ไม่รู้ว่าทำไม

จนวันนั้นที่เธอเดินเข้ามาในร้านเหล้าแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย และพาเขากลับบ้าน

เธอคนนั้นคือเพื่อนของเขาเอง
เขายังจำแววตาดุดันของเธอได้ ผมหยักศกประบ่าที่ปลิวไปกับสายลม คำบ่นสารพัด ก่อนจะเรียกรถแท็กซีไปส่งเขาที่บ้าน
ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่วันนั้น เขากลับไปเป็นคนเดิม เข้าคลาสตรงเวลา แวะร้านโปรดที่สามย่านบ้าง ไม่กลับไปดื่มเหล้าจนเมาเหมือนหมา
นั่นคือเขาคนเดิม เพิ่มเติมคือทุกครั้งที่เดินผ่านร้านเจ๊โอว เขาจะคิดถึงเพื่อนคนนี้ทุกครั้ง ทำให้อดโทรหาเธอไม่ได้
ปลายสายคงไม่เข้าใจ
เพราะปกติเวลาที่เขาต้องการปรับทุกข์ ก็จะส่งเป็นข้อความหากัน แต่ครั้งนี้แค่อยากได้ยินเสียง ให้เธอด่าเขาสักคำสองคำ แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไม
สองเดือนให้หลัง ปิดเทอมแล้ว ตามประสาเด็กต่างจังหวัด เธอกลับบ้าน ส่วนเขาที่เป็นคนกรุงเทพ ฯ โดยกำเนิดก็ไม่ได้ไปไหน
คิดถึงตอนเป็นเด็กที่เขาต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดตามพ่อแม่ถึงหกปี ช่วงแรกเขาลงแดงเกือบตาย เพราะต้องไปเรียนมัธยมที่นั่น
แต่ถ้าเขาถอดใจกลับมาก่อน คงไม่ได้รู้จักกับเธอ
เธอนั่นแหละ
เขาตื่นเต้นทุกครั้งที่เธอส่งรูปมาให้ ไม่ว่าจะเป็นรูปถนนที่นั่น  ท้องฟ้าสีชมพู ร้านข้าวต้มกุ๊ยที่เขาเคยไปกิน หรือสติ๊กเกอร์หน้าตาน่าเกลียดที่เธอซื้อไว้แกล้งเขาโดยเฉพาะ
พอเปิดเทอม บางทีเขาก็นัดเจอเธอที่ร้านแถวสามย่าน แต่ถ้าเธอเป็นคนนัดก็จะเป็นร้านในเขตพระนคร
ทั้งที่นัดกันแบบนี้เป็นปกติ แต่เขากลับมีความสุขแบบประหลาด
เป็นอย่างนี้อยู่นาน
เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองยังมองเธอเป็นเพื่อนเหมือนเดิมมั้ย
ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกแบบนี้มันคือรักหรือเปล่า
ไม่รู้ว่าทำไม
เดือนพฤษภาคมของปีนี้ หลังสอบไฟนอลเสร็จ
เขาเกลียดการขึ้นเรือด่วน ไม่ใช่เพราะคนที่หนาแน่น ไม่ใช่เพราะละอองน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาที่กระเด็นมา
ข่าวโป๊ะล่มที่เคยเห็นตามหน้าฟีดเฟสบุ๊ค ทำให้เขากลัวการขึ้นโป๊ะเรือ
แต่ครั้งนี้ เขาเอาชนะความกลัว กระโดดขึ้นเรือด่วนได้สบาย ปลายทางคือท่ามหาราช
เขาแค่ตั้งใจไปหาเธอ แค่ได้เห็นหน้าสามวินาทีก็พอใจ
หน้ามหาวิทยาลัย เธอเดินออกมาในชุดนักศึกษาที่ปกติไม่เคยใส่ มัดผมเรียบร้อยอย่างที่ไม่เคยมัด แต่ในสายตาเขา ยังไงเธอก็ยังเป็นเธอ
เธอข้ามถนนมาทันทีที่เห็นเขา ทำหน้าตาประหลาดใจ
บทสนทนาไม่พ้นว่ามาทำไม วันนี้กินอะไร สอบเป็นอย่างไรบ้าง
บทสนทนาเรียบง่ายที่ทำให้หัวใจพองโต
อย่างน้อยเขาก็เอาชนะความกลัว เพื่อมาหาเธอคนเดียว
เขารู้แล้วว่าทำไม
เพราะคำว่ารักคงไม่มากเกินไป