Name : 相见时难别亦难。

Pairing : Lan Wangji x Wei Wuxian, Modaozushi

Genre : Romance - Drama

การเจอกันนั้นยากนัก การจากกันนั้นยากกว่า

'เว่ยอู๋เซี่ยนตายแล้ว'

'ปรมาจารย์อี้หลิงตายแล้ว'

เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังไปทั่วสารทิศ

ราตรีกาลวันนั้น ทุกบ้านประดับประดาด้วยแสงไฟ งานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นทุกหัวระแหง ไม่เว้นแม้แต่ที่อวิ้นเชินปู้จือชู่

สุราเทียนจื่อเซี่ยวอย่างดีสั่งมาเพื่อเฉลิมฉลอง อาหารทั้งคาวหวานล้วนทำอย่างสุดฝีมือที่สุด ทั้งหมดนี้เพื่อแสดงความยินดีกับการตายของปรมาจารย์วิชามารผู้ร้ายกาจ

รอยยิ้มจักรพรรดิกับรอยยิ้มของเจ้า 

ไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อใดที่ข้าเอาแต่คะนึงหาเจ้า มารู้สึกตัวอีกทีเอาก็เวลานี้

วันที่รอบกายข้า เหลือเพียงรอยยิ้มจักรพรรดิ

หาได้มีรอยยิ้มของเจ้าให้ข้าได้สัมผัสอีกแล้ว

ข้าปลีกตัวออกมาจากงานสังสรรค์ หลีกเร้นกายเข้าไปที่เรือนวิเวก ทิ้งตัวลงนังอยู่หน้าโต๊ะเขียนตำราอย่างสิ้นวิญญาณ

ลมเย็นโชยต้องผิวหน้า ฟ้ายามราตรีประดับด้วยดาวน้อยใหญ่มากมาย

ชวนนึกถึงยามนั้นที่เจ้าบุกรุกเข้ามาที่เรือนแห่งนี้พร้อมกับกระต่ายคู่ดำขาว

'หลานจ้าน ข้ายกให้เจ้า!'

อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อภาพเลือนรางเมื่อยังเยาว์นั้นหวนคืนมาให้อุ่นใจ หากแต่เมื่อนึกขึ้นได้ ข้าก็ทำเพียงแค่นยิ้มแกน ๆ คล้ายจะเย้ยหยัน

'น่าเบื่อ'

ข้าว่าอย่างนั้นแต่ข้าก็ยังรับมันมา

ข้าผายมือ พลันกู่ฉินก็ปรากฏเบื้องหน้า

จรดปลายนิ้วลงกับสายฉิน ดีดเล่นบรรเลงเพลงประหลาดที่ข้าคิดค้นขึ้นหวังจะคลายเหงา

หากแต่น้ำตาข้ากลับเอ่อท้น

เสียงบรรเลงขาดสะบั้น เหลือเพียงเสียงสะอื้นอย่างสุดกลั้นของข้า เสียงลมพัดแผ่วเบา และเสียงครึกครื้นที่ดังมาจากเรือนกลางเพียงเท่านั้น

หากแต่หัวใจข้า ย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี

ข้าเพียรดีดฉินถามวิญญาณ

ทุกค่ำคืนที่ข้าจรดปลายนิ้วลงกับสายฉิน ใจข้าหวังเพียงจะพบเจ้าอีกสักครา แม้เป็นเพียงเศษเสี้ยววิญญาณ ข้าก็ยินดี

แต่ทุกครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับใด ราวกับเจ้าไม่เคยมีตัวตนอยู่

ผู้คนต่างเล่าขานเรื่องเจ้า ว่าเจ้านั้นร้ายกาจดุร้าย เป็นปรมาจารย์วิชานอกรีต บอกเล่าต่อกันว่าเจ้าใช้ศพเป็นเครื่องมืออย่างเลือดเย็น

ข้าโกรธนัก

แต่ทุกครั้งก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจิกเล็บมือลงไปที่เนื้อให้เจ็บที่สุดเพื่อบรรเทาความโกรธแค้น

เจ้าไม่เคยหันหลังให้โลก

หากแต่โลกกลับหันหลังให้เจ้าอย่างเย็นชา

ปีที่สิบสามของการไม่มีเจ้า

บนเขาต้าฟ่าน เสียงขลุ่ยทำนองคุ้นหูผะแผ่วมาตามลม เสียงผู้คนโหวกเหวกโวยวายดังตัดกัน

ข้าก้าวเท้าไปตามทิศทางเสียงขลุ่ย พบเจ้าของแผ่นหลังบางและเวินหนิงที่เดินโซซัดโซเซอยู่ด้านหน้า

กายบางถอยห่างจากความวุ่นวายคล้ายจะพาเวินหนิงหลบหนี เขาสะดุ้งสุดตัวตอนที่ข้าคว้าข้อมือมาจับไว้

เสียงบรรเลงหยุดลง ดวงตากลมโตหันมามองข้า ความตระหนกนั้นฉายแววชัดเจน

เพลงนี้ มิมีผู้ใดรู้จักนอกเสียจากข้าและเว่ยอิง

"เจ้า...รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วสินะ"

ยามนี้ เจ้าอยู่ในอ้อมกอดข้า ดวงตาเราสองสบกัน

"อืม"

"ขี้โกงจริง ข้าก็พยายามปกปิดแทบตายเชียวนะ! หลานจ้านหนอ หลานจ้าน"

บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ยังยิ้มหวานให้ข้า เจ้าขยับเข้ามาชิดกายข้าคล้ายอยากให้ข้าเจียดไออุ่นชดเชยเวลาสิบสามปีที่ห่างไกลกัน

"อย่าไปไหนอีก"

ข้าเอ่ยเบา ๆ ข้างหูเจ้า เจ้ายื่นมือมาลูบใบหน้าของข้าพลางยิ้มละไม โน้มศรีษะข้าให้ไปรับจุมพิตจากเจ้า มันแผ่วเบาแต่ลึกล้ำยิ่งกว่าครั้งใด คล้ายต้องการให้ประทับลงในดวงใจตราบนานเท่านาน

"ข้าไม่ไปไหนแล้ว หลานจ้าน"

"จะอยู่ตรงนี้ เคียงข้างเจ้า อย่างที่เจ้าเคยเคียงข้างข้า"

"ข้าสัญญา"

"อืม"

โบราณว่า การพบกันนั้นยากนัก การจากกันนั้นยากกว่า

ข้ารอสิบสามปีเพื่อพบเจ้า และข้าตระหนักแล้วว่ามันยากเพียงใด