- ก า ร เ ดิ น ท า ง ข อ ง ฉั น - - ALONE

- คำนิยามของการใช้ชีวิตคืออะไรกัน? หากการใช้ชีวิตเปรียบเสมือนการเดินทาง ชีวิตของฉันคงเป็นการเดินทางอย่างไร้จุดมุ่งหมายปลายทาง ก้าวเดินไปบนพื้นดินที่โล่งกว้างไกลลับสุดสายตา ที่แลเห็นเพียงแค่เส้นขอบฟ้าขนานกับผืนดินที่เต็มไปด้วยหลุมดำมากมาย
  
  ฉัน….ได้แต่เฝ้ามองผู้คนมากมายต่างก้าวเดิน พยายามฝ่าฟันอุปสรรคไปยังจุดหมายปลายทางของตน ซึ่งต่างจากฉัน...ที่เดินไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันไม่รู้ว่ากำลังจะไปที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าฉันพยายามฝ่าฟันไปเพื่ออะไร บางครั้งเส้นทางที่ฉันเดินก็เต็มไปด้วยขวากหนาม บางครั้งก็เต็มไปด้วยโคลนดูดที่ฉุดรั้งฉันเอาไว้กับที่ สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันเหนื่อยและท้อแท้ ที่จะก้าวไปยังเป้าหมายที่ว่างเปล่า และบางครั้งฉันก็พลาดพลั้งตกลงไปในหลุมลึก ที่เรียกว่า “ ซึมเศร้า ” หลุมนี้มีอยู่มากมายตลอดเส้นทางของฉัน บางครั้งฉันก็พลาดตกลงมา หรือบางครั้งก็มีคนผลักฉันลงมาเพราะอยากให้ฉันก้าวต่อไปแต่มันกลับทำร้ายฉันอย่างไม่ตั้งใจ…..
  โลกเบื้องล่างของหลุมซึมเศร้า มันช่างมืดมิดสนิทแสง ข้างล่างนี้...มันหนาวมาก...พื้นเบื้องล่างเต็มไปด้วยน้ำ เศษแก้วที่บาดฉันจนเป็นแผลลึกและโคลนดูด...ที่ฉุดรั้งฉันให้ยิ่งจมลึกลงไป….ฉันต้องพยายามอย่างหนักเพื่อจะปีนกลับขึ้นไปบนผืนดินอีกครั้ง ซึ่งทุกครั้งมันก็ไม่ง่ายเลย...ฉันเคยเหนื่อยและท้อแท้มากกับการมีชีวิตอยู่ เพื่อเป้าหมายและชีวิตที่ฉันที่มองไม่เห็น..จนอยากจะจมหายลงไปตลอดกาล แต่แล้วก็กลับมีเสียงเรียกหาจากคนที่ฉันรักดังขึ้น….เสียงเรียกนั้นฉุดรั้งสติของฉันให้กลับคืนมาอีกครั้งจนฉันสามารถผ่านพ้นมันมาได้ สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากใครซักคน ฉันเข้ารับการรักษาด้วยการพบกับนักจิตวิทยาบอกเล่าเรื่องราวที่ฉันพบเจอ บอกความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกส่งตัวไปหาจิตแพยท์เพื่อเข้ารับการรักษาอย่างจริงจัง ด้วยการทานยาปรับสารเคมีในสมอง
  
  “ ยา ” สามารถช่วยให้ฉันก้าวเดินต่อไปได้อย่างราบรื่นมากกว่าแต่ก่อนหลายร้อยเท่า หลังการกินยามานานกว่า9เดือน ในตอนนี้ฉันพลาดพลั้งน้อยลงมาก หรือต่อให้พลาดตกลงไปในหลุมนั้นอีกไม่ว่ากี่ครั้ง ฉันก็สามารถปีนกลับขึ้นมาได้ง่ายกว่าแต่ก่อน สำหรับคนอื่นๆฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคิดยังไง กับเจ้าพวก “ หลุมซึมเศร้า ” แต่สำหรับฉันมันได้สอนหลายสิ่งหลายอย่างให้กับฉัน มันทำให้ฉันเติบโตขึ้นมากแม้ตอนนี้ฉันจะยังมองไม่เห็นและจุดหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งที่ไม่เจอ แต่ตอนนี้ฉันก็มีสิ่งที่อยากทำแล้ว สำหรับคนอื่นมันอาจเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แค่เป้าหมายระยะสั้น หรืออาจมองว่าไร้สาระ แต่สำหรับฉันมันเป็นสิ่งเล็กๆที่ทำให้ฉันอยากก้าวต่อไปข้างหน้า
  
  เวลาผ่านพ้นไปทุกวันการเดินทางของฉันก็ยังคงดำเนินต่อไป ฉันได้พบเห็นผู้คนมากมายที่เป็นเหมือนฉัน บางคนฉันแทบไม่รู้จักหรือสนิทกับเขาเลย และบางคนก็กลับใกล้ตัวฉันมากจนหน้าใจหาย…..ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร จึงทำได้เพียงพยายามปลอบโยนพวกเขา และบอกว่าเราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน ฉันไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา เพราะฉันคิดเสมอว่าต่อให้เราอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เราก็ไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของใครคนนึงได้อย่างแท้จริง แม้ใครคนนั้นจะต้องเผชิญหน้ากับเจ้า “ หลุมซึมเศร้า ” เหมือนกับฉันก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาเจ็บปวด ทรมาน และเหนื่อยยากมากเพียงไหน ฉันไม่สามารถรู้ได้ว่าหลุมที่เขาตกลงไปจะลึกเท่าฉันหรือไม่ เบื้องล่างนั้นจะมีขวากหนามมากมายเท่าใดฉันไม่สามรถรับรู้ได้เลย ฉะนั้นสิ่งที่ฉันจะทำมีเพียงแค่พูดกับพวกเขาว่าฉันอยู่ตรงนี้ คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและเราจะพยายามผ่านมันไปด้วยกัน….
  
  ในตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจว่าอนาคตของฉันจะเดินต่อไปทางไหน แต่สิ่งที่ฉันรู้คือในตอนนี้ฉันสนใจเกี่บงกับการเป็น “ นักพากย์ ” ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับคนเรียนถ่ายภาพนั้นมันออกจะแปลกๆ แต่ฉันคิดว่าการพากย์เป็นอีกสิ่งนึงที่ฉันทำได้ดี ในอนาคตฉันอาจจะได้เป็นนักพากย์อย่างที่หวังไว้ก็ได้ใครจะรู้ แต่ที่แน่นอนคือฉันจะไม่ทิ้งการถ่ายภาพอย่างแน่นอน ไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นศาสตร์ที่ฉันเล่าเรียนมา แต่เป็นเพราะฉันคิดว่ามันสามารถถ่ายทอดมุมมองของฉัน และบอกเล่าเรื่องราวการเดินทางของฉันได้เป็นอย่างดี ฉันไม่ได้คาดหวังว่าภาพถ่ายหรือเรื่องราวของฉันจะทำให้ทุกคนเข้าใจฉันมากกว่าขึ้น เพราะแน่นอว่าพวกคุณไม่มีทางเข้าใจฉันได้ แต่ฉันหวังว่าพวกคุณจะเปิดใจยอมรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามากขึ้น อย่าดูถูกพวกเขาว่าอ่อนแอ อย่าต่อว่าพวกเขาที่เป็นแบบนั้น เพราะไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้ทั้งนั้น
  
  ;

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น