันทำถูกแล้วที่ไม่ก้าวออกมาจากเซฟโซนนี้ 

 #ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจางหาย ความรักที่ไม่อาจเข้าถึงใจฉัน

#เซฟโซนที่ดีคือการรู้เท่าที่ควรรู้ เซฟโซนที่ปลอดภัย คือการไม่คาดหวัง

 ณัฐชา แสงศรี เลขที่ 1 สายคอม