ร้านหนังสือเริ่มจางหายไปตามกาลเวลาเหลือเพียงร้านใหญ่ๆที่ขายตามห้างสรรพสินค้าหรือในเมืองใหญ่ ในต่างจังหวัดร้านหนังสือเป็นเพียงร้านหน้าปากซอยที่เป็นไม้เก่าๆคนขายเป็นคุณลุงหรือคุณป้าส่วนหนังสือหากอยากอ่านหนังสือที่ตีพิมพิ์เมื่อห้าหรือสิบปีก่อนๆก็หาง่ายกว่าหนังสือที่พึ่งจะตีพิมพิ์เสร็จในปีนั้นๆ วันนี้หลังจากที่ฉันอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเขียนโดยบรรณาธิการของสำนักพิมพิ์ a day ในปีที่ตีพิมพิ์หนังสือเล่มนี้ฉันพึ่งอายุได้สองขวบหากเกิดเร็วกว่านี้และได้อ่านหนังสือเล่มนี้ตอนนี้น่าจะมีร้านหนังสือเป็นของตัวเองไปแล้ว แต่ตอนนี้ในสถานการณ์ความเป็นไปได้ที่จะอยู่รอดของร้านหนังสือคงเป็นไปได้น้อยมากไม่ว่าจะเป็นเพราะคนอ่านหนังสือน้อยลงหรือการอ่านหนังสือผ่านทางเทคโนโลยีต่างๆ แต่บทความในหนังสือที่ว่า
ฝัน ฉันฝัน
ทุกวันที่มีชีวิตอยู่
เวลาได้บอกกับฉันว่า
จงจุดความฝันขึ้นบนความจริง
ทำให้รู้สึกว่าต้องหาแหล่งเงินทุนมาเปิดร้านหนังสือแล้วแหละ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in