6 #ดาว
ณ จุดนัดหมาย กลางแยกจราจร
ฟ้ามืดไปหมดแล้ว
เธอเดินข้ามมาหาฉัน ควันออกปากพร้อมคำทักทายสั้นๆ
หลังจากห่างหายไปกันซักพัก มาเจอกันครั้งนี้ฉันตื่นเต้นบอกไม่ถูก
คงเพราะว่าคิดถึงเธอ
เราเดิน เดินเรื่อยๆ ผ่านซอยเล็กน้อยใหญ่ เราไม่รู้หนทาง แต่ฉันอุ่นใจเมื่อเธออยู่ตรงนี้
เราเดินจนถึงจุดหมาย วิ่งขึ้นเขากันเหมือนเด็ก จนสุดท้ายก็ไปหอบบนม้านั่งด้วยกัน
ทั้งเมืองสว่างในแสงไฟเล็กประกายวิบวับอยู่ตรงหน้าเรา
แค่นั้นฉันก็ลืมระยะทางและความเหนื่อยไปหมด
นานแล้วที่ไม่ได้สงบขนาดนี้ บนภูเขา เสียงลม เราสองคนบนม้านั่ง
ชีวิต บ้าน ครอบครัว เราค่อยๆเรียนรู้กันช้าๆ
เธอเล่าส่วนของเธอ ฉันเล่าของฉัน
มันวิเศษ มันใกล้กว่าปกติ ถึงจะชั่วครู่ก็ตาม
ตาเธอเป็นประกายกว่าปกติวันนี้ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแสงจันทร์ที่จ้ารึเปล่า
ฉันไม่แน่ใจหรอก เพราะมองได้ไม่นานฉันก็เบือนหน้าหนีแล้ว
นั่งจนพอใจ เราก็เดินสำรวจกันต่อ
ฉันลอบมองเธอ เธอจ้องมองดาว
เหม่อมองไปเรื่อย จนตาไปสะดุดพระอาทิตย์ที่ยังดื้อดนไม่หายไปซักที
"มองนั่นสิ" เธอชี้
"ไม่ได้เห็นแบบนี้ง่ายๆทุกวันนะ" เธออธิบาย
"มาถ่ายรูปกันก่อนที่ตะวันจะตกเถอะ" เธอเป็นคนต้นคิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ฉันไป
ฉันแปลกใจ ไม่ทันตั้งตัว ปกติเธอไม่ชอบกล้องจะตายไป
แสงจากโทรศัพท์สว่างวาบ สว่างจนกลืนดาวและตะวันในพื้นหลัง
ปรากฎเป็นรูปของเรา รูปแรกของเรา
รอยยิ้มของเธอ ตาหยีของฉัน
ไม่อยากให้คืนนี้จบลงเลย ฉันคิด
อยากให้อาทิตย์และดาวอยู่บนฟ้าแบบนี้ต่อไปนานๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in