หนังสือรวบรวมบทความว่าด้วยทัศนะของผู้ที่ประสบกับโศกนาฏกรรม 6 ตุลาคม 2519 ทั้งจากฝ่ายขวาและอดีตแกนนำนักศึกษา (ซึ่งก็คือตัวอาจารย์เอง) ทำให้เห็นพลวัตของการเปลี่ยนแปลงวาทกรรมที่มีผลจากคลื่นกระแสทางการเมืองที่เปลี่ยนไป รวมถึงความเงียบงันของสังคมในการกล่าวหรือทบทวนต่อเหตุการณ์ประวัติศาสตร์บาดแผลในครั้งนั้นที่เห็นแล้วว่ายังคงตกอยู่ในสภาวะอิหลักอิเหลื่ออันเกิดจากการพยายามลืมเลือนและการใช้อำนาจกดปราบไม่ให้มีการกล่าวถึงโดยฝ่ายชนชั้นนำนั่นเอง โดยภาพรวมแล้วการอ่านเล่มนี้ถือว่าต้องใช้พลังใจในการอ่านสูงมาก สังคมรู้อยู่แกใจว่าโศกนาฏกรรม 6 ตุลา เป็นอาชญากรรมรัฐที่ปัจจุบันยังไม่ถูกสะสางอันเนื่องจากวัฒนธรรมลอยนวลพ้นผิดที่ยังครองกระบวนการยุติธรรมไทยและระบอบการปกครองอยู่ แม้แต่การรำลึกนึกถึงการมีอยู่ของเหตุการณ์และเป็นไปเพื่อไว้อาลัยแก่วีรชนก็ยังกลับกลายเป็นเรื่องยากและยิ่งทำให้ระดับการพูดเหตุการณ์ถูกแช่แข็งหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น จากคำกล่าวในบทนำของอาจารย์ธงชัยถึงความเจ็บปวดที่ยังคงค้างในใจจนก่อให้เกิดความรู้สึกผิดต่อการมีชีวิตอยู่ของตัวเองนั้นเป็นที่ชี้ชัดแล้วว่าบาดแผลของอาจารย์และผู้สูญเสียคนอื่นๆ ยังคงไหลเวียนตกค้างอยู่ในห้วงความรู้สึกนึกคิดตราบเท่าที่สังคมยังคงเงียบงันและไร้การสะสางต่อประวัติศาสตร์บาดแผลชิ้นใหญ่ของสังคมชิ้นนี้