ตอนที่ 1 เริ่มต้น

“นิก ลาบวชให้พ่อเบิ่งแหน่เด้อ, ซาม(ขณะ)เพิ่นยังมีชีวิตอยู่” เสียงจากพี่ชายผมดังขึ้นในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของวันอาทิตย์ในกลางเดือนมีนาคม ขณะกำลังขับรถไปส่งผมขึ้นรถไฟกลับไปทำงานหลังจากที่กลับมาบ้านในวันหยุด ตอนนั้นผมก็ตอบส่ง ๆ ไป ยังไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ จัง ๆ
“เดี๋ยวถามหัวหน้าก่อนเด้อ, ว่าลาได้บ่ ค่อยว่ากัน”
…
“อ้ายไปติดต่อวัดให้แล้วล่ะ, เดี๋ยวสิฝากหมู่ที่บวชอยู่นั่นดูแล”  เสียงพี่ผมตอบกลับมา,
บทสนทนานั้นก็จบลงไป

กระทั่งรถไฟเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา ก็ได้นั่งมองวิวริมรางรถไฟผ่านหน้าต่างบานใหญ่พร้อมคิดไปเรื่อยเปื่อย บวชเหรอวะ ไอ้เราก็ไม่ได้รู้สึกศรัทธาอะไรขนาดนั้น นึกไปเล่นมือถือไปซักพักก็นึกขึ้นมาได้ เมื่อวันที่แม่เสียไปเราเคยโพสต์ไว้ว่าเรียนจบแล้วจะบวชให้แม่นี่หว่า เออว่ะ เอาซักหน่อยแล้วกัน เขาขอแค่นี้ทำให้ไม่ได้หรือไง โถ่ ของแค่เนี้ย

พอกลับไปถึงบ้านพักผมก็ได้ดำเนินการหาข้อมูลอย่างจริงจัง เริ่มจากบวชเพื่ออะไร เตรียมตัวยังไง บวชแล้วจะได้อะไร พร้อมกับจินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ

จริงจังได้ห้านาที นึกไปนึกมาได้ความว่า ไอ้สัสสสสส กูเนี่ยนะจะบวช!!! ผมชื่อนิก เรียกสั้น ๆ นิกกี้ เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา ๆ คนนึง ศีลห้าไม่ต้องพูดถึง กลางคืนพบเจอได้ที่ร้านนั่งชิลล์จิบเบียร์ฟังเพลงเป็นอะไรที่สำราญใจผมยิ่งนัก เข้าวัดปีละห้าครั้งโดยประมาณ วันสำคัญทางศาสนายังจำไม่ได้ว่าวันนี้มีเพื่ออะไร ใครทำอะไรที่ไหนอย่างไร ไม่ทราบบ จำได้แค่ว่าเป็นวันหยุดและเอาไว้เถียงกับเพื่อนว่าวันนี้เวียนเทียนป่าว แค่น้านนน เมื่อสัปดาห์ก่อนยังส่งมีมพระพุทธเจ้าเล่นกับเพื่อนอยู่เลย
โถ่ บาปกรรมมมม นึกไป๊ขำไป

เออ ๆๆ เอาล่ะกลับมาจริงจัง หาข้อมูลซักหน่อยซิมันเป็นยังไงกัน ลองเสิร์จดูว่าเขาบวชไปทำอะไรกัน ก็ได้เรื่องประวัติจะมาเล่าให้ฟังว่าเมื่อ 70,000 ปีก่อนเกิด การปฏิวัติการรับรู้ ถือเป็นจุดเริ่มต้นครั้งสำคัญ ที่ทำให้เหล่าเซเปียนส์ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในฐานะผู้ล่าในห่วงโซ่อาหาร และครองโลกมาจนถึงปัจจุบัน ถุ้ยยย ย้อนไปไกลเกินไอ้สัส

เอาใหม่ ก็ได้ความรู้เยอะแยะมากมาย สมัยก่อนคนไทยนิยมให้ลูกบวชก่อนแต่งงานเพื่อจะได้มีศีลธรรมมีคุณธรรมในการครองเรือน อะไรพวกนี้ บวชเพื่อจะมีโอกาสเรียนหนังสือ เป็นส่วนมากนะที่อ่านเจอมาเขาว่ามางี้ แต่ตามที่เห็นในสังคมไทยปัจจุบันเราส่วนมากที่เราเห็น ๆ จะเป็นการบวชตอบแทนบุญคุณบิดามารดา บวชตามประเพณี
บวชโครงการ บวชเรียน บวชแก้กรรม บวชเพื่อหาทางหลุดพ้น บวชฟักทอง(อร่อย) แหนะ!

และตามความเชื่อชาวไทยพุทธปัจจุบันนั้น เชื่อว่าถ้าชีวิตของเราเกิดมาเป็นชายแล้วอายุย่างเข้าสู่วัยฉกรรจ์แล้วจะต้องหาโอกาสเข้ามาสู่ภายใต้ร่มกาสาวพัตร์กันสักครั้งหนึ่ง! เนี่ยย ยิ่งใหญ่เกรียงไกรสีเขียวไหมล่ะ ผมก็นั่งหาอ่านนั่นนี่ไปเรื่อย จนไปเจอเพจนึงเขียนเล่าประสบการณ์การบวช เขียนดีมาก เขาบอกว่าจะทำให้เราได้ฝึกสมาธงสมาธิ ได้ศึกษาพระพุทธศาสนาจริง ๆ และได้ความรู้มาพอประมาณในการตัดสินใจ

ก็เริ่มคิดว่าเราจะบวชเนี่ยเพื่ออะไร ให้บวชไปนอนอยู่วัดเฉย ๆ คงไม่ใช่ละ มันต้องได้อะไรสิวะ พรุ่งนี้คงต้องไปลองถามหัวหน้าดูว่าต้องทำยังไงบ้าง … เอาละ “แล้วชีวิตของคุณจะเปลี่ยนไป” เสียงท็อป bitkub มาเลยไอ้สัส คืนนั้นจบลงด้วยการออกไปซื้อเบียร์มาดื่มสองขวด

เช้าวันถัดมา ชายหนุ่มพนักงานประจำวัย22 เดินถือกระดาษใบลาอุปสมบทก้าวเข้าห้องหัวหน้า ฟาดกระดาษลงที่โต๊ะหัวหน้า ฟุ้บบบ! หัวหน้าครับผมจะลาบวช! อันนี้คิดเล่น ความจริงคือนั่งดื่มสังสรรค์หลังเลิกงานกับหัวหน้า จู่ ๆ นึกขึ้นมาได้ในหัว ตัดสินใจถามไปอย่างงั้นเลย “หัวหน้าครับผมจะลาบวชผมต้องทำไง” เสียงผมแทรกขึ้นขณะทุกคนกำลัง dead air กันอยู่ “ก็เขียนใบลาสิจะไปยากอะไร เขียนก่อนวันบวชสามเดือน ถ้าจะบวชก็รีบเขียนเลย” หัวหน้าตอบกลับมาทันที, อาา ง่ายจังวะ(คิดในใจ) เออลาเลยงั้น

ลาแล้วจะบวชนานเท่าไหร่วะทีนี้ หนึ่งพรรษาเลยจะได้เท่(อันนี้ก็คิด ไอ้สัสคิดได้ไง) แต่นานไปไหมวะ ไม่นานหรอกสามเดือนเอง ชิ้ววววว โอเค ตกลงหนึ่งพรรษา
เขียนใบลา119วันส่งเสร็จสรรพ ส่งไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าวัดที่จะมาบวชเป็นยังไง มีพระกี่รูป ไม่เคยเห็นวัด มีแต่ชื่อวัดที่พี่ชายส่งให้ รอบคอบมากเลยกู ฮ่า ๆๆ

หลังจากส่งใบขออนุญาตไปราวเดือนนึงช่วงปลายเมษาก็มีหนังสือตอบกลับมาว่าอนุญาตให้ลาได้พร้อมให้เงินสนับสนุนมา 500บาทในช่วงสิ้นเดือนพอดี อ่าาาาา ต่อชีวิตได้พอดี5555555555555 และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้

#บวชพระ 
#บันทึกonceบวช