จนโตมานับวันก็ยิ่งเกลียดฝนตกมาก ฝนตกทีไรรู้สึกเศร้า รู้สึกหดหู่ทุกที แต่ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไม 

ตอนเด็กๆก็คงเข้าใจว่ามันเฉอะแฉะ เปียก เลอะเทอะ เหตุผลคงมีเท่านี้  ไม่สามารถเข้าใจตัวเองได้ว่าทำไมถึงเกลียดนัก

จนวันนึงได้ดูหนังดังของบองจุนโฮ parasiteนั้นแหละ จำได้ใช่ไหม ที่มีฉากบ้านของคนจนน้ำท่วมในวันฝนตก มันทำให้เราได้ความทรงจำย้อนไปเลยในวัยเด็กที่เคยลำบาก 

ประเทศนี้คนจนคนชนชั้นกลางที่ใช้ทางเท้า เดินทางด้วยการเดินเท้า ทุกคนต่างรู้ดีว่าขนาดตอนฝนไม่ตกยังเดินไม่ค่อยจะสะดวก ถ้าฝนตกคงลำบากยิ่งกว่า

เราเคยอาศัยแถบชุมชนสลัม ทุกครั้งที่ฝนตกน้ำจะเข้าท่วมบ้านบางส่วนในนั้น ยิ่งแถบนั้นอยู่ข้างคลองประปา คลองระบายน้ำด้วยแล้ว มันยิ่งท่วมอย่างรวดเร็ว บางบ้านน้ำท่วมใต้ถุนบ้านไปอีก เพราะมีแอ่งอยู่ใต้ถุนบ้านอยู่แล้ว (เราก็เคยโดนที่บ้านตัวเอง ลุ้นแทบตายว่าบ้า

นจะรอดไหม)

เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องมาคิดได้เมื่อดูหนังเรื่องนึง ทั้งๆที่ประสบการณ์ชีวิตจากคุณภาพต่ำในประเทศนี้ มีให้เราสัมผัสทุกวัน เราเคยชินกับมันจนเราไม่ตั้งคำถามหรือเปล่า เราเมินเฉย หลีกเลี่ยงการเพ็งเล็งปัญหาที่แท้จริงหรือเปล่า ฝนตกทีก็เอาแต่เงยหน้าด่าฟ้าด่าเทวดาหรือเปล่า เราค่อนข้างรู้สึกแย่กับตัวเองประมาณนึง ที่ตอนเราดูหนังแล้วเราเข้าใจว่าทำไมตัวเองเกลียดฝน 

ประเทศไม่เคยสร้างสิ่งที่เป็นคุณภาพชีวิตที่มีมาตรฐานให้ประชาชนเลย ถ้าลองน้ำท่วมถนน ซอย ซักแห่ง หลายคนก็คงโทษขยะ ใครละทิ้งขยะไม่เป็นที่ คำถามนี้เห็นได้บ่อยๆ

แต่เราเคยตั้งคำถามกับการจัดการขยะของรัฐหรือไม่ เรามักเห็นแต่การชี้หน้าด่ากันเองว่า คนนั้นคนนี้ทิ้งขยะไม่เป็นที่ แต่ทางรัฐเองเคยให้ความรู้ ให้ความสะดวกแก่ประชาชนในการกำจัดขยะหรือไม่ บางประเทศมีคู่มืิอออกมาเป็นเล่มๆเพื่อจำแนกการจัดการขยะตามมาตรการของรัฐ แล้วบ้านเราตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันมีแนวทางอะไรบ้าง ในการจัดการเรื่องนี้ 

พอบ่นปัญหาพวกนี้มันก็ยาวเป็นหางว่าว เพราะบ้านเรานั้นละเลยปัญหากันมานาน นี่แค่ส่วนเล็กๆบนยอดภูเขาน้ำแข็งของปัญหาที่มีเท่านั้น แล้วตอนนี้เราก็ยังนึกไปถึงปัญหาสุขภาพของพนักงานเก็บขยะด้วย เราอยากให้ทุกคนตั้งคำถามกับรัฐให้มากกว่านี้

ที่บ่นเพราะฝนตกและหดหู่ในช่วงโรคระบาด เราได้ฟังข่าวว่ามีคนไร้บ้านเสียชีวิตเยอะ ยิ่งฝนตกแบบนี้ เขาต้องลำบากมากและรัฐทอดทิ้งพวกเขา