เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
lazy watchingmynkdontbelazy
คืนอันเยือกเย็น . หัวใจอันเยือกเย็น | bleak night . 파수꾼 (2011)
  • เป็นหนังที่อยากดูมานาน แต่ไม่ได้ดูสักที  
    มีแต่คนบอกว่าดี ดี ดี แต่ก็ไม่ได้ดูสักที
    จนกระทั่งได้ดูซักที แล้วปรากฏว่ามันก็ดีจริงๆ 
    ดีจนเสียดายว่าทำไมไม่รีบดู แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าถ้าดูตอนเด็กกว่านี้ 
    อาจจะไม่เข้าใจหนังเท่าตอนนี้ก็เป็นได้

    -

    หนังพูดถึงความสัมพันธ์ของกลุ่มเพื่อน 3 คน 
    คือ กีแท - ดงยุน - ฮีจุน (เบคกี้) โดยมีกีแทเป็นแกนหลัก 
    กีแทเป็นเพื่อนกับดงยุนมาตั้งแต่ ม.ต้น และมาสนิทด้วยกันกับฮีจุนตอน ม.ปลาย

    -

    หนังไม่บอกอะไรเราเลย เปิดเรื่องมาด้วยการที่พ่อของกีแทเกิดขึ้นสงสัย
    และตั้งคำถามกับการฆ่าตัวตายของลูกชาย (กีแท) จึงไปถามฮีจุนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับกีแท 
    กีแทมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ชีวิตในโรงเรียนเป็นอย่างไร 
    แล้วทำไมเพื่อนสนิทของกีแทอย่างดงยุนและฮีจุนไม่ไปร่วมงานศพของกีแท

    -

    นี่ไม่ใช่หนังสืบสวน ไม่ใช่หนัง thriller แต่เป็นหนัง coming of age แบบหม่นๆ เทาๆ 
    ที่เล่าถึงเรื่องของความสัมพันธ์ ความรู้สึกล้วนๆ 
    ว่าสิ่งพวกนี้มันสำคัญและส่งผลต่อชีวิตคนๆ หนึ่งอย่างไร

    -

    หนังเล่าแบบเรียบเรื่อยและเรียบง่ายตามสไตล์หนังอินดี้ฟอร์มเล็ก 
    แต่ที่น่าแปลกและน่าชื่นชมมากก็คือหนังดึงให้เราอินเข้าไปได้มาก 
    ทำให้เราตั้งคำถาม แต่ไม่ค่อยตอบด้วยภาพ 
    แต่ให้เราตอบคำถามของตัวเองด้วยการตั้งคำถามกับตัวเอง 
    -คุณมองคนอื่นโดยเอาแต่เรื่องของตัวเองเป็นที่ตั้งหรือเปล่า ละเลยใครไปหรือเปล่า 
    ใส่ใจใครพอหรือยัง ไม่ต้องเข้าใจทั้งหมดก็ได้ แต่แค่ใส่ใจก็พอ 
    เพราะคำบางคำสำหรับคนบางคน มันโหดร้ายมาก 
    โหดร้ายขนาดที่ว่าคล้ายกับการหย่อนไม้ขีดไฟลงบนกองฟาง 
    แค่เพียงพริบตาเดียวที่หันไปรู้สึกผิด กองฟางก็เหลือเพียงแต่ซากและควันเท่านั้น

    -

    หนังโดดเด่นมากในการคุมโทนสีของภาพให้มันทั้งหม่น ทั้งเทา 
    ดูแล้วเศร้าโดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย ไม่ต้องมีดนตรีประกอบให้เศร้าเลย แค่ตัวหนัง 
    ความเงียบก็เศร้าพอแล้ว อีกอย่างที่โดดเด่นมากและยกให้เป็นสิ่งที่โดดเด่นที่สุด 
    คือ นักแสดงหลักทั้ง 3 คน โดยเฉพาะตัวกีแท 
    ซึ่งรับบทโดย อีเจฮุน -ลึกล้ำ แตกต่าง เข้าถึง ดูแล้วเชื่อจริงๆ ว่ากีแทมันเศร้า 
    มันอ่อนแอ มันมีความเจ็บปวด ถึงมันจะทำเป็นกร่าง แสดงออกแบบกุ๊ยๆ ทุเรศๆ 
    จนใครก็ไม่เข้าใจ ที่แท้แล้วมันอ่อนแอสุดๆ และต้องการเพียงแค่สองสิ่งที่มันไม่เคยมี 
    คือ 1-ความรัก 2-การยอมรับ

    -

    อย่างที่ตอนสุดท้ายของหนังเป็นฉากที่สะเทือนใจที่สุด 
    ดงยุนอยู่บนรางรถไฟที่ทั้งสามคนเคยมาเล่นเบสบอลด้วยกัน ถือลูกเบสบอลที่กีแทมันรักที่สุด 
    แต่มันก็ยอมให้มันกับฮีจุนเพื่อบอกลา มันบอกว่าลูกเบสบอลลูกนี้มันได้มาเมื่อตอนเด็กๆ 
    เป็นลูกเบสบอลที่ทำให้มันอยากเป็นนักเบสบอลทีมชาติที่เก่งที่สุดในโลก 
    ดงยุนหัวเราะกับคำถามที่มันถามว่า "who are the best?" แล้วดงยุนก็ร้องไห้ 
    เมื่อต้องตอบคำถามนั้นในวันที่กีแทที่อยากได้ยินที่สุดไม่มีวันได้ยิน "you are... my friend"



    .




Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in