“การก้าวออกจากที่ที่เราอยู่ ไปยังอีกที่ที่ห่างไกลออกไปมันคือการตัดสินใจอย่างหนึ่ง

การตัดสินใจที่จะเสี่ยง และไปในที่ๆ เราไม่คุ้นเคย ไม่รู้จัก”

เกริ่นนำ

ทั้งหมดทั้งมวลเกิดจากความวู่วามจริงๆ 

              ขอเรียกแทนนามสมมติเป็นตัวละครว่า เดียร์ 

           วันนั้นเป็นวันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2017 เดียร์ตัดสินใจทำงานพิเศษในขณะที่รอลุ้นสอบติดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเดียร์เป็นเด็กตั้งใจเรียนและได้คะแนนสูงมาตลอดแต่เดียร์ยังคงมีความฝันหนึ่งที่ติดค้างในใจ เดียร์ไม่เคยไปต่างประเทศเลยสักครั้ง วันนั้นเดียร์ปฏิญาณกับตัวเธอเองว่า

 “จะไปญี่ปุ่น!”

              ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ใครๆหลายคนเฝ้าใฝ่ฝันถึงว่าจะไปเหยียบสักครั้งในชีวิตไปสูดกลิ่นอายความสะอาดของประเทศ และอาหารการใส่ชุดยูกาตะเดินรอบเมืองย่านกิอนเมืองเกียวโต คงเป็นอะไรที่น่าประทับใจสุดๆ ปัญหาแรกอยู่ที่ว่า เดียร์นั้นอายุ 18 ปี และพาสปอร์ตของเดียร์ช่างขาวสะอาด ปัญหาที่น่าเป็นกังวลเรื่องที่สองคือ เดียร์ชวนเพื่อนไปด้วย ชื่อว่า แพรว ทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง บ้านก็ยังใกล้กัน ชอบอะไรก็เหมือนๆกันพ่อแม่ก็สนิทกัน 

              และล่าสุดการจองตั๋วเครื่องบิน Low Cost ก็ได้เกิดขึ้นแล้วอย่างน่าตื่นเต้น เมื่อเร็วๆนี้เอง ก่อนวันที่จะไปสองเดือนข้างหน้า ปราศจากการทำพาสปอร์ตใดๆ ทั้งสิ้น

              ความตื่นเต้นกลับกลายเป็นความกังวลของเดียร์ หลังจากความวู่วามได้ทำการกดจองตั๋วไปในช่วง Low Season ที่แทบหารีวิวไม่ได้เลยว่า เวลาไปเที่ยวบรรยากาศจะเป็นอย่างไร ในขณะที่รีวิวการท่องเที่ยวมีแต่ช่วงที่สดใสงดงามของใบเมเปิ้ล ดอกซากุระ รวมถึงบรรยากาศหิมะน้อยๆ โปรยปราย

                 "เดือนมิถุนายน ไม่น่าไปเที่ยวหรอกค่ะ มีแต่ฝน"

                 "ถ้าจะไปให้คุ้มครั้งเดียว ไปช่วง High Season ดีกว่านะครับ มิถุนายน ร้อน! เหนอะหนะ!"

                 เดียร์กุมขมับระหว่างอ่านรีวิวคนแนะนำช่วงไปเที่ยวญี่ปุ่น 

                 แต่. . . ก่อนหน้านี้ในหัวเธอแทบไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับฤดูมาเกี่ยวข้องเลย เธอคิดแค่ว่า 

                 จะไปซึมซับความคิดแบบ Zen 

                 มองก้อนหินในวัดเรียวอันจิให้ได้ทั้งหมด 15 ก้อน 

                 เดินท่ามกลางเสาสีแดงนับหลายร้อยต้นที่ศาลเจ้าอินาโมริ 

                 ชูสองนิ้วหน้ารูปโลกกับ Universal Studio ที่ Osaka 

                 และแน่นอน นั่นคือ Passion 

                 ที่ทำให้เดียร์ตัดสินใจทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมอย่างหน่วงหนัก 

                 ไม่ย่อท้อ และท้าทายตัวเองเป็นการกลับบ้านดึกหลัง 4 ทุ่ม ในทุกๆ วัน    

               เดียร์มีทางเลือกอยู่สองทาง ข้อที่หนึ่งคือ หดหู่และปลง นอนหลับในโรงแรม ซื้อทาโกะยากิแถวนั้นมากินบนห้อง ร้องไห้ ท้อแท้ งอแง สบถก่นด่าตัวเองว่าที่นี่มีแต่เมฆฝน จะมาทำไม หรือจะเลือกมองว่า นี่คือ บทพิสูจน์ชีวิตของเธอครั้งแรก และเป็นสิ่งที่ท้าทายจะได้อยู่ท่ามกลางสายฝนแสนโรแมนติก ถ้าหากคนที่นู่นเขายังกางร่มออกมาใช้ชีวิตได้ การผจญภัยครั้งนี้ ปัญหาคงไม่ใช่ที่ฝน แต่เป็นที่ใจล้วนๆ !

                 กลับมาสู่โลกแห่งปัจจุบัน เดียร์จ้องมองไปที่ถาดที่เต็มไปด้วยผักหลากสีบนมือ โอเค เดียร์ต้องตั้งใจทำงานต่อ และคิดได้ว่า 

เห้ย! ต้องรีบทำพาสปอร์ตและจองตั๋วรถไฟ JR west pass ได้แล้ว !!!!  

ด้วยรัก,

 (To be continued : ทำ Passport ครั้งแรกในชีวิต)