จริง ๆ เราเพิ่งได้ดูหนังเรื่องนี้เมื่อปีที่แล้ว
และมันก็เป็นหนังที่มาทำให้เราคิดถึงอยู่เนือง ๆ
ดูหนังรักมาก็หลายเรื่อง 
ยอมรับว่าหนังเรื่องนี้ก็ยังไม่ใช่หนังที่ชอบที่สุด
แต่มันก็มีเรื่องราวมาสะกิดใจอยู่ตลอด
และบางครั้ง ก็สะกิดแรงไปหน่อยถึงขั้นเจ็บ

สำหรับเรา Her คือหนังที่ทำร้ายจิตใจคนเหงาได้อย่างเลือดเย็น
ความรู้สึกที่มีต่อพระเอกคือทั้งสงสารและเข้าใจ
คนที่ล้มเหลวในความรัก เลิกกับแฟน 
ใช้ชีวิตประจำวันแบบเบื่อหน่ายซังกะตาย
ตื่นเช้า ไปทำงาน พักเที่ยง ทำงานต่อ และกลับบ้าน
วนเวียนซ้ำไปอยู่อย่างนั้น จนเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยว
ความเหงาเริ่มมีมากขึ้นจนซึมลึกเข้าไปทุกอณูเซลล์ของร่างกาย
กำแพงในหัวใจที่แน่นหนาเริ่มกลายเป็นม่านฟองสบู่บาง ๆ

ในวันที่สภาพจิตใจอยู่ในสภาวะอ่อนแอแบบนี้
พอเริ่มมีคนเข้ามาพูดคุย ถามไถ่ ให้ความสำคัญ
มันก็พร้อมที่จะทุ่มเทความรักให้ไปแบบสุดลิ่มทิ่มประตู
ม่านฟองสบู่ในหัวใจถูกเป่าเพียงแผ่วเบา
แล้วก็สูญสลายเหลือเพียงละออง 

ถ้ามองแบบผิวเผินจากภายนอกในฐานะคนดูหนัง
เราอาจมองว่าพระเอกเป็นคนบ้า
หลงรักเสียงในระบบปฏิบัติการคอมพิวเตอร์
ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าของเสียงนั้นอยู่ที่ไหน
หน้าตาเป็นยังไง และมีตัวตนจริงรึเปล่า
แต่ถ้ามองในมุมของชีวิตจริง
ในช่วงที่หัวใจอ่อนแอไร้ภูมิต้านทาน
เราต่างก็เคยเป็นคนบ้ากันมาแล้วทั้งนั้น
เหมือนอย่างประโยคเด็ดในหนังที่เพื่อนสนิทพระเอกพูดเอาไว้

"การตกหลุมรัก นับเป็นความบ้าอย่างหนึ่งที่สังคมยอมรับได้"

เราเองก็เคยเป็นคนบ้ามาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
และตอนนี้...กำลังคิดว่า
ถ้าบ้าอีกสักครั้ง...มันจะเป็นอะไรไป.

#JomPiya