เป็นหนังที่อยากดูมานาน แต่ไม่ได้ดูสักที  

มีแต่คนบอกว่าดี ดี ดี แต่ก็ไม่ได้ดูสักที

จนกระทั่งได้ดูซักที แล้วปรากฏว่ามันก็ดีจริงๆ 

ดีจนเสียดายว่าทำไมไม่รีบดู แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าถ้าดูตอนเด็กกว่านี้ 

อาจจะไม่เข้าใจหนังเท่าตอนนี้ก็เป็นได้

หนังพูดถึงความสัมพันธ์ของกลุ่มเพื่อน 3 คน 

คือ กีแท - ดงยุน - ฮีจุน (เบคกี้) โดยมีกีแทเป็นแกนหลัก 

กีแทเป็นเพื่อนกับดงยุนมาตั้งแต่ ม.ต้น และมาสนิทด้วยกันกับฮีจุนตอน ม.ปลาย

หนังไม่บอกอะไรเราเลย เปิดเรื่องมาด้วยการที่พ่อของกีแทเกิดขึ้นสงสัย

และตั้งคำถามกับการฆ่าตัวตายของลูกชาย (กีแท) จึงไปถามฮีจุนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับกีแท 

กีแทมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ชีวิตในโรงเรียนเป็นอย่างไร 

แล้วทำไมเพื่อนสนิทของกีแทอย่างดงยุนและฮีจุนไม่ไปร่วมงานศพของกีแท

นี่ไม่ใช่หนังสืบสวน ไม่ใช่หนัง thriller แต่เป็นหนัง coming of age แบบหม่นๆ เทาๆ 

ที่เล่าถึงเรื่องของความสัมพันธ์ ความรู้สึกล้วนๆ 

ว่าสิ่งพวกนี้มันสำคัญและส่งผลต่อชีวิตคนๆ หนึ่งอย่างไร

หนังเล่าแบบเรียบเรื่อยและเรียบง่ายตามสไตล์หนังอินดี้ฟอร์มเล็ก 

แต่ที่น่าแปลกและน่าชื่นชมมากก็คือหนังดึงให้เราอินเข้าไปได้มาก 

ทำให้เราตั้งคำถาม แต่ไม่ค่อยตอบด้วยภาพ 

แต่ให้เราตอบคำถามของตัวเองด้วยการตั้งคำถามกับตัวเอง 

-คุณมองคนอื่นโดยเอาแต่เรื่องของตัวเองเป็นที่ตั้งหรือเปล่า ละเลยใครไปหรือเปล่า 

ใส่ใจใครพอหรือยัง ไม่ต้องเข้าใจทั้งหมดก็ได้ แต่แค่ใส่ใจก็พอ 

เพราะคำบางคำสำหรับคนบางคน มันโหดร้ายมาก 

โหดร้ายขนาดที่ว่าคล้ายกับการหย่อนไม้ขีดไฟลงบนกองฟาง 

แค่เพียงพริบตาเดียวที่หันไปรู้สึกผิด กองฟางก็เหลือเพียงแต่ซากและควันเท่านั้น

หนังโดดเด่นมากในการคุมโทนสีของภาพให้มันทั้งหม่น ทั้งเทา 

ดูแล้วเศร้าโดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย ไม่ต้องมีดนตรีประกอบให้เศร้าเลย แค่ตัวหนัง 

ความเงียบก็เศร้าพอแล้ว อีกอย่างที่โดดเด่นมากและยกให้เป็นสิ่งที่โดดเด่นที่สุด 

คือ นักแสดงหลักทั้ง 3 คน โดยเฉพาะตัวกีแท 

ซึ่งรับบทโดย อีเจฮุน -ลึกล้ำ แตกต่าง เข้าถึง ดูแล้วเชื่อจริงๆ ว่ากีแทมันเศร้า 

มันอ่อนแอ มันมีความเจ็บปวด ถึงมันจะทำเป็นกร่าง แสดงออกแบบกุ๊ยๆ ทุเรศๆ 

จนใครก็ไม่เข้าใจ ที่แท้แล้วมันอ่อนแอสุดๆ และต้องการเพียงแค่สองสิ่งที่มันไม่เคยมี 

คือ 1-ความรัก 2-การยอมรับ

อย่างที่ตอนสุดท้ายของหนังเป็นฉากที่สะเทือนใจที่สุด 

ดงยุนอยู่บนรางรถไฟที่ทั้งสามคนเคยมาเล่นเบสบอลด้วยกัน ถือลูกเบสบอลที่กีแทมันรักที่สุด 

แต่มันก็ยอมให้มันกับฮีจุนเพื่อบอกลา มันบอกว่าลูกเบสบอลลูกนี้มันได้มาเมื่อตอนเด็กๆ 

เป็นลูกเบสบอลที่ทำให้มันอยากเป็นนักเบสบอลทีมชาติที่เก่งที่สุดในโลก 

ดงยุนหัวเราะกับคำถามที่มันถามว่า "who are the best?" แล้วดงยุนก็ร้องไห้ 

เมื่อต้องตอบคำถามนั้นในวันที่กีแทที่อยากได้ยินที่สุดไม่มีวันได้ยิน "you are... my friend"