เราเริ่มเขียนบทความนี้ขึ้นเพื่อแทนความรู้สึกที่มันยากเกินกว่าที่ใครๆจะมาเข้าใจปีนี้ตั้งแต่ต้นปีตั้งใจว่าจะเป็นคนใหม่ คนที่มีความสุขมากๆในการใช้ชีวิตไม่มามัวร้องไห้ จะเป็นคนที่เข้มแข็งเติบโตเป็นผู้ใหญ่โดยที่ไม่มานั่งเจ็บปวด จนวันนึงปลายเมษายนได้เริ่มออกโบยบินตามหาความฝันเราพบว่าการเติบโตของเรามันยากกว่าที่เราคิด มันต้องพบเจออะไรมากมายทั้งเรื่องที่เป็นเรื่องใหม่และเรื่องเก่า มันเเสนจะเจ็บปวดเเละมีความสุขไปพร้อมๆกันทุกสิ่งอย่างทุกเรื่องราวทุกความรู้สึกกำลังถาโถมเข้าหาหญิงสาวคนนี้แทบจะเป็นบ้า เราคิดว่าเราคงจะผ่านมันไปได้ง่ายๆแต่ป่าวเลย เธอเชื่อไหมว่าเราเจ็บปวดกับเรื่องต่างๆที่เข้ามานับไม่ถ้วน ความกดดันเอยความรักเอยหน้าที่การงานการใช้ชีวิตเอยความรู้สึกเอยพาใจเราจมดิ่ง จมลงก้นบึ้งของมหาสมุทรทุกครั้งที่มองไปบนสายน้ำที่กำลังไหลในใจที่มันกำลังมืดมัวคิดเสมอว่าหรือนั่นจะเป็นการแก้ปัญหาทุกอย่างที่ดีที่สุด ระยะการโบยบิน 5 เดือนคิดเรื่องนี้ซ้ำๆไม่น้อยกว่าสิบรอบ แต่ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้จะมีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวกับเพื่อนมาฉุดความดำดิ่งนี้เสมอ เราคิดเสมอว่าชีวิตมีแต่ความโชคร้ายแต่จนคิดขึ้นได้ว่าพวกเขาเหล่านี้คอยกอดเราเสมอแม้มันอาจจะไม่ใช่การกระทำแต่ด้วยน้ำเสียงและข้อความเหล่านั้นมันทำให้หัวใจของเราดีขึ้นเสมอ  ขอบคุณ.