เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storybonink8
พำนัก
  • ร้านหนังสือเริ่มจางหายไปตามกาลเวลาเหลือเพียงร้านใหญ่ๆที่ขายตามห้างสรรพสินค้าหรือในเมืองใหญ่ ในต่างจังหวัดร้านหนังสือเป็นเพียงร้านหน้าปากซอยที่เป็นไม้เก่าๆคนขายเป็นคุณลุงหรือคุณป้าส่วนหนังสือหากอยากอ่านหนังสือที่ตีพิมพิ์เมื่อห้าหรือสิบปีก่อนๆก็หาง่ายกว่าหนังสือที่พึ่งจะตีพิมพิ์เสร็จในปีนั้นๆ วันนี้หลังจากที่ฉันอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเขียนโดยบรรณาธิการของสำนักพิมพิ์ a day ในปีที่ตีพิมพิ์หนังสือเล่มนี้ฉันพึ่งอายุได้สองขวบหากเกิดเร็วกว่านี้และได้อ่านหนังสือเล่มนี้ตอนนี้น่าจะมีร้านหนังสือเป็นของตัวเองไปแล้ว  แต่ตอนนี้ในสถานการณ์ความเป็นไปได้ที่จะอยู่รอดของร้านหนังสือคงเป็นไปได้น้อยมากไม่ว่าจะเป็นเพราะคนอ่านหนังสือน้อยลงหรือการอ่านหนังสือผ่านทางเทคโนโลยีต่างๆ แต่บทความในหนังสือที่ว่า
     ฝัน ฉันฝัน
    ทุกวันที่มีชีวิตอยู่
    เวลาได้บอกกับฉันว่า
    จงจุดความฝันขึ้นบนความจริง 
    ทำให้รู้สึกว่าต้องหาแหล่งเงินทุนมาเปิดร้านหนังสือแล้วแหละ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in