เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Short Stories Diary - PreludeBADBIRDLULLABY
บทที่ 2 - นักวิจารณ์
  •      เชื่อไหมใครๆ ก็เป็นนักวิจารณ์ได้

         ทำไมล่ะ ทุกวันคนเราก็วิจารณ์สิ่งต่างๆ นานากันอยู่แล้วนิ ถึงบางคนจะบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนขี้วิจารณ์อะไรนัก แต่ตราบใดที่เขายังคิดเองได้ พวกเขาก็ต้องเลือกทางเลือกที่ดีให้กับชีวิตตัวเอง และการวิจารณ์ก็จะแสดงออกมาผ่านการกระทำต่างๆ ให้คนรู้นั่นแหละ ตกกันข้าม มันก็จะมีคนจำพวกหนึ่งที่ชอบวิจารณ์ไปเรื่อย อยากให้คนอื่นรู้ว่าความคิดตัวเองมันถูกตลอด เหอะ ไม่รู้มันจะแปลกหรือเปล่าถ้าผมบอกคุณว่าเท่าที่ผมเจอมาน่ะ คนจำพวกนั้นเขาคิดเองไม่ได้หรอก เอาความคิดเห็นมาจากคนหมู่มากอีกทีต่างหาก

         โอเคๆ ผมจะบอกว่าการจะเป็นนักวิจารณ์ *อาชีพ* น่ะ อยู่ที่ว่าคุณจะรู้จักแสดงความคิดเห็นออกไปให้คนอื่นคิดตามยังไงต่างหาก คำแนะนำธรรมดาไปเหรอ? ถ้างั้น อย่างผมเนี่ย ยอมรับว่าผมเคยเป็นพวกที่ชอบวิจารณ์ไปเรื่อยนั่นแหละ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจมาตลอดเนี่ย คือผมมีมาตรฐานของผม สิ่งที่ทุกคนมีและควรจะยอมรับมันหน่อย ผมรู้ตัวในเรื่องนี้ก่อนที่จะมาทำอะไรแบบนี้ซะอีก ผมคุยกับคนอื่น ผมอยากจะให้เขาหัวเราะก็ล้อเลียนสิ่งต่างๆ ไปเรื่อย และล้อตัวเองด้วย ในกลุ่มคนที่ชอบการล้อเลียนของผม ก็มีคนที่เรียกผมว่า “นักวิจารณ์” แบบขำๆ ด้วย ไม่ยักรู้ว่าผมจะเริ่มจากตรงนั้น

         อ่า มาถึงตรงนี้แล้ว ผมเป็นนักวิจารณ์ดนตรีครับ

         ดนตรีเป็นสิ่งที่ผมสนใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว ถ้าตอนนั้นพ่อผมไม่ได้เป็นชาวร็อค หรือพี่ผมไม่ได้เข้าชมรมดนตรีไทย ตื่นมานั่งตีระนาดตอนตี 5 หลายรอบแล้วละก็ คงไม่อะไรขนาดนี้ แต่กลายเป็นว่าผมโตมาเป็นคนที่ฟังเพลงไม่จำกัดแนว (ถ้าคุณติดตามผมอยู่บนช่องยูทูบหรือบนบล็อกส่วนตัวของผมละก็ อันนี้ไม่ต้องบอกก็ได้) ต่างจากความบันเทิงเล็กๆ ก็คือความหลงไหลที่เพิ่มขึ้นจากการเรียนรู้วัฒนธรรม ภาษา และท่วงทำนองผ่านเสียงเพลง คิดว่าเรื่องราวของผมก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแฟนเพลงหลายๆ คนหรอก

         แต่ประเด็นหนึ่งที่คอยเรียกร้องความสนใจของผม และผมยังคิดถึงมันทุกวันที่ผมยังทำอาชีพนี้อยู่ ก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องของความคิดเห็นของคนเรานั่นเอง งานนี้ต้องใช้ความคิดเห็นของเราเองอยู่แล้ว แต่ถึงผมจะพูดอย่างงั้นกับคนดู ก็ยังมีคนไม่เข้าใจอยู่ดี

         วันก่อนเนี่ยผมพึ่งจะลงคลิปที่ผมพูดถึงศิลปินชื่อดังคนหนึ่ง ผมคุยเรื่องซิงเกิลใหม่ของเขาและผมใช้คำวิจารณ์ด้านลบต่อเพลงนั้นเป็นอย่างมาก ส่วนใหญ่ก็พูดถึงการที่เขาทำตามกระแสฮิปฮอปที่นิยมกันตอนนี้ ทั้งที่ไม่มีเข้าใจการแร็ปพื้นฐานเลย และเนื้อหาที่ค่อนข้างที่จะดูถูกผู้หญิง ซึ่งผลลัพธ์ออกมาก็ทำให้ผมโดนด่าอย่างมาก สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ ในตอนท้ายของคลิปผมย้ำเอาไว้ว่า “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพลงนี้ถึงดังได้ขนาดนี้” ตอนนั้นผมพูดจริงนะ ผมรู้ว่าถ้าเพลงมันมาจากศิลปินที่ดังแล้วละก็มันก็ต้องดังอยู่แล้ว แต่เรื่องแย่ๆ ที่เห็นได้ชัดอยู่แล้วมันมองข้ามได้หรอ ถ้าให้ผมเดานะ มันไม่ชัดพอสำหรับคนอีกหลายคนต่างหาก

         ผมไม่คิดว่าการที่ใครซักคนบอกว่า “ก็เพลงนี้มันเพราะหนิ” เป็นเหตุผลที่ดีสำหรับการชอบเพลงๆ หนึ่ง คุณควรจะมีเหตุผลที่ดีกว่านั้น โดยเฉพาะถ้าคุณจะด่าผมที่พยายามหาเหตุผลตั้งหลายอย่างมาบอกว่าทำไมผมถึงชอบเพลงๆ นึงนัก โดยเฉพาะอะไรที่พวกคนดูไม่ชอบนั่นแหละ นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเชื่อในการวิจารณ์ เพราะการวิจารณ์ให้ปรับปรุงมันต่างจากการด่าเฉยๆ อยู่แล้ว

         ไม่รู้สิ ผมไม่เชื่อว่ามันจะมีเกณฑ์ตัดสินว่าเพลงไหนดี เพลงไหนแย่สำหรับทุกคนหรอก อย่างไรก็ตามนักวิจารณ์บางคน โดยเฉพาะพวกรุ่นใหญ่จะชอบยึดกับเกณฑ์เพื่อที่จะไม่ให้เกิดความลำเอียงกับตามความคิดเห็นของพวกเขา ซึ่งคนพวกนี้จะได้ความเคารพตรงนั้น แต่ผมก็ยังคิดว่ายังไงพวกเขาก็ต้องใช้ความคิดเห็นตัวเองบ้างไม่ใช่หรอ เป็นไปได้ไง หรือผมยังไม่เป็นมืออาชีพพอ

         สุดท้ายผมก็เลยต้องมานั่งถามตัวเองว่าตกลงอะไรคือเกณฑ์กันแน่ ถ้าคุณมีคำตอบล่ะก็บอกผมด้วยแล้วกัน
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
dddd (@fb1479139878828)
สุดยอดไปเลย เอาจริงเรื่องวิจารณ์เนี่ยมันเป็นปัจเจกนะ เรียกว่าส่วนบุคคลได้มั้ยไม่รู้ ในเมื่อสุดท้ายมันก็คือการบอกกล่าวแก่กัน
BADBIRDLULLABY (@Nippich)
@fb1479139878828 ขอบคุณครับ จริงๆ ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะมีคนที่สนใจขนาดนี้ 555 แล้วก็ขอบคุณที่เข้าไปคอมเม้นท์เรื่องอื่นของผมด้วย