ชื่อหนังสือ : การปรากฎตัวของงหญิงสาวในคืนฝนตก (South of the Border, West of the Sun)

ผู้เขียน : Haruki Murakami (ฮารูกิ มูราคามิ)

“บางครั้งแค่การมาสู่ของคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนแปลงอีกคนหนึ่งไปชั่วชีวิต”

            .

            .

            .

            เป็นเรื่องแรกของ Haruki Murakami ที่อ่าน สารภาพตามจริงว่าไม่ได้ตั้งใจจะยืมเล่มนี้ แค่เห็นมันวางอยู่ที่โต๊ะฝากคืนหนังสือเลยหยิบยืมมาด้วย พึ่งจะรู้ว่าเป็นของนักเขียนท่านนี้ตอนที่ได้ดูหน้าปก

            นิยายเล่าถึงชีวิตของลูกคนเดียว ชื่อ ฮาจิเมะ เด็กหนุ่มใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวจนได้มาพบกับ ชิมาโมโตะ เด็กสาวบ้านใกล้เรือนเคียงผู้มีจุดสังเกตคือขาที่บาดเจ็บ ทั้งคู่ผูกพันกันผ่านสายใยบางอย่างและการใช้เวลาร่วมกันจนเกิดความรู้สึกตราตรึงใจแก่ทั้งคู่ แม้เขาและเธอจะใช้ชีวิตในส่วนของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ แต่ลึกๆแล้วยังมีความโหยหาถึงความสัมพันธ์อันเลื่อนลอยตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา

            เป็นนิยายที่ดิ่งพอสมควร มันมีมวนอึมครึมอยู่ทั้งเล่ม น่าจะเป็นเพราะสำนวนและวิธีการแต่งแบบ มุราคามิ ซึ่งแปลกใหม่สำหรับเรามาก มันเหงามากๆ เหมือนเรานั่งอยู่คนเดียวแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คน ตลอดทั้งเรื่องมันมีเรื่องอารมณ์ตัณหาเข้ามาเกี่ยว มีเรื่องการนอกใจซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย แม้เราจะรู้สึกว่าสิ่งนั้นมันช่างเลวทรามต่ำช้าเหลือหลายเหมือนที่ฮาจิเมะคิดต่อตัวเองในตลอดช่วงชีวิต แต่ด้วยกลวิธีการบรรยายที่ล้ำลึกลงไปในก้นบึ้งหัวใจของตัวเอก ทำให้เราอยากติดตามไปจนถึงจุดจบของเรื่อง ซึ่งคือการเปลี่ยนแปลงและการตัดสินใจที่เกิดขึ้น “ภายใน” จิตใจของเขา

ในเรื่องเล่าของฮาจิเมะ มันมีความสิ้นหวัง ความกดดัน และ ความหลุดของตัวละคร บางทีเราอ่านแล้วไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นช่วงหลังๆเป็นความจริงไหม อิซูมิ (แฟนคนแรก) ที่ฮาจิเมะเห็นหลังจากพบกับความว่างเปล่าและสับสนจากมาชิโมโตะ เป็นเรื่องจริงหรือความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นกันแน่ ส่วนเรื่องที่มาชิโมโตะตั้งใจจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับฮาจิเมะถือเป็นทางออกที่อาจจะเป็นไปได้ในความสัมพันธ์ที่ดูจะผิดกาละและเทศะไปเสียทั้งหมดของทั้งคู่ (หรือแท้จริงแล้วมาชิโมโตะช่วงหลังจากอายุสิบสองเป็นแค่ภาพหลอนของฮาจิเมะ เห็นได้จากซองเงินที่หายไป) เรื่องมันดูตีความได้เยอะมาก

            สิ่งที่สำคัญมากๆตลอดทั้งชีวิตของฮาจิเมะ คือ เขายังคงรักมาชิโมโตะมาตลอด (มีการเปรียบเทียบผู้หญิงทุกคนในชีวิตกับมาชิโมโตะตลอด) ในสักบทหนึ่งของนิยายกล่าวถึงการไปเดทกับผู้หญิงขาเสีย (คำที่อ้างอิงจากในหนังสือ) ซึ่งคล้ายกับมาชิโมโตะแม้จะเกิดขึ้นกับขาคนละข้างกัน และตอนท้ายของบทก็จากลากันเนื่องจากเขาไม่อยากทำร้ายเธอ และไม่ได้ตกหลุมรักเธออย่างหัวปักหัวปำเหมือนมาชิโมโตะ

เป็นหนังสือที่ชอบเพราะมีเรื่องของพลังอันรุนแรงของจิตใจที่นำไปสู่การกระทำผิดๆ เหมือนเรื่องมันประกอบด้วยหลายส่วนแต่มีจุดหลักคือสายสัมพันธ์และความรู้สึกระหว่างฮาจิเมะกับมาชิโมโตะที่ไม่เคยลบหายไป ความจริงฮาจิเมะเลือกทำได้หลายอย่างมาก แต่ในตอนจบน่าจะเลือกพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อยูกิโกะและลูกสาวทั้งสองคน กระบวนการความคิดของยูกิโกะก็เหนือขั้น เธอไม่ได้โง่อย่างที่บอกและรู้เรื่องมาตลอด ทั้งเธอยังเข้าใจถึงสิ่งที่ไล่ล่าเธอเหมือนกับที่มันกำลังไล่ล่าฮาจิเมะเสียจนหมดสิ้นแรงในการใช้ชีวิต ลึกๆแล้วเธอคงเศร้าใจมากที่เติมเต็มสามีได้ไม่เท่ามาชิโมโตะ แต่ก็ยังยอมให้อภัยเขาและให้โอกาส (ที่ฮาจิเมะคิดว่าเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้รับ) ประโยคที่ชอบมากในเรื่องนี้ เขียนว่า เขาสามารถทำร้ายคนๆหนึ่งจนไม่อาจฟื้นคืนมาได้เลย (น่าจะหมายถึงสิ่งที่ฮาจิเมะทำ ผลลัพธ์ คือ อิซูมิที่สูญเสียความเชื่อมั่นในการใช้ชีวิต จนเหมือนกับห้องโล่งที่ไร้เครื่องเรือนตามที่เขียนไว้ในหนังสือ) และ ใครคนหนึ่งเพียงแค่มีชีวิตอยู่ก็สามารถทำลายมนุษย์อีกคนได้ยับเยินจนไม่อาจซ่อมแซมได้ (อันนี้น่าจะหมายถึง การปรากฏตัวของมาของมาชิโมโตะในคืนฝนตก ที่กระตุ้นความรู้สึกรุนแรงในจิตใจของฮาจิเมะให้กลับมาเริ่มต้นอีกครั้ง นำไปสู่ความสัมพันธ์ที่พังลงของเขากับภรรยา) เป็นประโยคที่นึกถึงตลอดเวลาที่ได้อ่านจนถึงตอนจบของเรื่อง (และตอนนี้)

สิ่งทีไม่ชอบและเห็นใจเกี่ยวกับการเป็นภรรยาในสังคมญี่ปุ่นก็คือ ค่านิยมที่ไปหาความสุขในช่วงที่ภรรยาท้องว่าเป็นเรื่องปกติยอมรับได้ โดยเฉพาะพ่อของยูกิโกะ แทนที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของลูกตัวเองแต่กลับมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ (เพราะตัวเองก็เคยทำ) แต่คงเป็นเพราะค่านิมของยุคนั้นด้วยมั้งนะ (ประมาณ 1980-1990) เลยพยายามไม่ใส่ใจ แต่ก็แอบหงุดหงิดเล็กๆ

            ในส่วนของการบรรยายเรียกได้ว่าเห็นภาพชัดเจน แม้จะบรรยายได้ยาวเกินกว่างานเขียนที่เราอ่านตามปกติแต่ไม่รู้สึกเบื่อเลย ภาพมันชัดเจนมากๆ โดยเฉพาะฉากและเสียงประกอบต่างๆ การใส่เพลงJazz เป็นเบื้องหลังขณะอ่านตามที่ตัวเอกฟังน่าจะช่วยเพิ่มบรรยากาศได้ดี น่าเสียดายที่ตอนอ่านไม่ได้ทำ 55555 ฉากในรถที่มาชิโมโตะอยู่ดีๆก็จะตายนึกภาพตามแล้วช็อคอยู่เหมือนกัน

            เอาจริงๆแอบคิดว่า ถึงฮาจิเมะ กับ มาชิโมโตะจะได้ใช้เวลาร่วมกันตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น (ซึ่งในเรื่องไม่ได้ทำแบบนั้น) เรื่องคงไม่ออกมาเป็นแบบนี้ รู้สึกว่าเพราะก่อนจากกันภาพลักษณ์ของแต่ละฝั่งค่อนข้างดีในความทรงจำ เลยหวนระลึกถึงความทรงจำนั้น ไม่มีช่วงที่ทำไม่ดีต่อกันเลย มันก็เลยโหยหากันตามอารมณ์และความทรงจำมั้งนะ

            สรุป เป็นหนังสือที่ดีอยู่นะ สำหรับเรา อ่านทีเดียวจบไม่พักได้เลยเพราะบรรยายเห็นภาพและไม่น่าเบื่อ แรงจูงใจก็ถือว่าค่อนข้างไม่โอเวอร์ แต่ไม่ได้ดีเลิศเลอขนาดนั้น มีเรื่องที่ควรเตือนคือมีเนื้อหาเกี่ยวกับการนอกกายและนอกใจ ถ้าใครไม่ไหวจริงๆแนะนำให้ไปอ่านเล่มอื่นดีกว่าเพราะฮาจิเมะคิดถึงแต่มาชิโมโตะทั้งเรื่อง

            ถ้าให้คะแนนน่าจะให้ 8.5/10 ชอบการบรรยายความร้อนรุ่มภายในใจ แต่เนื้อเรื่องน่าหงุดหงิดไปหน่อย

            ครั้งหน้าคงมารีวิวหนังสือของมุราคามิเล่มอื่นอีก ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ