ความจริงตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องไปดู Snoopy และผองเพื่อนอยู่แล้ว เพราะเอาจริง ๆ ก็เรียกได้ว่าโตมากับการ์ตูนเรื่องนี้ คุ้นเคยแก๊กใน The Peanuts พอสมควรเลยละ แต่กลับได้มาดูวันนี้เพราะเหตุผลไร้สาระของตัวเองแท้ๆเชียว ...

จะว่าไปแล้ว The Peanuts มีกลิ่นอายคล้าย ๆ กับโดราเอม่อนอยู่ตรงที่ โนบิตะกับชาร์ลี่ บราวน์ มีเพื่อนที่แสนดีค่อยช่วยคือโดราเอม่อนและสนู๊ปปี้ โนบิตะกับชาร์ลี บราวน์เป็นพวกขี้แพ้เหมือนกัน แต่..แตกต่างกันตรงที่ ชาร์ลี บราวน์เป็น Loser ที่คนดูอย่างเราต้องรักเขามาก (ต่างจากโนบิตะให้รีวิวคราวก่อนมาก)

เคยได้ยินคำพูดหนึ่งเมื่อนานมาแล้วเกี่ยวกับตัวตนของคนในโลกใบนี้ มันแบ่งออกเป็น 3 แบบคือ

ชาร์ลี่ บราวน์ เด็กชายผู้ใสซื่อ ทำอะไรก็ไม่ค่อยสำเร็จแม้กระทั่งการเล่นว่าวและการเป็นกัปตันทีมเบสบอลในตำแหน่งพิชเชอร์ เพื่อนทุกคนมักจะเรียกชัค (ชาร์ลี่ บราวน์) ว่าเจ้าทึ่ม โดยเฉพาะยัยเด็กตัวแสบลูซี่จอมเหวี่ยง บางอย่างผู้หญิงแบบเปปเปอร์มิ้นก็ยังทำได้ดีกว่าชัคด้วยซ้ำ เพื่อนหลาย ๆ คนมักไม่อยากจับคู่ทำงานกับชัคเพราะความเป็นพวกขี้แพ้ของเขา แต่ไม่มีเพื่อนไหนที่จะลืมชัคได้เลย ทุกครั้งที่มีการรวมตัวกันออกไปเล่นข้างนอก ทุกคนจะต้องมาชวนชัคไปด้วยเสมอ นั้นแสดงให้เห็นว่าในตัวเจ้าเด็กทึ่ม ๆ ขี้แพ้คนนี้มันต้องมีดีอะไรสักอย่างสิ ถึงทำให้เพื่อน ๆ รักได้ โดยเฉพาะเจ้าเด็กนักปรัญชาแบบ “ไลนัส” ที่รักชัคเหลือเกิน

ชาร์ลี่ บราวน์เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย เขามองตัวเองในแบบเดียวกันกับที่คนอื่นมองเขา เขามองว่าตัวเองเป็นพวกขี้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลย แต่สิ่งที่ชัคมีแล้วเราอิจฉาเขามาก ๆ คือ “ความพยายาม” ชัคไม่เคยหยุดพยายาม หยุดฝึกฝนในสิ่งที่เขาทำไม่ได้ แม้กละทั่งเล่นว่าวในฤดูหนาวหรือซ้อมขว้างลูกคนเดียวในสนามเบสบอล หรือแม้กระทั่งพยายามที่จะเอาชนะใจสาวน้อยผมแดง นอกจากนี้ชัคยังเป็นคนที่มีน้ำใจ ซื่อสัตย์และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น สิ่งเหล่านี้ทำให้เรารักชัคและเอาใจช่วยเจ้าเด็กแสนทึ่มคนนี้อยู่ตลอดเวลา แค่นายพยายาม นายก็ชนะคนอีกเป็นร้อยที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาทำอะไรเพื่อตัวเอง

ความประทับใจกับภาพยนต์เอนิเมชั่นเรื่องนี้มีมากจริง ๆ แต่ถ้าเขียนออกไปมันก็คงเป็นการสปอยไปจนหมด แต่สิ่งที่หนึ่งที่ในท้ายที่สุดแล้วแม้ใครจะมองชัคในแบบไหน แต่เพียงคนเดียวในโลกที่มองเห็นเราในแบบที่เป็นเราจริง ๆ ยอมรับในตัวตนของเราได้มันมีค่ามากนะ รักษาเขาไว้ดีๆละชาร์ลี บราวน์