12 #ที่สุด

เครียด เสียใจ ผิดหวัง เรื่องเดิมๆวนกลับมาอีกครั้ง

ตัวและใจฉันอยู่คนละที่ แปรปรวนร้อนรน ไม่อยู่ในปัจจุบันอีกต่อไป

พอเป็นปัญหาของตัวเอง ฉันไม่เคยคุมตัวเองได้เลย รู้สึกเยอะไปหมดจนปวดหัว

คนข้างกายไร้ความสามารถ เขาช่วยอะไรฉันไม่ได้ยามฉันจม

จะโทษก็ไม่ได้ ฉันคงซับซ้อนเกินไป อ่อนไหวเกินไปที่จะเข้าใจ 

ฉันรู้สึกสับสนและโดดเดี่ยวที่สุดทั้งๆที่อยู่กลางฝูงชนมากมาย 

จะเริ่มอีกปีแท้ๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ

พิมพ์ๆ ลบๆ ฉันรวมสตินึกคำพูดในหัว 

ในช่วงเวลาแบบนี้ คนเดียวที่นึกถึงกลับเป็นเธอ 

คนเดียวที่ทำให้ใจฉันนิ่งได้ก็คือเธอ

ทำใจฉันสั่นครอนได้ก็คือเธอเช่นกัน

ช่วยใจดีกับฉันหน่อยนะ ฉันภาวนา

ช่วยปลอบฉันหน่อย ฉันต้องการเธอ ฉันสวดขอ

#18 ที่สุด

"เธอมาที่นี่ได้ไหม" ฉันอ้อนวอน หวังให้ฟังดูเป็นเรื่องขำ

ถ้าว่าตามตรงแล้วก็ไม่ขำหรอก ฉันอยากให้เป็นจริงด้วยซ้ำ 

"คงไม่ได้หรอก ขอโทษนะ" เธอกล่าว เพราะนึกว่าเป็นมุขของฉันตามเคย

ฉันนิ่ง นึกคำพูดไม่ออก เลยจิ้มหน้าเศร้าลงไป เลือกใบหน้าที่แสดงเป็นความรู้สึกปัจจุบันที่เหมือนที่สุด

หวังว่าเธอจะเข้าใจ และไม่เข้าใจ

เพราะฉันไม่อยากทำให้เธอกังวล

แต่ฉันก็ต้องการเธอเช่นกัน ตลกดีไหมล่ะตัวฉัน

สารที่สื่อถึงเธอ เธอคงสัมผัสได้จากหน้าจอฟ้า เธอกังวล และเป็นห่วงฉัน

ฉันรู้สึกดีใจที่พูดกับเธอ 

เธอเลือกหาคำที่ปลอบโยนฉันได้ดีที่สุด

เธอมอบมุมมองใหม่ๆให้แก่ฉัน

เธอปลอบประโลมฉันได้ดีกว่าใครๆ 

พายุความรู้สึกที่ดูดฉันก็ค่อยๆสงบลง

"ขอโทษที่ทำให้เธอห่วงนะ" ฉันตอบไปอย่างกังวล เพราะข้อความเธอดูร้อนรนนิดหน่อย

 นึกขอบคุณเธอที่รับฟังและห่วงฉัน

"ไม่เป็นไร"

"มันโอเค" คำตอบธรรมดาตามธรรมชาติของคนฟัง ฉันยิ้ม แค่ได้ระบายความหนักให้เธอ ฉันก็โล่งใจขึ้นแล้ว

แต่ก่อนจะวางโทรศัพท์ลง ข้อความอีกข้อความก็แจ้งขึ้นมาซะก่อน

"You're allowed you to worry me"

เธอตอบไปยังคำขอโทษฉัน

"ถ้ัาเธออยากระบายเมื่อไหร่ ฉันพร้อมจะรับฟังเธอเอง" 

แค่นั้นแหละ

เพียงถ้อยคำที่อ่อนหวานของเธอ

ใจฉันก็พองเหมือนลูกโป่งรับลม

พายุความรู้สึกสงบลงทันที

แต่อีกความรู้สึกนึงกลับเพิ่มขึ้น

แล้วแบบนี้ฉันจะหยุดความรู้สึกตัวเองได้ยังไงเล่า คนขี้โกง