หนังสือรุ่นที่ยังขาดหน้าของใครบางคน และการ์ดเชิญงานเลี้ยงรุ่นใบนั้น ย้ำเตือนให้เธอนึกถึงอดีตที่มีรสหวานเจือด้วยรสขม รวมถึงภาพของเด็กหนุ่มที่เหมือนกับดอกไม้หลากสีสัน และฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเขาทีไร ก็เป็นอันต้องยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ เพื่อนร่วมโต๊ะที่หร่วนหนิงจดจำได้ดี...หลินหลิน
ทว่าการกลับมาพบกันอีกครั้งไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด เพราะในตอนนี้ เขาไม่ใช่ “หลินหลิน” คนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว เขากลายเป็นอวี๋ฉือ หลานชายคนโตของตระกูลอวี๋ เขาทั้งเย็นชา เฉยเมย และดูไกลเกินที่หร่วนหนิงจะเอื้อมถึง
จนกระทั่งความลับที่ซุกซ่อนไว้ในอดีตค่อยๆ ผุดขึ้นมา เศษชิ้นส่วนความทรงจำที่หล่นหายไปตามกาลเวลาต่างเชื่อมต่อกันทีละเล็ก ทีละน้อย ทั้งความรัก และความทรงจำเหล่านั้น จะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ขาดหายไปของเธอหรือไม่
888
รีบบันทึกหลังอ่านจบ เป็นการอ่านที่ทรมานหน่อยๆ อ่านด้วยความอยากรู้ว่าจะจบยังไง ทั้งที่วิธีการเล่าเรื่องชวนงงมาก ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ แต่เขียนแบบปิดๆเปิดๆที่ทำให้อยากรู้ว่าคืออะไรเหรอ ซึ่งก็อ่านแบบผ่านๆ ไม่สามารถจับใจความได้ สุดท้ายแล้วก็จับเนื้อเรื่องไม่ได้อยู่ดี
อ่านจนจบแล้วก็ไม่อิน นางเอกต้องโชคร้ายและมีความทุกข์ขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งนางเอกและพระเอกให้ความรู้สึกของการถูกกระทำตลอด แม้ตอนท้ายจะสรุปว่ามีการแก้คืน แต่เป็นการสรุปที่หน้ารองสุดท้ายจริงๆ
ก่อนอ่าน ได้อ่านรีวิวว่าพระเอกรักนางเอกมาก ซึ่งบทสรุปคือรักจริงๆนั่นแหละ แต่วิธีการระหว่างทาง มันไม่ไหวอ่ะ
สรุปคือ อ่านจบแบบงงๆ อ่านแบบใช้ความพยายาม เมื่อไรจะจบซักที
888
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in