แสดงว่าผมสูงขึ้นเพียงแค่ 4 ซม. ในช่วงเรียน ม.2 ซึ่งถือว่าเป็นอัตราการเจริญเติบโตที่ต่ำกว่าช่วง ป.6 และ ม.1 ที่ผมสูงขึ้นปีละ 5.5 ซม. และ 5 ซม. ตามลำดับซะอีก

แต่ผมก็ให้กำลังใจตัวเองว่า สมัย ป.5 ผมเคยสูงขึ้น 4 ซม. ในระยะหนึ่งปีมาแล้วหนหนึ่ง ผมจึงวาดหวังว่าสถานการณ์การเติบโตของตนจะกลับมาพลิกฟื้นดีขึ้นอีกครั้งช่วง ม.3

---

อย่างไรก็ตาม ส่วนสูง 166 ซม. ทำให้ผมสูงกว่าครูผู้หญิงเกือบทุกคนในโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว

กระทั่งก่อนวันขึ้นปีใหม่ ที่โรงเรียนจัดให้มีงานตักบาตรทำบุญ ณ สนามฟุตบอลใหญ่ ผมและเพื่อนอีกคนชื่อ "ซ้ง" ได้รับมอบหมายให้ยืนเฝ้าโต๊ะที่วางอาหารต่างๆ นานาที่จัดเตรียมไว้ใส่บาตรของห้อง ม.2/7

ตรงข้ามกับโต๊ะของพวกเรา จะเป็นโต๊ะใส่บาตรของพี่ๆ ม.5 ห้องหนึ่ง ตรงโต๊ะดังกล่าวนอกจากรุ่นพี่หน้าตี๋ใส่แว่นคนหนึ่งแล้ว ยังมีคุณครูประจำชั้นของห้องยืนดูแลโต๊ะอยู่ด้วย

ผมนึกถามตัวเองว่า ผมมองข้ามครู ม.5 รายนี้ไปได้อย่างไรตั้งเกือบสองปีเต็ม

ระหว่างนั้น ผมแสร้งทำเป็นไปเดินวนเวียนและยืนใกล้ๆ โต๊ะใส่บาตรของพี่ชั้น ม.5 รวมถึงคุณครูคนดังกล่าว แล้วให้ซ้งช่วยประเมินว่าครูผู้หญิงรูปร่างสูงคนนี้ตัวสูงกว่าผมเยอะมั้ย?

เมื่อเดินกลับโต๊ะใส่บาตรของห้องตัวเอง ซ้งก็รีบให้คำตอบทันทีว่า "ครูเค้าสูงกว่าเอ็งเยอะมาก ตอนนี้เอ็งสูง 166 ใช่มั้ย ถ้าเอ็งสูง 166 ครูเค้าก็น่าจะสูง 175 ได้มั้ง"

"175 เลยเหรอวะ?" ผมตกใจกับการประเมินของซ้ง แต่ก็คิดว่าการประเมินของเพื่อนมีความเป็นไปได้สูง เพราะตอนที่ผมไปยืนใกล้ๆ เธอ ผมรู้สึกว่าตนเองสูงไม่ถึงระดับสายตาของครูด้วยซ้ำ 

แล้วทันใดนั้น ผมก็เหลือบไปมองรองเท้าที่คุณครูรูปร่างสูงใส่ และพบว่าเธอใส่รองเท้าคัทชูที่มีส้นหนากว่ารองเท้าผ้าใบของนักเรียนชายนิดหน่อย

"ซ้ง เอ็งว่ารองเท้าของครูจะถึงสองนิ้วมั้ยวะ?" ผมถามความเห็นเพื่อน ส่วนตัวเลขที่ระบุออกไปนั้น ผมอ้างอิงจากคำบอกเล่าของแม่ ที่ชอบบอกว่ารองเท้าส้นสูงทั่วๆ ไปของผู้หญิงจะมีขนาดสองนิ้ว

"สองนิ้วคือ 5 เซน แต่รองเท้าครูไม่น่าถึง 5 เซนนะ ดูหนากว่าส้นนันยางของพวกเราหน่อยเดียวเอง" ซ้งออกความเห็น

"เออ ข้าก็ว่างั้น หรือส้นรองเท้าแกจะประมาณนิ้วครึ่งวะ" ผมประเมินก่อนคำนวณตัวเลขต่อ "นิ้วครึ่งนี่ก็ 3 เซนกว่าๆ เกือบ 4 เซน" 

ผมยังไม่หยุดคิดและพูดกับซ้งต่อเนื่อง "เอ็งบอกว่าครูเค้าดูสูง 175 ถ้าตัดส้นรองเท้าออก แกก็น่าจะสูง 171-172 ได้เลย สูงว่ะ" 

นี่หมายความว่าภารกิจ "สูงกว่าครูผู้หญิงทุกคนในโรงเรียน" ของผมยังคงค้างคาอยู่ และผมจะพิชิตเป้าหมายนั้นได้ก็ต่อเมื่อตนเองมีส่วนสูงเกิน 172 ซม. 

"อีกแค่ 7 เซนเอง เดี๋ยวปีหน้า เราอาจสูงกว่าครูเค้าแล้วก็ได้" ผมเชียร์อัพตัวเอง

---

แน่นอนว่าตอนจบ ม.2 ผมยังสูงไม่ถึงเป้าหมาย 175 ซม. และด้วยส่วนสูง 166 ซม. ผมน่าจะยังเตี้ยกว่านางเอก-ดาราหญิงอีกหลายคน

วันหนึ่ง ปลาย ม.2 เทอมสอง ผมแวะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้าน แล้วเดินเข้าไปดูนิตยสารที่ร้านหนังสือเจ้าใหญ่ตรงชั้นสาม

ที่นั่น ผมเห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังอ่านนิตยสารอยู่ พี่ผู้หญิงคนนั้นมีรูปร่างสูงเด่นมาก (ประกอบกับเธอใส่รองเท้าส้นสูงประมาณสองนิ้วด้วย) ถือว่าสูงใกล้เคียงกับคุณครูผู้หญิงชั้น ม.5 ที่ผมเพิ่งกล่าวถึงไปเลย

ผมเข้าไปยืนอ่านนิตยสารใกล้ๆ เธอ จนเมื่อพี่ผู้หญิงคนนั้นหันมามองที่ผม ผมจึงพบว่าเธอคือพี่ป๊อป อารียา นางสาวไทยปี 2537 นั่นเอง

เป็นพี่ป๊อป อารียา ที่ตอนประกวดนางสาวไทยมีข้อมูลว่าเธอสูง 167 ซม. จนผมและเพื่อนผู้หญิงสมัย ป.6 พากันสบประมาทว่าเธอตัวเล็กเกินไป

สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจ ก็คือ ถ้าพี่ป๊อปสูง 167 ซม. จริงๆ เมื่อบวกเพิ่มกับรองเท้าส้นสูงสองนิ้ว เธอก็น่าจะสูง 172 ซม. ส่วนผมสูง 166 ซม. พอบวกส้นรองเท้านักเรียนประมาณหนึ่งนิ้ว ผมก็จะสูง 168-169 ซม.

หากเชื่อตามข้อมูล ผมน่าจะเตี้ยกว่าพี่ป๊อปแค่ 3-4 ซม. แต่สิ่งที่ผมพบเจอจริงๆ ก็คือ ผมรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยกว่าพี่ป๊อปเกิน 5 ซม.

หลายเดือนหลังจากเจอกันในร้านหนังสือ ผมจึงพบข้อมูลใหม่ในนิตยสารฉบับหนึ่งว่า พี่ป๊อป อารียา มีส่วนสูงจริง 171 ซม. สูงกว่าข้อมูลตอนประกวดนางสาวไทยถึง 4 ซม.

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม การได้เจอพี่ป๊อปตัวจริง ทำให้ผมยิ่งเชื่อว่าตนเองต้องสูงให้ถึง 175 ซม. โดยเร็ว ถ้าไม่อยากตัวเล็กว่าผู้หญิงไทย ที่มีแนวโน้มจะตัวสูงมากขึ้นเรื่อยๆ