ด้วยความที่ฉันหิว ไม่รู้จะกินอะไร เท้าเจ้ากรรมก็มาหยุดอยู่หน้าร้านหมีสีน้ำตาลใส่เสื้อสีส้ม ร้านรูทเบียร์ชื่อดังใจกลางสยามสแควร์ ร้านสุดท้ายในโลกนี้ที่ฉันจะเข้า แต่ตัดภาพมาอีกทีคือฉันเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์แล้วจิ้มชี้สั่งอาหารแบบมั่ว ๆ

"รับพร้อมน้ำมั้ยคะ"
"ค่ะ"
"รูทเบียร์หรือเอสโคล่าคะ"
ฉันนิ่งไปสักสองวิ "รูทเบียร์ค่ะ"
 
ฉันนั่งดูดน้ำสีเข้มนั้นอยู่คนเดียวอย่างไม่เข้าใจ มันก็หวาน ๆ เย็น ๆ ดี แต่กลิ่นนี่สิเหลือร้าย ไม่รู้ใช้สูตรเดียวกับยาหม่องหรือเปล่า และทำไมคนถึงชอบกินกันจัง
รวมถึงเธอด้วย
คำพูดของเธอยังวนเวียนอยู่ในสมองฉัน ใบหน้า ท่าทาง รอยยิ้ม
"รูทเบียร์กระป๋องไม่อร่อยหรอก" เธอว่า
"แบบที่ร้านอร่อยกว่า"
"ไม่เห็นอร่อยเลย น้ำยาหม่อง" ฉันดื่มไปหน้าบูดไป
"กินครั้งที่สามก็อร่อยเองแหละน่า" เธอทำหน้าเหนือใส่ฉัน 

เฮ้ย นี่มันก็ครั้งที่่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้วแหละว่ะ เกินสามน่ะที่แน่ ๆ
แต่ฉันยังไม่รู้สึกว่ามันจะอร่อยขึ้นเลย
ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นรสชาติรูทเบียร์ บรรยากาศร้าน ที่ต่าง ๆ ที่เราเคยไปด้วยกัน
โลกใบเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมก็แค่ไม่มีเธออยู่ จากคนที่เจอหน้ากันทุกอาทิตย์ กลับกลายเป็นเพียงคนในความทรงจำ สัมผัสไม่ได้อีกต่อไป
"กลับมาช่วยกินหน่อยได้มั้ย..."
ฉันทำได้แค่พึมพำกับแก้วที่มีรูทเบียร์เหลืออยู่