การต่อสู้กับความขี้เกียจของตัวเองนี่ เป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ช่วงหลังๆพยายามออกไปเดินเร็ว วิ่งเยาะๆ ให้ครบวันละ 10 km ปกติ...เป็นคนที่ขี้เกียจออกกำลังกายมาก ถ้าทำได้  หลังเลิกงานอันแสนปวดหัว ก็อยากจะนอนทอดหุ่ยบนเตียงดูโน้นดูนี่ซีรีย์หนุกๆอะไรงี้ป่ะวะ แต่เพราะกำหนดผ่าออกมาละ ค่าเลือดก็ยังไม่ค่อยนิ่ง ก็เลยต้องลากสังขารตัวเองออกไปใช้พลังงาน ผลาญไปวันละเป็นพันแคลเลยนะเฮ้ยยย

และ .... เมื่อเราพยายามจะลดน้ำหนัก เบิร์นสิ่งที่ร่างกายใช้เกินออกไป พยายามจัดการกับเมนูอาหารให้พอเหมาะ ไม่ต้องถึงกับคลีนหรอก สงสารพุงตัวเอง ช่วงนั้นก็จะเหมือนทุกคนเห็นใจเรามาก สั่งพิชช่ามากินงี้ ขนมครกหน้าเยิ้มๆงี้ แหนมคลุกงี้ ยิ่งหนีคาร์ปก็เหมือนยิ่งเจอ แล้วหลังจากพยายามหนีการไปเป่าเค้กชาวบ้าน เพราะไม่อยากมองเจ้าก้อนเค้กสวยๆ ก็เหมือนเดือนนี้เป็นเดือนที่ใครๆก็ขยันเกิดกันน่าดู  อาทิตย์นี้เลยปาเข้าไปสองเจ้า ตัดอกตัดใจนั่งมองชาวบ้านกินเค้ก มันใช่เรื่องม๊ายยยยยย  >.....,,<

แล้วเพราะอดอยากปากแห้ง เราก็จะมีวันผ่อนปรนตัวเองสักวัน วันที่ฉันจะได้กินชาบูอร่อยๆสักมื้อให้สมกับที่พยายามรีดมันออก อาทิตย์นึง เอาออกไปได้โลเดียวจ้ากว่าจะเอาลงแต่ละขีด แต่พอเราให้รางวัลตัวเองไปมื้อเดียว มื้อเดียวจริงๆให้ตาย มันก็ทะลึ่งขึ้นมาได้อีกโลครึ่ง แม่งงงงง โลกช่างไม่มีความยุติธรรมกับคนอ้วนนนนน นี่น้ำหนักก็ค้างทีเดิมไม่ขยับไปไหนมาสองอาทิตย์ละ สงสัยจะหยุดได้แค่เท่านี้ T^T 

จะยังพยายามกับการรีดพุ่งกลมๆของตัวเองต่อไป ก็จะรีดกันจนวันสุดท้ายนั้นแหละ วิ่งขนาดนี้ จริงๆควรง่วงนอนป่ะวะ เปล่า ยังสามารถจ้า ยังดูหนังได้จนดึกดื่นเป็นปกติ เลิกกาแฟ ก็ไม่เห็นช่วยอะไรในเรื่องการนอนแต่หัวค่ำเลยเนอะ หรือจะกลับมากินกาแฟต่อดีวะ!!!!!!

ไปละ 

ไม่มีเรื่องงานนะ รู้สึกเหมือนช่วงนี้รับมือได้ดี อาจเพราะได้ร้องไห้กับ 1323 มั้ง  ใช่!! โทรไประบายเรื่องงานกับสายด่วนสุขภาพจิตมาก็ที่เล่าให้ฟังหน้าก่อนน่ะแหละ เพราะไม่รู้จะเล่าระบายตรงไหย เล่าไปร้องไห้ไป แล้วสบายใจขึ้น ใครอยากได้คนรับฟังปัญหาพอให้ได้ถ่ายเทความอึดอัดใจก็ลองดูนะ