คุณคงไม่คิดว่าเมื่อตายไปแล้วหัวใจจะยังสามารถเต้นเป็นจังหวะเร็วๆได้ แต่สำหรับผม เขาทำให้ผมกลับมารู้สึกแบบนี้ได้อีกครั้งเมื่อตอนที่ผมเห็นเขา เขาไม่เห็นผมหรอกเพราะผมกับเขาเรียนอยู่คนละฝั่งกัน มนุษย์แบบเขาก็เรียนกับพวกมนุษย์ด้วยกัน พวกซอมบี้แบบผมก็อยู่ในฝั่งของเราไป




"ไอซ์ มึงมองไรวะ"

"เปล่า"

"กินป่ะ"




เพื่อนสนิทของผมที่แทบจะมีอยู่คนเดียวแบบไอ้เช่ก็เอาแต่นั่งกินสมองเทียมที่ทำจากผักแล้วแต่งกลิ่นให้เหมือนสมอง ทำไมพวกผมถึงมาอยู่กันแบบนี้หน่ะหรอ เพราะว่าเมื่อหลายปีก่อนทวดของผมที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ทำทดลองบางอย่างผิดพลาดทำให้คนรุ่นหลังมีเชื้อไปด้วย




แต่ผมเป็นลูกผสม พ่อเป็นศพจริงๆที่ฟื้นมาได้แม่ผมเป็นซอมบี้ที่ติดเชื้อ ผมเลยไม่มีแรงเยอะหรือพูดไม่รู้เรื่องเหมือนซอมบี้ที่เป็นซากศพจริงๆแบบไอ้ริว รุ่นน้องข้างบ้านผมที่แค่ผลักใครนิดเดียวก็กระเด็นไปไกลแล้ว




แต่รู้อะไรมั้ยครับ ใครความแย่นี้มันก็มีอะไรดีๆอยู่นะ ผมแอบมองคนๆนึงจากหลังกรงรั้วนี่มาตั้งนานมากแล้ว ตอนผมยังเด็กผมเห็นเขามาเข้าเรียนที่นี่แถมได้เป็นนักกีฬาฟุตบอลของพวกมนุษย์อีก ชีวิตของเขามันเพอร์เฟคมากไปเกินกว่าที่คนอย่างผมจะเข้าไปยุ่ง




"bhhx! '?='"!/nsxh!"!="

"ริวมันบ่นไรวะเช่"

"มันบอกว่าฮาโลวีนนี้ไปไหนกันมั้ย"

"ไม่หล่ะ กูขี้เกียจ"

"ต้นแอปเปิ้ลตรงหลุมศพอีกหล่ะสิ"

"อื้ม"





ใช่ครับ ทุกๆปีพวกผมจะได้มีโอกาสไปฝั่งมนุษย์ได้ เพราะวันฮาโลวีนเป็นวันที่มนุษย์จะแต่งตัวเป็นผีทำให้ซอมบี้แบบพวกผมเข้าไปเนียนๆอยู่ได้ แต่ก็...เข้าไปแบบผิดกฎหมายอยู่ดีนั่นแหละ





ตกกลางคืนที่ผมจะมานั่งเล่นกีต้าร์และร้องเพลงอยู่คนเดียวใต้ต้นแอปเปิ้ลที่หลุมศพ คืนนี้เป็นคืนที่เงียบเหงาเอามากๆเหมือนกันนะ ผมคงบ้าใช่มั้ยที่มานั่งอินดี้ๆคนเดียวท่ามกลางพวกหลุมศพเนี่ย




"ไอ้เจมส์! อย่าทิ้งกูไว้คนเดียวดิ!!!"




เสียงที่ผมจำได้ขึ้นใจ ใช่ มันเป็นเสียงของคนที่ผมแอบมองเขามาตลอด พี่เขาดูเหมือนจะกลัวๆอยู่ด้วย ถ้าผมให้เขาเห็น เขาต้องกลัวผมแน่ๆ ผมจึงพยายามหลบหลังต้นไม้แต่ดูเหมือนจะไม่รอดสายตาของเขาได้




"ใคร! ออกมา!!!"




ใครจะกล้าออกไปหล่ะถ้ารู้ว่ากลัวขนาดนั้น




"ไม่เล่นนะคุณ!"

"ผมขอโทษ"

"ออกมาสิ"

"ไม่ คุณจะกลัวผม"

"ทำไมผมต้องกลัว"

"เพราะผมเป็นซอมบี้..."



ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของผม เขาถอยห่างไปประมาณสองสามก้าวก่อนจะพยายามตั้งสติและคุยกับผมอีกรอบ




"คุณจะไม่ฆ่าผมใช่มั้ย"

"ผมจะทำทำไม"

"งั้นออกมาสิ"




คงต้องเป็นไปตามนั้นเพราะตอนนี้คนที่ดูกลัวเอามากๆในตอนแรกจะเริ่มขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น เมื่อเขาเห็นผมเขามีอาการประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดูกลัวอะไร เขาเหมือนพยายามจะเข้ามาใกล้มากขึ้นแต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆที่จะแตะผมอยู่ดี




"ทำไมคุณไม่เหมือนซอมบี้ซอกศพหรือพวกติดเชื้อเลยหล่ะ"

"ผมเป็นลูกผสม"

"ผม...แตะตัวคุณได้มั้ย"



ผมไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือออกไปแทน ผมเองก็กลัวมนุษย์ไม่ต่างจากที่มนุษย์กลัวผมเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้มือผมสั่นมากกว่าเขาซะอีก



"กลัวผมทำไม"

"คุณเป็นมนุษย์"

"ผมก็ไม่ทำร้ายคุณเหมือนกัน ไม่ต้องห่วง"



ในตอนที่มือขเราแตะกันมันทำให้หัวใจที่มันควรจะไม่เต้นมันเต้นแรงเอามากๆ และมันไม่เหมือนมนุษย์ที่แค่ตัวเองจะได้ยิน เพราะมันเสียงดังกว่ามากๆ



"พึ่งรู้นะว่าซอมบี้ก็น่ารักเหมือนกัน"



มันน่าแปลกมั้ยหล่ะครับที่จู่ๆมันก็เหมือนมีชีวิตอีกครั้ง ผมหล่ะเกลียดจริงๆตอนที่เขาได้ยินเสียงหัวใจผมมันเต้นตุบๆแบบนี้ น่าอายที่สุดเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


รู้นานแล้วว่าแอบมอง ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย :)


.
.
.
.
.
.
.
.

สั้นๆงานหยาบมากเลย ฮือออ Happy Halloween นะคะ