ในกาลครั้งหนึ่ง

ทั้งเจ้าหญิงและเจ้าชายได้หลงรักกันทั้งที่ยังเป็นเด็ก ทั้งสองต่างเชื่อว่าจะมีความรักที่สวยงามเหมือนในนิทาน

ในเวลาหนึ่งปีแรก ใช้ไปเพื่อเรียนรู้นิสัย

ในเวลาปีที่สอง ผ่านไปเพื่อเรียนรู้ความเข้าใจ

ทว่าเมื่อถึงปีที่สาม เจ้าหญิงจำเป็นต้องแยกจากเจ้าชายไปต่างดินแดน แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งสองก็ให้คำสัญญา ว่าไกลแค่ไหนก็จะยังรักกัน

เจ้าหญิงเชื่อว่าระยะทาง จะไม่เป็นอุปสรรค เจ้าหญิงเชื่อว่าความรักของพวกเขา จะมั่นคงยิ่งกว่า

แต่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครนึกเลย อุปสรรคที่ใหญ่กว่าระยะทางนั้น

คือตัวของเจ้าหญิงและเจ้าชายเองต่างหาก...

เจ้าหญิงต้องไปยังดินแดนแปลกใหม่ ต้องพยายามปรับตัว ต้องเปลี่ยนแปลง  ต้องรู้จักคนอื่น เพื่อให้เข้ากับสภาพแวดล้อมเจ้าชายเองก็ต้องเข้าเรียนที่ใหม่ ต้องรู้จักเพื่อนใหม่ เขาเองก็เหงา เจ้าหญิงก็เหงา

จุดเริ่มต้น อาจเกิดขึ้นที่ตรงนี้ระยะทางไม่ใช่ปัญหาของเรื่องทั้งหมด แต่ความรักที่มั่นคง จำเป็นต้องมีส่วนประกอบหนึ่งอันยิ่งใหญ่

 นั่นคือ "ความเชื่อใจ"

นี่อาจเป็นบทเรียนที่ทำให้เจ้าหญิงและเจ้าชายได้รู้จักกันมากขึ้นผ่านมาอีกหนึ่งปี เข้าปีที่สี่ เจ้าชายยังคงรักและหวงแหนเจ้าหญิง แต่ห่วงที่รัดแน่นเกินไปย่อมอึดอัด เจ้าหญิงเริ่มหายใจไม่ออก เธอต้องการให้เขาคลายห่วงนั้น ต้องการให้เขาไว้ใจเธอมากกว่านี้ ถึงแม้ทั้งคู่จะรู้ว่าต่างคนต่างรัก แต่เจ้าชายก็ยังเชื่อว่ามีคนต้องการเจ้าหญิงจากเขาไปจนลืมไปว่า เขาต่างหาก คือคนที่เจ้าหญิงเลือกแล้ว

สุดท้าย เจ้าหญิงขอเวลากับเจ้าชาย 1 เดือน ไม่ติดต่อ ขออยู่กับตัวเอง เพื่อจะทบทวนว่าเธอทำอะไรผิด เธอทำให้เขากังวลเพราะอะไร เหตุใดเจ้าชายจึงไม่คิดจะเชื่อใจในตัวเธอเลย1เดือนที่ไม่รู้จักกันนั้น แม้จะสั้น หากเทียบกับเวลาที่รักกัน แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดกับเจ้าชายอย่างมาก โดยที่เจ้าหญิงไม่ทันได้รู้เลย 1เดือนนั้นคือความผิดพลาดของเธอ และมันส่งผลให้เกิดเรื่องราวต่อจากนี้

เจ้าหญิงรู้ตัวช้าเกินไป เธอสร้างรอยแผลขนาดใหญ่ให้กับความรักของทั้งสอง เมื่อถึงเวลาที่เจ้าหญิงได้ตัดสินใจกลับมาหาเจ้าชาย เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่า สิ่งที่เธอทำนั้นทำให้เจ้าชายทุกข์ทนมากแค่ไหน ความเจ็บกลายเป็นความชินชา ความรักที่เจ้าชายมีให้เธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มันน้อยลงไปทุกที ทุกที

ในวันนี้ ไม่มีเจ้าหญิงกับเจ้าชายที่รักกันอีกแล้ว หัวใจคนไม่ใช่ของตาย เมื่อถูกทำร้ายก็กลายเป็นแผล เจ้าชายจำได้เพียงว่าสิ่งที่เจ้าหญิงทำนั้นร้ายแรงกับเขามากเกินไป

เจ้าหญิงเป็นคนเอาแต่ใจ ชอบวีนโวยวาย และชอบโยนความผิดให้เจ้าชาย ไม่ได้ดั่งใจก็ลงไม้ลงมือ นั่นอาจเพราะเธอมีเขาแค่คนเดียว แต่ใครกันจะทนผู้หญิงนิสัยไม่ดีแบบนี้ได้ เมื่อเจ้าชายต้องกลายเป็นพระราชา มีภาระมากมายให้แบกรับ เขาเองก็ไม่มีเวลามาใส่ใจเจ้าหญิงนิสัยไม่ดีเหมือนเดิมได้อีก

เป็นเวลาเดียวกับที่เธอเพิ่งรู้สึกตัว เขาก็มีสิทธิ ที่จะเลือก ...เจ้าหญิงของเขา

สายเกินไปหากอยากกลับมาแก้ไข เจ้าหญิงนอกจากนิสัยไม่ดี ยังเป็นโรครู้ตัวช้า เมื่อห่วงของเจ้าชายไม่มีให้เธอแล้ว ห่วงที่ปรารถนาให้คลาย กลับกลายเป็นความว่างเปล่า ตอนนี้เจ้าชายคนเดิมไม่มีอีกแล้ว เจ้าชายที่ต้องขึ้นเป็นพระราชา จำเป็นต้องมีราชินีที่คู่ควรเหมาะสม ไม่ใช่เจ้าหญิงที่เอาแต่ใจ ที่ไม่รู้จักโตเสียที

คำถามเกิดขึ้นในใจซ้ำไปซ้ำมา สรุปแล้วเรื่องราวของทั้งสองจบลงอย่างนี้ แต่มันไม่ได้เป็นตอนอวสารเจ้าชายแค่แยกตัวไปสร้างนิทานเรื่องใหม่ เรื่องที่ไม่มีตอนจบแสนเศร้าแบบเดิม ส่วนเจ้าหญิงก็คงถึงเวลาที่เธอต้องเลือกแล้ว

ว่าจะปิดหนังสือเล่มนั้นลง เพียงไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บเพราะความนิสัยไม่ดีของเธอ

หรือจะเริ่มนิทานเรื่องใหม่ เป็นนิทานที่มีแค่เจ้าหญิง ...คนเดียว

. . . . , , . . , . , , . . . , ,

บันทึกเก่า แต่งเมื่อ12 /12 / 2012

ขอบคุณที่อ่านนะ :)