.



.





.



“ แดฮวี อยู่ซ้อมหลีดป่าว “







“ ไม่อ่ะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน “






“ ตลอดเลย “






“ จริงๆ เดี๋ยวแก้ตัวอยู่ซ้อมติดกันสองวันเลย “








ร่างบางหันไปเขย่าเพื่อนอีกคนก่อนจะหันมาสนใจกระเป๋าสีชมพูคู่ใจㅡแดฮวีไม่อยากเบี้ยวซ้อมหลีดทุกวันหลอก แต่เพราะเขามีบางอย่างที่สำคัญกว่านั้นที่ต้องทำหน่ะสิ







             RrrrrrrrrrRrrr

‘ แดฮวีหาไรกินเองได้มั้ย ‘




( ได้ครับ ไม่ต้องห่วง )




‘ อยู่คนเดียวได้แน่นะ ‘





( ม๊า ได้สิครับ ผมอยู่คนเดียวหลายๆวัน ยังได้เลยนะ )





‘ ทำเก่ง เดี๋ยวม๊าจะปล่อยให้อยู่คนเดียวจริงๆนะ ‘

แดฮวีไม่ได้ตอบอะไรปลายสายนั้น ก่อนที่จะถูกกดวางจากอีกฝ่ายในอีกไม่กี่นาทีㅡเขาหันมาสนใจกับกองหนังสือข้างๆ ก่อนจะเปิดมันขึ้นมาอ่าน ตากลมจ้องหนังสืออย่างเคย






ผ่านไปแล้วหลายนาที ก็ไม่มีวี่แววว่าแดฮวีจะหันมาสนใจอย่างอื่นนอกจากหนังสือสักที

จะให้บอกตรงๆก็คงรอข้อความจากใครสักคนอยู่นั้นแหละ





แต่ก็เป็นเขาอีกเหมือนเดิมที่เป็นฝ่ายทักก่อน..





‘ ไม่มีใครอยู่บ้านนะ มาหาได้ไหม ‘

Read




‘ อ่านแล้วก็ตอบพี่ด้วยสิ แพจินยอง ‘

‘ ผมแต่งตัวอยู่แปบนึงดิ ‘

‘ ก็คิดถึงนิ ‘






เด็กชายข้างบ้านที่อายุแค่สิบหกปีกับรุ่นพี่มหาลัยปีสี่ที่ใกล้จบแล้ว นี่เข้าข่ายพรากผู้เยาว์เลยนะแดฮวีㅡแต่กลับแดฮวีหน่ะเคยแคร์ซะที่ไหนก็เด็กมันแซ่บซะขนาดนั้น







แดฮวีย้ายมาอยู่บ้านนี้ตอนปีหนึ่ง เพราะมหาลัยที่เขาเรียนอยู่ก็ใกล้กับที่บ้านเลยไปไหนมาไหนสะดวกไม่ต้องไปเช่าหออะไรเลย การที่มาอยู่ในที่ๆแบบนี้ มันก็ยากที่จะเจอคนหรือเด็กๆรุ่นคราวเดียวกันใช่มั้ยละ แล้วเรื่องที่ยากเย็นที่สุดสำหรับเขาก็คงจะเป็น ในทุกๆเช้า แดฮวีจะต้องถูกปลุกจากเสียงของผู้เป็นแม่ให้ลงมาใส่บาตร ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลย เสียเวลานอนไหมเนี่ยㅡแต่การที่ตื่นมาทุกๆเช้าแล้วเจอกับเด็กผู้ชายข้างบ้านอย่างแพจินยองหน่ะ ก็ไม่เลวนักไม่ใช่หรอไง















“ ชู่วววววว อย่าเสียงดังครับ “



เสียงเป่าปากดังมาจากข้างหลัง ซึ่งเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจากแพจินยองเด็กข้างบ้านคนนั้นㅡมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีกแล้วนะ







“ แต่งตัวแบบนี้อีกแล้วนะครับ “

“ ทำไมอ่ะจินยอง ไม่ชอบหรอ “






ร่างบางยันตัวเองขึ้นก่อนโน้มหน้าเข้าไปใกล้คนตัวสูงกว่าที่นั่งอยู่ข้างเตียงเขา เสื้อผ้าหน้าผมที่เซ็ทมาอย่างดิบดี ใบหน้าได้รูปจมูกเป็นสันถ้าได้ลูบหน่ะ ไม่เบื่อแน่ๆ








“ อ่อยผมหรอ “







“ ป่าวซะหน่อย พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้มานานแล้วนะ “







ก่อนที่อีกคนจะขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยท่ายันขาไปข้างหน้าพร้อมตวัดมือมาถอดเสื้อแขนยาวที่เกะกะอยู่บนตัวและโยนมันไปข้างเตียงอย่างไม่ใยดีㅡก็ไม่ได้อ่อยนะ






“ ผมควรทำยังไงต่อครับ “






“ ก็เหมือนที่เคยทำ “






“ พี่แดฮวี.... “







เสียงทุ้มต่ำที่ยังไม่ทันแตกหนุ่มดีของอีกคนพูดขึ้น อย่างเอาแต่ใจ เมื่ออีกฝ่ายอยากให้ทำตามใจตัวเองมากไปㅡปฎิเสธออกมาสิแพจินยองว่าไม่อยากทำ







“ จินยอง..ไม่ชอบหรอ “







เสียงใสของแดฮวีพูดขึ้นก่อนจะชูมือไปคว้าคอแกร่งนั้นของจินยองที่นั่งอยู่ข้างๆโน้มเข้ามาพร้อมมอบจูบแสนหวานนั้นให้เขาก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียว เกลี่ยไปที่ข้างหูอีกคนㅡรู้สึกดีใช่มั้ยละแพจินยอง อย่าโกหกเลย







“ ทำไมต้องให้สอน “







เด็กขี้แกล้ง







“ ตอนแรกผมคิดว่าพี่จะเรียกผมมาเฉยๆนะ “







“ แน่ใจเหรอว่าคิดแบบนั้นจริงๆ “






ไม่พูดเปล่า เขาไม่รอให้อีกคนได้โต้เถียงอะไรกลับมาหรอก ถ้ามัวแต่รอให้พูดมันก็ เสียเวลาหมดหน่ะสิ








“ พี่แดฮวีครับ .. อย่า “






“ นิ่งๆจินยอง “







เขายันตัวเองขึ้นพร้อมดันตัวอีกคนให้ลุกขึ้นเช่นกัน เขาดันอีกคนไปชิดผนังห้องก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ไม่ปล่อยให้ว่างเลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงอีกคนออกเผยให้เห็นบ็อกเซอร์ตัวเก่งนั้นㅡเด็กสิบหกหุ่นแซ่บขนาดนี้เลยหรอเนี่ย









“ พี่ครับ หยุดเถอะ “







ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ของคนตรงหน้าแดฮวีตอนนี้ เพราะเกิดจากการตอบสนองต่อแดฮวีที่กำลังซุกซนกับตัวเขาอย่างเร้าร้อน แดฮวีใช้มือซุกซนล่วงเข้าไปในกางเกงตัวเก่งนั้นของจินยองก่อนจะเล่นกับแก่นกลางลำตัวเหมือนมันเป็นของเล่นชิ้นใหม่..







“ มันเริ่มตื่นแล้วนะจินยอง “






“ พ-พี่ครับ.. “







“ จ๋า นิ่งๆสิ “







จินยองเม้มปากแน่นก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่ออีกคนเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเขาแทบที่จะเก็บอารมณ์นั้นไม่อยู่ㅡแดฮวีหน่ะ เก่งเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว







มือเรียวยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างขึ้นไปคว้าคอแกร่งนั้นโน้มหน้าลงมาจูบอีกครั้ง ร่างหนาโน้มคอตามอย่างอิสระเพื่อปล่อยให้อีกคนได้ทำตามอำเภอใจตัวเองซะㅡเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะแพจินยอง








“ ยังไม่ชินอีกหรอจินยอง ทำให้พี่บ้างสิ “






ร่างหนาเงยหน้ามามองอีกคนที่ถอนจูบออกอย่างกะทันหัน เอ่ยพูดประโยคที่ทำให้เขาแทบอยากจะระเบิดอารมณ์นั้นออกมาซะให้มันจบๆไป








“ พี่รู้นะ เราทำเป็น อย่างแกล้งพี่เลยเด็กดี “







เหมือนสัญชาตญาณของอีกคนจะได้สติอีกครั้ง ก่อนจะจับมือร่างบางแล้วดันให้พลิกจนหลังชินผนังแทนก่อนจะจับเอวบางๆนั้นไว้








“ ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ อย่าอ่อยผม “









แดฮวีกระตุกยิ้ม ..เพราะดูท่าอีกคนจะย้อนแย้งซะเหลือเกิน…ก่อนที่เขาจะถูกอีกคนเลิกเสื้อสีขาวๆนั้นขึ้นรู้ตัวอีกที เสื้อของเขาก็ถูกถอดแล้วทิ้งไว้ปลายเท้าแล้ว..มือหนาของจินยองลูบไล้ผ่านผิวหนังปลุกให้แดฮวีรู้สึกวูบวาบที่หน้าท้อง ก่อนจะเปลี่ยนไปโอบเอวของอีกคน แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างขึ้นมาจับไปที่ซอกคอ..







“ ก็ทำเป็นนิ “







สิ้นเสียงนั้นก็เหมือนโลกจะหยุดหมุน เมื่อร่างหนาโน้มหน้าเข้ามาจูบ จูบที่ดูดดื่มขึ้นและรุนแรงขึ้นลิ้นร้อนรุกล้ำตวัดเข้าไปในโพรงปากอย่างรู้งาน







ร่างหนาถอนจูบออกก่อน จะใช้มือช้อนอีกคนขึ้นมาอุ้มและรีบเดินมาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคลานขึ้นมาคร่อมและกดจูบลงมาอีกครั้งในขณะที่แขนทั้งสองข้างจะเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อตัวเอง ก่อนจะถอดและโยนไปข้างเตียง แล้วหันมาจัดการกับคนใต้ร่างของเขาต่อㅡเนี่ยพอให้ทำเองแล้วก็ทำไม่หยุดเลยนะ









“ จินยอง..พี่ต้องการมันจะแย่แล้วนะ “








มือหนาเลื่อนลงมาที่กางเกงขายาวบางๆนั้นของแดฮวี นวดคลึงแก่นกลางเบาๆให้คนตัวเล็กรู้สึกเร้าร้อนมากขึ้น แดฮวีบิดเร้าตามแรงกระตุ้นที่จินยองกำลังเล่นสนุกโดยการเคล้าคลึงอยู่แบบนั้นจนเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มตื่นเต็มที่แล้ว ก่อนที่เขาจะใช้มือหนาถลกกลางเกงลงอย่างไม่ใยดี จนเผยให้เห็นกางเกงชั้นในตัวเก่ง








“ อืม ดีจัง “







จินยองคลานขึ้นมาจนหน้าเขาอยู่ระดับสายตาของแดฮวี ก่อนจะก้มลงไปลากริมฝีปากหนาไล่ลงมา เรื่อยๆ ตรงลำคอ และอก หน้าท้อง ก่อนจะมาหยุดอยู่ต้นขา ก่อนจะลากริมฝีปากหนานั้น ไล่ไปตามขาอ่อนของอีกคน ก่อนที่แดฮวีจะรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อจู่ๆชั้นในตัวสุดท้ายถูกมือหนาของจินยองเกี่ยวให้หลุดไปอยู่ตรงปลายเท้าซะแล้วㅡจะว่าไปแพจินยองก็ยังใช้ได้เหมือนเดิมเลย








“ จ-จินยอง.. “






จินยองเงยหน้ามามองอีกคนที่หลับตาพริ้มแต่ปากก็ยังคงเรียกชื่อเขาอยู่อย่างนั้น..ก่อนที่เขาจะใช้มือหนาแยกเรียวขาของคนใต้ล่างให้กางออก..ก่อนจะใช้ริมฝีปากลากไปตามเรียวขาขาวๆทันที..



“ เดี๋ยว จินยอง! “






ร่างหนาสะดุ้งก่อนจะชะงักริมฝีปาก เงยหน้ามาสบตาอีกคน ที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีแดง ก็ไม่แปลกหรอก ตอนนี้หน่ะแดฮวีดูวาบหวิวเอามากๆเลย ทั้งๆที่อีกคนยังใส่กางเกงอยู่เลย





ก็อายเป็นเหมือนกันนะ..







“ ต้องการไวๆไม่ใช่หรอครับ หืม สัญญาครับจะทำเบาๆ “








พูดจบ มือหนาพลางเริ่มใช้นิ้วชี้สอดใส่เข้าไปในช่องทางรักเบาๆก่อนจะได้ยินเสียงของคนถูกกระทำครางออกมาเบาๆ








“ อ๊ะ .. จินยอง เจ็บไหนบอกเบาๆไง! “








“ แค่นิ้วเดียวเองนะครับ “







จินยองกระตุกยิ้มออกมา จนทำอีกคนหัวเสียขึ้นมาซะดื้อๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าอีกคนกำลังแกล้งเขาอยู่ㅡแดฮวีนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป ก็แค่คิดว่า รอบนี้เขาขอยอมก็ได้ถือว่าสลับกัน







“ จินยอง เจ็บ “






“ นิดเดียวเอง “






จินยองยังคงใช้นิ้วสอดใส่เข้าช่องทางรักนั้น ก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสามนิ้วขยับเข้า-ออกไปมาจนเกิดเสียง เพราะอยากจะแกล้งให้อีกคนหัวเสีย..





“ จินยอง มันเจ็บ นะ!! “






เอาเถอะการที่เขามานอนอยู่ตรงนี้ก็เพราะอยากจะได้มันจริงๆ แต่การที่โดนคนที่เขาคิดว่าจะทำอะไรไม่เป็นสักอย่างแบบนี้แกล้ง..ก็อดนึกโมโหตัวเองไม่หายที่คิดไม่ถึงมาก่อน ก็แพจินยองหน่ะชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย เดี๋ยวนิ่ง เงียบ ไม่มีอารมณ์ร่วม ตอนแรกก็เหมือนคนไร้รสชาติ จืดชืด เอื่อยน่าเบื่อㅡแต่ที่ไหนได้เขาคิดผิดมาตลอดเลยหน่ะสิ

เด็กข้างบ้านที่คิดว่าจะเงียบๆ หึ แต่ที่ไหนได้ ก็รู้สึกเร้าร้อนทุกครั้งที่มาเจอกันแบบนี้ทุกที..






มือหนายังคงสอดใส่นิ้วหนานั้นเข้าออกช้าๆในช่องทางรัก จนทำอีกคนผ่อนคลายขึ้น ก่อนจะถอนนิ้วออก ละเลื่อนตัวเองขึ้นมาจนหน้าอยู่ในระดับสายตาของแดฮวีอีกครั้ง .. เขาก้มลงไปบดจูบปากบางๆนั้นที่เผยอออกมารอรับเขาจนได้ยินเสียงอื้ออึงในลำคอ..





ก่อนจะใช้มือที่ไม่ได้ปล่อยให้ว่างเลื่อนมาถลกกางเกงตัวเองลง แล้วจับแก่นร้อนมาคลึงเพิ่มอารมณ์ให้ตื่นขึ้นอีกก่อนจะเริ่มทำการแทรกเข้าไปในช่องทางนั้นไม่ได้ให้อีกคนตั้งตัว





“ จ-จินยอง พี่รักเราน-นะ ใส่มันเข้ามาให้สุดเลยนะ “






“ หึ “






จินยองแค่นหัวเราะออกมาในลำคอเมื่ออีกคนแอ่นสะโพกขึ้นมา ก่อนที่เขาจะไม่รอช้ารีบทำตามคำสั่งนั้นทันทีโดยการยัดมันไปทางช่องทางรักที่เปิดรอรับจนสุดลำก่อนจะเลื่อนเข้า-ออกตามอารมณ์ ก่อนจะหยุดชะงัก จนอีกคนกระตุกเกร็งสะโพกไว้เพราะยังคงมีแก่นร้อนคาอยู่ ..







“ พี่จะไม่ไหวอยู่แล้ว “

“ ครับ ผมก็ไม่ไหว “





เสียงพูดที่ดูไม่เคอะเขินแล้ว เกิดป็นความคุ้นชินตามอารมณ์ที่เกิดขึ้นมา







จินยองหายใจขาดห้วงก่อนที่จะดันแก่นร้อนเข้า-ออกอย่างช้าๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นทวีคูญความเร็วขึ้น สายตาอ้อนวอนของคนภายใต้ร่างตอกย้ำให้รู้ว่าต้องการมากแค่ไหน







“ อ๊ะ…อืม ” เสียงครางแผ่วเบาเพราะความเจ็บจุกอยู่ในหน้าอกถูกอีกคนรุกล้ำเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรง..







หยุดไม่ได้เลย ทำไมถึงรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆแบบนี้ —แดฮวีคิด รู้สึกว่าต้องเปล่งเสียง เป็นเสียงที่ไม่เคยเปล่ง แต่เขาก็เปล่งออกมาตามความจุกและเสียวซ่านที่เกิดขึ้นพร้อมๆกัน..





“ อ๊ะ จินยอง ปล่อยข้างในพี่เลยนะ “







จนกระทั่งตอนนี้ เมื่อความรู้สึกของแดฮวีไต่ถึงยอดสูงสุดเขาครางออกเสียงและปลดปล่อยความอึดอัดออกมาจนหมดสิ้นเต็มหน้าท้องของจินยอง ร่างบอบบางหอบหายใจหนักหน่วง ค่อยๆปรือตามองคนตรงหน้าที่ยังคงคาแก่นร้อนในตัวเข้า ก่อนจะถึงขีดสุดและตามมาติดๆก่อนจะปล่อยน้ำรักนั้นฉีดเข้าไปในโพรงสวาทนั้นตามคำขอของเขา....





ความพึงพอใจและเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของแดฮวี…ก่อนที่ร่างหนาจะฟุ่บหน้าลงมาใต้ซอกคอ จนแดฮวีได้ยินเสียงหอบหายใจข้างๆหู..นั้น














“ ชอบจัง..มาทำให้พี่แบบนี้บ่อยๆนะจินยอง “
























.

.

.

.

END.

hashtag : #jinhwistorydreamcometrue