๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒
ถึง ว่าที่สจ๊วต
สวัสดีธูป ฉันได้รับจดหมายและซองเอกสารโครงการของเทียนแล้วนะ ฉันตอบรับแล้วและดูเหมือนว่าเด็กๆที่นี่จะดีใจที่มีคนจากในเมืองมาเยี่ยมเยียนพวกเขา แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือพี่ไออุ่นเขารู้จักน้องชายของแกด้วย ฉันล่ะทึ่งจริงๆ ใครจะไปคิดล่ะว่าคนที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีจะหวนกลับมาเจอกันอีกครั้งนึงด้วยความบังเอิญ พี่ไออุ่นตั้งตาคอยที่จะได้พบเทียนด้วยนะ (ฉันเห็นตาประกายของเขาด้วยล่ะ)
ฝากความคิดถึงถึงอาม่าด้วย เสียใจจริงๆที่ไม่ได้ไปงานตรุษจีนบ้านแก ขอบคุณสำหรับอั่งเปาที่มีแค่ซอง(แกแอบริบเงินไปแล้วแน่ๆ) เมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ฉันให้เด็กๆเขียนการ์ดเป็นภาษาอังกฤษเพื่อมอบให้แก่พ่อแม่ของพวกเขา สอนตัดดระดาษรูปหัวใจ ใครจะไปคิดว่าวิชางานประดิษฐ์จะทำให้ห้องเรียนเละเทะได้ขนาดนี้ กากเพชรที่ฉันลงไปซื้อมาจากในเมืองรวมถึงของตกแต่งการ์ดต่างๆตกเกลื่อนทั่วห้อง เหมือนมีพ่อมดแม่มดร่ายเวทมนตร์ใส่กันและทิ้งเศษซากละอองวิเศษไว้เป็นอนุสรณ์อย่างไรอย่างนั้น
พอตกบ่ายฉันก็พาเด็กๆไปเรียนนอกห้อง ใต้จามจุรีร่มรื่นเหมาะแก่การเรียนวาดรูปมากที่สุด ฉันให้พวกเขาวาดรูปทิวทัศน์แหละ ฉันแจกสมุดวาดรูปให้พวกเขาคนละเล่มโดยมีชื่อแต่ละคนติดไว้ นั่งตรงไหนก็ได้ในบริเวณร่มจามจุรี ส่วนฉันก็วาดนะ แต่วาดรูปเจ้าตาล สุนัขพันธุ์ทางขนสีน้ำตาลที่ชอบเดินตามฉันและเหล่านักเรียนไปทุกที ฉันแอบวาดตอนที่มันกำลังนอนหลับหงายเก๋งอยู่ ตลกสุดๆ
จำปาและซอมพอทำให้ฉันนึกถึงแกตอนที่อาจารย์พาเราไปเที่ยววาดรูปที่อุทยานในจังหวัดกาญจนบุรี ฉันจำได้ไม่เคยลืมเพราะแกวาดผิดโจทย์จากที่อาจารย์สั่ง ท่านให้นักศึกษาวาดแลนสเคปแต่แกกลับวาดพอร์ตเทรตฉันเสียอย่างนั้น จะเรียกว่างานแลนสเคปก็กระไรอยู่เพราะสามในสี่ของรูปแกเป็นรูปฉัน อาจารย์ท่านบ่นแกใหญ่ แต่ก็ยอมให้คะแนนแกเพราะเห็นว่ามันสวย ฉันก็คิดว่ามันสวยดีเหมือนกัน
จำปาเองก็เป็นเช่นนั้น เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาดีใช่เล่นและเขาค่อนข้างจะคล้ายกับแกเลยนะธูป ฉันที่แอบเดินไปดูผลงานของเขาที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างก็พอจะมองออกว่าเขากำลังวาดซอมพอ เด็กอีกคนที่นั่งอยู่ตรงรากของจามจุรี ฉันเห็นเขายิ้มทุกคั้งที่เงยหน้ามองอีกคน เป็นภาพที่น่ารักและทำให้ฉันนึกถึงแก
การวาดรูปไม่ได้จบลงที่วาดเสร็จแล้วก็จบ ฉันให้ทุกคนออกมาเล่าว่าทำไมถึงวาดภาพนี้ ทุกคนตอบคล้ายๆกันหมดว่าเพราะมันสวยดีหรือไม่ก็เพราะว่าชอบ แต่คำตอบของเด็กชายจำปาทำให้ฉันตั้งใจฟัง เขาตอบว่า ที่วาดรูปนี้เพราะทุกอย่างที่อยู่ในรูปนั้นคือความสุขของเขา หลงจึงถามขึ้นมาว่า ใครคือคนที่อยู่ในรูป เจ้าของภาพตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆว่าเป็นซอมพอ จำปาหลบสายตาทุกคนรวมถึงฉันด้วย แต่แล้วเขาก็ยิ้มออกเมื่อเสียงของคนในภาพดังขึ้นมาว่า ฉันดีใจที่ได้เป็นความสุขของนายนะ จำปา
การเป็นเด็กทำให้เรากล้าแสดงออกมากกว่าตอนที่เราโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเสียอีกแกว่ามั้ย เด็กสามารถพูดออกมาได้ตรงกับใจที่พวกเขาต้องการสื่อ แต่พอเป็นผู้ใหญ่ อาจจะด้วยประสบการณ์ที่ทั้งดีและไม่ดีมันสั่งสมอยู่ในตัว เราจึงไม่กล้าที่จะบอกหรือสื่ออะไรออกมาได้โดยง่าย มันต้องผ่านการคิดแล้วคิดอีก ทำอยู่แบบนั้นเป็นพันรอบจนกว่าจะแน่ใจ ฉันก็กำลังเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
ฉันดีใจที่อินตากำลังจะมีแฟน(ใช่รึเปล่านะ?) การคบหากันแบบนั้นสำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเป็นเรื่องที่ท้าทายและก็แปลกใหม่ดีออก แล้วที่แกบอกว่าแกรักษาความสัมพันธ์ไม่เก่งอะไรนั่นน่ะ ฉันไม่เห็นด้วยนะ แกรักษาความสัมพันธ์เก่งพอตัวเลยล่ะ ขอบคุณที่ยังไม่ปล่อยมือเพื่อนคนนี้หายไป และที่สำคัญ แกไม่ควรอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้นะ ถึงจะไม่มีใครแต่ก็ยังมีฉันที่เป็นเพื่อนแกอยู่ตรงนี้
สุดท้ายนี้ฉันขออวยพรให้แกสมัครเป็นสจ๊วตได้อย่างที่แกหวัง ขอให้ทุกอย่างราบรื่นและเป็นไปตามที่แกหวังนะธูป ฉันเป็นกำลังใจให้ :)
ด้วยความคิดถึง
คำหอม
ปล. ถ้าเจอกันอีกครั้งช่วยเล่นกีต้าร์ให้ฉันฟังอีกครั้งได้มั้ย ถ้าแกไม่ลำบากอะไร
_____________________________
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in