ความทรงจำน่าจะถือเป็นของสะสมอย่างหนึ่งของเรา แต่จากที่เคยอ่านมันแล้วโหวงๆ มันก็ไม่โหวงแล้ว เราก็ยิ้มเราก็ขำให้กับมันได้ 

ไม่นานมานี้ก็มีโอกาสได้เจอกัน การเจอกันในครั้งนี้ไม่ใช่การทำความรู้จักกันใหม่ ไม่ใช่การสร้างอะไรใหม่ เมื่อคนเราได้รู้จักกันไปแล้วก็คือรู้จักไปแล้ว เราสองคนรู้จักกันแล้ว
จริงๆ ตอนนั้นก็ถือว่าจบเคลียร์อยู่นะ มีความชัดเจน เขาเคยส่ง DM มาขอโทษเรา เราก็ไม่ได้โกรธอะไรเค้านะ แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเราก็จัดไปชุดใหญ่ เพราะเขามาขอโทษเราในช่วงเวลาที่เรากำลังเยียวยาตัวเองอยู่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ได้มานั่งคุยกันอีกครั้ง เราเป็นฝ่ายที่ต้องขอโทษและขอบคุณเค้าบ้าง หลังจากได้คุยกันทุกอย่างมันกลับดีขึ้น โอเคขึ้นเยอะเลย มันเคลียร์ไปหมด
 
เราเป็นคนชอบตั้งคำถามให้กับตัวเอง ทั้งความรู้สึกที่เปลี่ยนไปและการเจอกันในวันนั้นทำให้เราถามตัวเองว่า เราโอเค โอเคที่โอเคจริงๆ หรือยัง ?

เราคิดว่าก็โอเคแล้วนะ เราได้ทั้งบทเรียนดีๆ และบทเรียนราคาแพงจากเรื่องราวครั้งนั้นมามากมาย ตอนนี้ก็คือตอนนี้ เจ็บใจจะขาดในตอนนั้นก็ไม่ได้ขาดจริงๆ ก็ยังไม่ตาย แต่ตอนนั้นมันก็เจ็บจริงๆ แหละนะ 

เราเคยได้ยินประโยคๆ หนึ่ง ที่มีคนเคยพูดว่า ตกหลุมรักคนคนนึงซ้ำๆ ทุกวัน นี่มันจะให้ความรู้สึกแบบไหนนะ เราน่ะมีความรู้สึกว่า เราไม่สามารถรักเค้าคนนี้ได้เป็นครั้งที่สอง ทำไมกัน ทำไมถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้ แต่ตอนนั้นเราตอบได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น เป็นความรู้สึกจริงๆ เรากล้าเรียกภาวะแบบนั้นว่ามันคือความรัก แต่ในตอนนี้ไม่ใช่แน่ๆ ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร รู้สึกนะ แต่ไม่ใช่ความรัก 


ก่อนจากกัน เธอเตรียมหัวใจมาก่อน ไม่ใช่ละ 55 
"กอดหน่อย" เสียงสองซึ่งเป็นเสียงปกติที่เราใช้คุยกับเค้า เราชอบขอกอดคนกลางที่สาธารณะ ซึ่งเราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการกอดอย่างที่เราขอไปหรอก เค้าก็อ้าแขนรับและโผกอดเรา 
เป็นการกอดกันในฐานะใหม่ The Healing Power of Hug กอดเดียวเยียวยาทุกสิ่ง 
เยียวยาความเจ็บปวดจากแผลเก่าที่เคยฝากไว้ 
ความเจ็บปวดครั้งเก่ามันหายไป แต่แน่นอนว่ารอยแผลเป็นไม่ได้หายไป มันยังคงอยู่ที่เดิม :)



thanks my bloom.
*ทำไมถึงเป็นการอกหักครั้งใหญ่ เราวัดจากผลกระทบที่เกิดขึ้นในชีวิตเราและมันเป็นการอกหักที่ส่งผลกับเราในปัจจุบัน