ฉันหัวเราะ จริง ๆ ฝนมันก็ตกแทบทุกวันนะ ช่วงนี้

แต่วันพฤหัสบดีเป็นวันเดียวในสัปดาห์ที่เราจะได้พบกัน ปัญหามันจึงเป็นวันพฤหัสบดีแล้วละ ไม่ใช่ฝน เพราะฝนตกทุกวัน อากาศบ้านเรานี่ชักจะแปรปรวนขึ้นทุกที 

พอฝนตก เราจึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั่งรอในห้าง หรือไปหลบในที่ร่มที่ใกล้ที่สุด

ฉันไม่ค่อยชอบวันฝนตกเท่าใดนัก เพราะทุกที่จะเต็มไปด้วยน้ำ น้ำเข้ามาในรองเท้าฉัน ลำบากต้องไปซักรองเท้าอีก

แต่วันนี้ฝนก็ตกเช่นเคย ใต้ร่มคันเดียวกันนั้น ฉันสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเขาและกลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ติดอยู่บนเสื้อเขา กลิ่นที่ทำให้รู้สึกถึงความเยาว์วัย สะอาด บริสุทธิ์ และสดใส

มือใหญ่ ๆ ที่เกาะกุมมือฉันไว้ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัย 
... เอาจริง ๆ วันพฤหัสที่ฝนตกก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกมั้ง

เราเคยประสานมือเข้าด้วยกันเพื่อเทียบขนาดมือ เขาหัวเราะที่มือฉันเล็กกว่า ส่วนฉันหัวเราะที่มือเขาใหญ่กว่า เราเถียงกันเรื่องขนาดมือ เธอมือใหญ่เองต่างหาก ฉันปกติน่า ... บทสนทนาไร้สาระดำเนินไปเรื่อย ๆ ...

เคยได้ยินใครสักคนบอกว่าถ้าประสานมือเข้ากับมือของใครอีกคนแล้วคลาย จากนั้นแบออก ถ้าเส้นลายมือต่อกันแปลว่าดวงสมพงษ์กัน นั่นเป็นเรื่องหลอกเด็ก ฉันรู้ แต่ฉันก็ทำ ฉันประสานมือกับเขาแล้วแบมือออก เส้นลายมือเส้นใหญ่ของเราต่อกันเป็นเส้นเดียว

ทำไมหรอ เขาถามงง ๆ 

ไม่มีอะไรหรอก ฉันยิ้ม ปล่อยมือและเปลี่ยนบทสนทนาไปเป็นเรื่องอื่น
แต่ในใจฉันยังคงนึกถึงเส้นลายมือเส้นยาวนั้นตลอดมา