หนึ่ง - ไดอารี่ยี่สิบถึงยี่สิบถึงยี่สิบหกสิงหาคมห้าเก้าละกัน

อย่าหายไปเพื่อให้ใครบางคนออกตามหาเลย

หรือถ้าคิดจะหายไป ให้หายไปด้วยเหตุผลของตัวเราเอง
ด้วยเหตุผลที่ไม่มีความจำเป็นจะอยู่ในที่ตรงนี้แล้ว
อย่าหายไปด้วยเหตุผลเพราะคนอื่นเลย
ไม่มีประโยชน์หรอก

แค่เราอยู่ตรงนี้เรายังไม่ค่อยมีตัวตนเลย ...
เราอ่านเจอบทความพวกนี้บ่อยบ่อย
เราค่อนข้างเห็นด้วย

เราเคยมีประสบการณ์งอนเพื่อนคนนึง

เรารู้สึกว่าทุกครั้งที่เรามีความทุกข์
เราจะคิดถึงมัน อยากคุยกับมัน
อยากให้มันฟังเล่า คุยกับมันแล้วสบายใจ

ไม่ใช่ว่าสุขแล้วไม่คิดถึงนะ
เราแชร์ความสุขกันเรื่อยเรื่อยอยู่แลัว

แต่เวลาที่มันมีปัญหา เราก็อยากให้มันคิดถึงเราบ้าง
อยากให้มันแชร์ ให้มันเล่าให้เราฟัง
แต่เรากลับไม่ได้เป็นคนตรงนั้น

มันอาจจะคิดว่าไม่อยากทำให้เราคิดมาก
หรือมันอาจจะไม่ได้คิดถึงเราจริงจริงก็เหอะ
แต่เราจะรู้สึกดีใจเวลาที่ใครมีปัญหาแล้วคิดถึงเรา
เรารู้สึกว่าอย่างน้อยเราก็เป็นคนนึงที่เขาไว้ใจ

นานนานเข้าเราเริ่มรู้สึกว่าความสำคัญที่เราให้มัน
กับความสำคัญที่มันให้เรามันไม่เท่ากัน
ทำให้เรารู้สึกน้อยใจมาก เรางอนมันแบบไม่บอกใคร
จนวันนึงเราเลย unfriend facebook มันแม่ง

สุดท้าย ผ่านไปเป็นอาทิตย์
มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราไม่ได้เป็น friend กัน
เราเองต่างหากที่ add กลับไป
แล้วบอกมันว่าไม่รู้ว่า friend หายไปไหน

มานั่งคิดคิดแล้วแม่งก็ตลกดี
ตอนนั้นเรางี่เง่ามาก ขี้น่อยใจมาก
แต่พอชีวิตผ่านช่วงเวลามาเรื่อยเรื่อย
มันทำให้เราโตขึ้นจริงจริงนะ
เราปลงขึ้น มองโลกกว้างขึ้น
เข้าใจธรรมชาติของคนคนนึงมากขึ้น
ตอนนั้นเพื่อนเรามันไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
เราเองต่างหากที่คาดหวังกับความสัมพันธ์มากเกินไป

มันให้เราเท่าที่มันพอใจจะให้ได้
เราบังคับใครไม่ได้ แม้แต่ตัวเราเอง
เราก็ให้คนอื่นได้ไม่เท่ากับที่เขาให้เราได้ทุกคนหรอก

ตอนนี้เรายังสนิทกันเหมือนเดิม
มันอาจจะไม่ได้สนิทกันเท่ากับตอนนั้นที่เราคาดหวัง
เราต่างคน ต่างโตกันไป มีเรื่องในชีวิตแตกต่างกันไป
เจอกันที ก็อัพเดตกันไป แต่ไม่เจอกันก็อ่านเรื่องราวของมัน
ผ่านทาง facebook หรือทัก chat กันบ้าง บางครั้ง

นี่คือเรื่องเราที่เราเข้าใจเลยว่า
บางทีการที่เราหายไปเพื่อเรียกร้องความสนใจ
มันก็ไม่ได้อะไรกลับมา นอกจากความทรมานของเราเอง
กับความคิดที่ว่าเราทำไปทำไมวะตอนนั้น

แต่อีกแง่มุมนึง
เป็นเรื่องของเพื่อนเรา

เขาหายไปจากคนที่เขาคุยอยู่
เพราะรู้สึกว่าพอแล้ว ไม่ต้องการอยู่ตรงนี้แล้ว
แต่การหายไปของเขา กลับทำให้ใครคนนั้น
รู้ใจตัวเอง และกลับมาตามง้อจนได้

แต่มันก็ไม่ทันเสมอไปหรอกนะ
ถึงจะหายไปแค่อาทิตย์ สองอาทิตย์
แต่ทุกวินาทีที่เวลามันเดินไป
เรื่องราวมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้หมดแหละ

ถ้าเป็นอย่างนั้น
เราอย่าทดลองกับความรู้สึกใครเลย
เราเองนั่นแหละที่จะเสียใจ
ที่เกริ่นมาแม่งเราคิดไปเอง
ว่ามันจะเข้ากับสิ่งที่จะเขียนต่อไป

เรากำลังจะลองอำพรางตัวเองจาก facebook

ตลกว่ะ
สุดท้ายกูเองเนี่ยแหละ
ทำเป็นจะหายไป คิดว่าใครจะหาหรอ

ก็อาจจะมี
เพื่อนอาจจะงง ว่าหายไปไหน
แต่คงไม่ใช่ใครคนนั้น

หลายเดือนที่ผ่านมา
เราค่อนข้างเล่น facebook หนัก
อาจจะหนักจนเกินไป บางทีเล่นแล้วก็ตลก
แต่บางทีเล่นแล้วก็หดหู่

เรื่องราวความหดหู่ทั้งหมด
แม่งเกิดจากคนแค่ไม่กี่คน
เขาไม่ได้ทำอะไรให้เราหดหู่
แต่การดำเนินชีวิตของเขาที่เราไปเสือกนั่นแหละ

ทำให้เราหดหู่เอง

เราเฝ้ารอติดตาม
อ่านโพสทุกโพสของเขา
เอามาตีความคิดเอาเองว่าหมายถึงเรารึเปล่า

แต่พอเจออะไรบางอย่าง
ที่ทำให้เรารู้ว่าเราอาจจะคิดไปเองคนเดียวทั้งหมด
เราก็มานั่งเฟล เสียใจ ทำใจ แล้วก็กลับไปใหม่
มันวนแบบนี้มาเป็นเดือน สองเดือนแล้ว
เราเริ่มคาดหวังกับอะไรที่มันไม่เคยชัดเจน

จริงจริงเมื่อก่อนเราก็เคยเป็นแบบนี้แหละ
แต่ตอนนี้เราว่าเราหนักเกินไป
บางทีชีวิตเราก็เหนื่อยอยู่แล้ว
แล้วเรายังต้องมาเหนื่อย เฝ้ารอกับอะไรบางอย่าง
บางทีเขาอัพเดต เราก็เหนื่อยที่ต้องตีความ
แต่บางทีเขาหายไป เราก็ยังต้องมาเหนื่อยอีก
ที่ต้องมานั่งคิดว่าหายไปไหน ทำไรอยู่ เป็นไงบ้าง
เราว่าตอนนี้มันเกินความจำเป็นเกินไปแล้ว
เราก้าวเข้ามามากเกินไปหน่อย

เราเบื่อที่ต้องมาเห็นอะไรแล้วกลับมานั่งเฟล
จนอะไรที่เราคิดไว้ว่าจะทำ ก็ไม่มีอารมณ์ทำ
มัวแต่นั่งไถ feed facebook จนนิ้วสากหมดละเนี่ย

ก่อนหน้านี้เราเคยชอบคนคนนึง
เขาเป็นคนเงียบเงียบ แทบไม่อัพเดตอะไรบน social เลย
ตอนนั้นมันทำให้เรากระวนกระวายใจ
เราอยากรู้เรื่องราวในชีวิตเขาบ้าง
แต่จริงจริงเราว่าแม่งเป็นข้อดีอยู่เหมือนกัน

มาตอนนี้ตอนที่เราชอบคนนี้
เค้าเป็นคนที่เล่น social ค่อนข้างบ่อย
น่าจะอัพเดตทุกวันก็เป็นได้
ตอนนั้นเรารู้สึกโอเค เรารู้สึกดี
กับการที่ได้รู้เรื่องราวในชีวิตของเขาทุกทุกวัน

แต่พอมันนานไป มันเสพติดเกินไป
เราก้าวเข้าไปมากเกินไป เราเริ่มคาดหวัง
ตั้งความหวังกับอะไรแปลกแปลก ที่เป็นไปไม่ได้

จนตอนนี้เรารู้สึกควรหยุดได้แล้ว
เราเลยคิดว่าไม่อยากเล่น facebook สักห้าหกวัน
จริงจริงคนจริงแม่งควรจะทำได้นานกว่านั้น
แต่มันค่อนข้างยากสำหรับเรา
เราไม่อยากหายไปจนไม่มีตัวตน
แต่เราแค่อยากพัก บางทีมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
เราหวังว่าอย่างนั้น

แต่ตอนนี้เราก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่หรอก
ว่าที่เราหายไป เราทำเพื่อตัวเราเองจริงจริง
หรือเราตั้งความหวังอะไรในใจลึกลึกอีกรึเปล่า

เรารู้สึกว่าสิ่งที่เรากำลังจะทำอยู่แม่งไร้สาระนะ
แต่ก็อยากลองทำ

เคยอ่านเจอมาว่า
บางที Facebook ก็เป็นสิ่งเกินความจำเป็นของชีวิต
เราเห็นด้วยนะ แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็จำเป็นสำหรับเราเหมือนกันตอนนี้

เราค่อนข้างสับสนในตัวเองนะ
อย่า งง จนเกินไปล่ะ :-)

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น