สวัสดีเธอ วันนี้ฉันก็เขียนถึงเธออีกครั้ง

พักหลังมานี้เราห่างหายกันไป 

คงดีถ้าเราออกมาเจอกันซักครั้ง

ปฏิเสธไม่ได้ว่าคิดถึงเธอ

มากๆ

อาจไม่ทรมาณเท่าเมื่อก่อนก็ตาม

แม้ในช่วงเวลายุ่งๆ ความคิดฉันก็จะหาทางวนกลับไปหาเธอได้ทุกที

บ่อยครั้งฉันกลับไปตอนนั้น

ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน

บ่อยครั้งฉันคิดถึงเวลานั้น

ตอนที่เสียงหัวเราะของเราดังก้อง

ตอนที่เสียงย่ำเท้าประหลาดออกมาจากรองเท้าฉันแล้วเธอขำ

ตอนที่ไหล่เราเบียดกัน เพราะเราชอบเดินเซเข้าหากัน

เหมือนแรงโน้มถ่วงดึงเราเข้าหากัน

ขอโทษที่ฉันแปลกไป

ระหว่างเรามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ยอมรับแหละว่างี่เง่า

ฉันยอมรับผิดแต่โดยดี

ฉันกลายเป็นคนไร้เหตุผลเสมอเมื่อมันเกี่ยวกับเธอ

พูดตามตรงฉันก็ไม่ชอบฉันคนนี้เหมือนกัน

ขอโทษนะ

มีอะไรบางอย่างในแววตาเธอ

ที่ฉันไม่อาจเข้าใจ 

มีอะไรบางอย่างในแววตาฉัน

ที่เป็นบทเฉลยทุกอย่าง

เหลืออย่างเดียว คือให้เธอหันมาสบมัน 

ตาต่อตา 

จ้องมันซะ 

มองให้ดี 

คำตอบอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว 

หรืออีกทาง ถามฉันที

ย้ำมันสิ ถามซ้ำเรื่อยๆ จี้ฉันสิ

ฉันสัญญา เพียงเธอถามคำตอบทั้งหมดจะออกมาจากปากฉันอย่างสัตย์จริง 

"ทำไมเธอถึงไม่พูดกับฉันเลย?"

เธอถาม ฉันตอบไม่ถูก แพนิคไปหมด 

เพราะสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการทำร้ายความรู้สึกเธอ

ถึงแม้ว่าเธอจะพังฉันไปไม่รู้กี่รอบแล้วก็ตาม

คำตอบต่อคำถามนั้นคงให้ได้แค่คำเดียว

เพราะฉันกลัว

กลัวในความเขลาของตัวเอง 

กลัวที่จะทำพลาด

กลัวที่จะทำทุกอย่างพัง

เหมือนว่าเราหลงทาง

เพราะระยะห่างระหว่างเรามันเพิ่มขึ้นทุกวัน

เราหลงกันในคำพูด

ตัวอักษรจากจอสีฟ้าเทียบไม่ได้กับเสียงของเธอ

และฉันคิดถึง คิดเสียงทุ้มของเธอเป็นที่สุด

คำถามที่มีต่อเธอเยอะมากจะล้นไปหมด

เธอก็รู้ว่าฉันช้าขนาดไหน ช่วยใจดีกับฉันแล้วบอกทีเถอะนะ

ฉันอยากเข้าใจเธอมากกว่านี้

ฉันหาตัวเองไม่เจอตอนไม่มีเธอ

ฉันไม่กล้าคิดไปเอง

ไม่กล้าด่วนสรุป ไม่กล้าคิดแทนเธอ

ไม่กล้าให้ความหวังตัวเอง เพราะความเจ็บที่ผ่านมามันเยอะเกินพอแล้ว 

ฉันเลยทำได้แต่รอ 

รอวนต่อไปเรื่อยๆ

รออย่างใจจดใจจ่อ

มันอาจถึงเวลาที่เราต้องพูดกัน

เพราะฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอต้องการเหมือนกันรึเปล่า

มันมัว มันไม่ชัดเจน ความสัมพันธ์ของเรา

และความต้องการของเธอ

ทำอะไรซักอย่างเถอะ ให้ฉันเข้าใจที 

ขอร้องนะเธอ ช่วยใจดีกับฉันที