อยากจะบ้าตาย..

นี่คือคำที่แอชเชอร์สบถในใจมาแล้วล้านรอบหลังจากที่ได้รับหน้าที่ ให้ดูแลลูกหมาป่าสีเทาอย่างเซเบอร์  ลูกสัตว์ยังคงตัวเล็กตามอายุนั้นดูไปก็น่ารักไม่หยอก สิ่งมีชีวิตที่ยังไม่แข็งแรงมากนักย่อมต้องได้รับการดูแลหากไร้แม่ของมัน  

เจ้าของผิวขาวซีดทรุดนั่งบริเวณหน้าเตาผิงในห้อง แม้เดอะฮิลล์จะไม่ได้หนาวจัดเหมือนที่แดนเหนือแต่อุณหภูมิที่นี่ก็ยังจัดว่าต่ำอยู่ไม่น้อยในตอนกลางคืน จึงไม่แปลกที่ยังคงต้องหาความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย 

แอชเชอร์จัดท่าทางการป้อนนมให้ลูกหมาป่าในอ้อมแขน เสียงร้องครางหงิงๆในลำคอกับจมูกที่ดุนดันเข้ากับอก เป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่ามันกำลังต้องการน้ำนม มือเรียวรีบคว้าเอาผ้าที่ถูกชุบน้ำนมแล้วแตะปากเจ้าก้อนขนปุย 

จะว่าเหมือนเลี้ยงเด็กเล็กก็คงจะผิด แต่มันติดที่ว่าแอชเชอร์ไม่ใช่คนที่เคยมาทำอะไรแบบนี้ต่างหาก ขนาดหมาป่าของตัวเองอย่างลุค แอชเชอร์เองก็ไม่เคยต้องมานั่งพะเน้าพะนอมันตั้งแต่เล็ก ผิดกับเซเบอร์ที่ถูกยัดใส่มือมา

คิดไปก็สาปแช่งไทเลอร์ไปด้วย ข้อหาที่ทำให้เขาต้องมาอดหลับอดนอน ทั้งๆที่เวลานี้เขาสมควรจะได้พักผ่อน อีกอย่างเขาเองก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดที่จะทิ้งให้เจ้าลูกหมาป่านี่นอนหิว 

นี่ก็เข้าวันที่หกแล้วที่แอชเชอร์เลี้ยงเจ้าลูกหมานี่  ก็มีบ้างที่โจชัวจะแวะเวียนมาดู แต่ก็โดนเซเบอร์หมางเมินไม่สนใจ เพราะท่าทางเจ้านี่จะติดแอชเชอร์แจ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอนาคตคงจะได้ตามติดกันเป็นเงา เพราะหมาป่าพวกนี้มักจะคุ้นชินกับกลิ่นเดิมๆ

"โตขึ้นมา จะน่ารักเหมือนเดิมไหมแกเนี่ย.."  

แต่หมาป่ายังไงมันก็คือหมาป่า ถึงหน้าตาจะไม่ได้จัดว่าน่ารักแต่มันก็มีมุมน่ารักของมัน คิดๆแล้วก็อดนึกถึงหมาป่าตัวสีขาวสะอาดของตัวเองอย่างเสียไม่ได้ เจ้านั่นน่ะแค่เอากระดูกอะไรโยนไปให้ก็แทะเล่นไม่ก่อกวน แถมยังเรียบร้อยและสุภาพต่างจากเจ้าหมาตาฟ้าของเชส 

"ไม่น่ารักกับใคร ก็ขอให้น่ารักกับฉันก็พอ.." 

จริงๆ เซเบอร์ก็เริ่มไม่น่ารักกับคนอื่นตั้งแต่ยังแค่นี้.. ยกตัวอย่างเช่นวันก่อนที่เจ้านี่ดันไปงับลูฟเข้าให้ จนหมอนั่นผวาไปไม่น้อย จากที่ตั้งใจจะมาเล่นด้วยก็กลายเป็นว่าแทบไม่กล้าเข้าใกล้ 

ร่างขาวพูดกับสัตว์ในอ้อมแขนไปเรื่อยเปื่อย อย่างน้อยคุยกับเจ้านี่มันก็ไม่ปากมอมเถียงเขาเหมือนใครบางคน 

จะว่าไปช่วงอาทิตย์นี้ไทเลอร์เองก็ดูแปลกๆ หมอนั่นไม่ค่อยจะถกเถียงกับเขาเหมือนเคย แถมยังดูเครียดๆจนแอชเชอร์เองก็ไม่อยากจะยุ่งด้วย แค่เวลาที่ใช้ไปในการฝึกซ้อม กับ เลี้ยงเซเบอร์ วันๆหนึ่งมันก็หมดไปอย่างรวดเร็ว

อีกหนึ่งความยากลำบากในการใช้ชีวิตตอนดึกดื่นแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้นความหิว มื้อเย็นที่กินเข้าไปย่อมถูกย่อยไปจนหมด และครั้นจะให้แอชเชอร์ลุกไปหาอะไรกินตอนนี้ก็คงไม่วายต้องเดินผ่านร็อคกี้ที่นอนเฝ้าอยู่

ไม่ใช่ไม่รู้ว่าไทเลอร์กำลังตัดทอนกำลังตัวเองเรื่อยๆ ทั้งอาหารการกินที่พอสำหรับคนปกติ แต่ใช้ไม่ได้กับคนที่ใช้พลังงานทั้งวัน มันก็ชัดเจนแล้วว่าไทเลอร์ไม่ต้องการให้เขาแข็งแรงได้เท่าแบบเดิม ลองได้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ กล้ามเนื้อที่เคยมีของแอชเชอร์คงได้ลดลงไปอีกมากโข 

พยายามได้อย่างมากที่สุดก็คือการทำเนียน หยิบพวกขนมปังก้อนใหญ่ๆสักก้อนมาไว้กับตัว แล้วจัดการกินในตอนที่ไม่มีใครเห็น อาจจะดูทุเรศทุรังไปบ้างแต่มันก็คงไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ 

อะไรที่ทำเพื่อตัวเองได้ แอชเชอร์ก็ต้องทำ เพราะตอนนี้เขาเองก็ตัวคนเดียวในที่แห่งนี้ มิตรที่ผูกไว้ก็ใช่ว่าจะเป็นมิตรที่ไว้ใจได้เต็มที่ แล้วยังไม่นับพวกลูกน้องของไทเลอร์ในเดอะฮิลล์ที่เกลียดคนแดนเหนือยิ่งกว่าอะไร 

อย่าให้ได้เห็นหน้าเขา ไอ้คนพวกนั้นมันก็พร้อมที่จะส่งถ้อยคำเหยียดหยามดูถูกให้คันไม้คันมือ จนอดไม่ได้ที่จะต้องใช้กำลังทั้งที่ออกแรงมาแทบตาย ต่อให้เดอะฮิลล์มีกฎไม่ให้คนในทะเลาะกัน มันก็คงใช้กับเขาไม่ได้ ข้ออ้างที่เถียงไทเลอร์ไปอย่างหน้าด้านถึงจะเสียศักดิ์ศรีนิดหน่อยแต่ก็ถือว่าคุ้มที่ได้เอาเลือดออกจากหัวไอ้พวกชอบดูถูกนั่นได้

"ถ้าจะเหม่อขนาดนี้ สงสัยคืนนี้หมานายมันคงได้หิวตายก่อนพอดี" เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้คนที่กำลังเหม่อคิดถึงเรื่องอื่นในหัวหลุดออกจากภวังค์ และเมื่อก้มลงมองเจ้าจนปุยในอ้อมแขนก็พบว่ามันกำลังมองหน้าตัวเองตาปริบๆ ราวกับกำลังอ้อนขอน้ำนมที่สมควรจะได้รับ 

"ขอบคุณที่วุ่นวาย" แอชเชอร์ย้อนเสียงแข็ง ก่อนจะใช้ผ้าจุ่มน้ำนมให้เซเบอร์ใหม่ 

"ท่าทางนายคงไม่เคยเลี้ยงพวกเกรย์วูล์ฟตอนยังไม่โต" เชสเดินเข้ามาทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับตรงที่แอชเชอร์นั่งก่อนจะเปิดบทสนทนา

"นายพูดถูก และนี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่านายกำลังแกล้งฉัน" 

"มันก็แล้วแต่นายจะคิด" ไทเลอร์ไม่ได้ชวนอีกฝ่ายต่อล้อต่อเถียงอะไรต่อ นอกเสียจากจะนั่งมองเลสลีย์นั่งป้อนนมให้ลูกหมาป่าต่อไปเรื่อยๆ จนอิ่ม ซึ่งคนถูกมองเองก็ไม่ได้อ้าปากเหน็บแนมอีกฝ่ายอย่างทุกทีที่ทำเช่นกัน คงเพราะต่างคนต่างเหนื่อยในวันนี้เกินกว่าที่จะมานั่งต่อล้อต่อเถียง มันถึงทำให้ตอนนี้บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ดูอึดอัดน้อยลง

"ในฐานะที่นายเคยเลี้ยงเกรย์วูล์ฟมาก่อน ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่ามันจะเข้ากับฝูงได้" 

"ก็คงสักประมาณสิบเดือน จริงๆ ช่วงนี้นายก็พาเซเบอร์ออกไปเจอพวกการ์เดียนบ้าง พวกมันจะได้คุ้นเคยกัน"

"มันจะไม่กัดเซเบอร์หรือไง"

"ฉันพูดว่าพาไปเจอ ไม่ได้ให้พาไปเล่น"

"เหนื่อยจะพูดกับคนอย่างนาย" 

เชสหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของอัลฟ่าแดนเหนือ จะว่าไปเลสลีย์ก็ทำอะไรหลายอย่างให้หัวหน้าหน่วยอย่างเชสแปลกใจได้อยู่ตลอด แม้จะเห็นเจ้าตัวฝึกซ้อมอย่างหนักทุกวัน จนกลับมานั่งเลี้ยงเซเบอร์ที่บ้านพักด้วยหน้าตาเหมือนคนหมดแรง แต่พอวันรุ่งขึ้นเชสก็จะเห็นความมุ่งมั่นที่มีขึ้นมาใหม่ และอีกสิ่งหนึ่งที่เจ้าตัวทำให้คนในเดอะฮิลล์ไม่กล้าปริปากก็คือเรื่องครั้งก่อน 

เลสลีย์อัดลูกน้องของเชสเสียน่วมท่ามกลางสายตาของคนนับร้อยที่มาดู ความบ้าดีเดือดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งทำเอาคนพวกนั้นถึงกับก้าวถอยห่าง นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ดี ที่แลกศักดิ์ศรีของตัวเองต่อให้ต้องเจ็บตัว 

"โตมาแล้วอย่านิสัยเหมือนเจ้านายแกล่ะเซเบอร์"  เชสหันไปพูดกับลูกหมาป่าที่นอนหลับอยู่บนกองผ้าก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองที่คนตัวขาวซึ่งกำลังทำหน้าไม่พอใจ

"แล้วมันจะแปลกตรงไหน ขนาดหมานายยังนิสัยเหมือนนาย"

"นายนี่ดูฉุนเฉียวทุกทีที่คุยกับฉันจริงๆ ขนาดต่อปากต่อคำกับเอริคฉันก็ยังไม่เห็นนายเดือดดาลเท่านี้"

"บวกด้วยความที่ไม่ชอบขี้หน้านายด้วยล่ะมั้ง"

"ปากนายก็ไม่ได้แพ้ฉันสักเท่าไหร่หรอก" เจ้าของผิวสีแทนตอบด้วยน้ำเสียงโมโนโทนตามแบบฉบับของตัวเอง 

 

"มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า มาชวนฉันคุยเรื่อยเปื่อยแบบนี้มันเสียเวลานอน" 

"ที่แท้ก็ง่วง.." 

"ถ้ายังไม่พูด ฉันจะไปนอนแล้ว อยากนั่งคุยกับเตาผิงก็เชิญตามสบาย" พูดจบก็ตั้งท่าจะอุ้มเจ้าลูกหมาป่ากลับห้องของตัวเองแทนที่จะอยู่ใช้อากาศร่วมกับไทเลอร์ 

"เดี๋ยว..." มือใหญ่คว้าแขนของอีกฝ่ายในจังหวะที่เจ้าตัวกำลังจะเดินหนีไว้ได้ทัน แรงจำนวนไม่น้อยที่จับทำให้คนหวงตัวอย่างแอชเชอร์สะบัดออกในทันที

"ฉันไม่ชินกับการให้ใครมาถูกตัว.." เจ้าของผิวขาวเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่อีกคนจะเข้าใจผิด "ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาท" 

เชสเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรคนหวงตัว ซ้ำยังเข้าใจเสียด้วยว่าทำไมเจ้าตัวถึงมีนิสัยแบบนี้  เด็กชายที่เติบโตในตระกูลเก่าแก่ของพวกขุนนางที่เป็นผู้มีอำนาจ ย่อมได้รับการถ่ายทอดนิสัยบางอย่างที่มองปราดเดียวก็สามารถรับรู้ได้

"ฉันก็ลืมคิด.." 

"มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ขืนนายลีลากว่านี้แขนฉันได้โดนเหน็บกินพอดี" แอชเชอร์ก้มมองเจ้าขนปุยในอ้อมแขนที่มีน้ำหนักไม่น้อยซึ่งกำลังหลับปุ๋ย 

ยังไม่ทันที่แอชเชอร์จะได้พูดอะไรต่อ ไทเลอร์ก็เข้ามาอุ้มเซเบอร์ก่อนจะเดินออกไปหน้าห้อง แล้ววางมันไว้ให้นอนข้างๆกับร็อคกี้ โดยที่เจ้าของนั้นได้แต่ยืนอ้าปากค้างเพราะความตกใจ

"ร็อคกี้ไม่ทำอะไรมันหรอกน่า" 

"นายไว้ใจหมานาย แต่ฉันไม่ไว้ใจ นายจะบ้าหรือไง!"

"งั้นนายดูก่อนสิ ว่าร็อคกี้มันทำอะไรไหม" 

เชสเบี่ยงตัวหลบให้แอชเชอร์ได้ดูสภาพของหมาป่าตัวใหญ่กับเจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่ด้วยกัน ร็อคกี้ทำเพียงแค่เหลือบตามองยามที่เห็นเจ้าก้อนขนขยับเข้าซุกหา แล้วหลับตาลงนอนต่ออย่างไม่สนใจ 

"แต่มันก็ดูไม่น่าไว้ใจอยู่ดี.."

"นายกำลังเถียงคนที่เคยเลี้ยงเกรย์วูล์ฟแบบฉันงั้นสิ.."

"ก็ฉันเป็นห่วงเซเบอร์" ปากบางพูดอ้อมแอ้มโดยที่ไม่ละสายตาออกห่างจากหมาป่าที่อยู่ในความดูแลของตัวเอง "นายให้ฉันแล้ว"

"ห่างกับมันสักหน่อยคงไม่ทำให้นายขาดใจ"

"นายนี่มันต้องมีปัญหาเรื่องการพูดแน่ๆไทเลอร์" 

"แต่ก็โชคดีที่นายฟังฉันเข้าใจทุกที"

///

แอชเชอร์ที่นั่งนิ่งเงียบไปนาน เอ่ยปากถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยน้ำเสียงที่พูดได้ไม่เต็มปากนัก เรื่องที่ไทเลอร์มาพูดกับแอชเชอร์เมื่อครู่มันค่อนข้างจะฉุกละหุก อีกทั้งยังทำให้แอชเชอร์หัวตื้อจนคิดอะไรไม่ออก 

"สิ่งที่นายต้องทำก็คือหลบออกไปจากที่นี่สักพัก" 

"พวกนั้นไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่" แอชเชอร์แย้งกลับเชสทันทีเมื่ออีกฝ่ายเสนอทางเลือกให้ตัวเองมาแบบนั้น "เซบาสเตียนเห็นกับตาว่านายช่วยฉัน"

"ตามปกติแล้วถ้าเป็นคนแดนเหนือที่เข้ามาจะต้องถูกส่งไปที่หน่วยกลาง ข้อนี้จะทำให้ฉันอ้างกับพวกนั้นได้"

"แล้วนายคิดว่าคนอย่างริโอจะเชื่อนายงั้นเหรอ"

"ถ้าไม่เชื่อ ฉันก็จะให้ค้น.." เชสว่า "เพราะต่อให้คนให้ตาย พวกมันก็ไม่มีทางเจอนาย"

"ไม่มีทางเป็นไปได้ หมาป่าฝั่งนู้นจมูกดียิ่งกว่าอะไร ให้ฉันหนีแค่ไหนพวกมันก็ต้องตามกลิ่นเจออยู่ดี"

"เพราะฉะนั้นนายถึงต้องกลบกลิ่น.." 

"กลบกลิ่น?" 

นี่เป็นเรื่องที่อัลฟ่าหน้าไหนก็ไม่มีวันยอมทั้งนั้น ในลำดับชั้นของการใช้ชีวิตก็เป็นที่รู้กันดีว่าอัลฟ่ายืนอยู่ในจุดสูงสุดกว่าทั้งโอเมก้าและเบต้า นั่นเป็นไปไม่ได้ที่พวกที่ถือดีในตัวเองจะยอมให้ใครเอากลิ่นมากลบกลิ่นตัวเอง 

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่อัลฟ่าจะได้กลิ่นด้วยกันเอง ไม่ต่างจากการที่ได้กลิ่นโอเมก้า แต่มันต่างกันที่ว่ากลิ่นของอัลฟ่านั้นมันมีผลในเชิงของการแสดงอำนาจ และนั่นก็คงไม่ใช่สิ่งที่ดีสักนิดหากต้องได้กลิ่นของพวกที่มีอำนาจเหนือกว่าตัวเอง 

"ฉันขอปฏิเสธ  ฉันไม่มีทางเอากลิ่นของนายมากลบบนตัวฉันแน่ๆ" แอชเชอร์ยืนกรานอย่างไม่ยอม 

"แล้วนายมีทางเลือกอะไรอีก?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถามก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "ฉันไม่ได้บีบนาย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าสถานการ์ณตอนนี้มันบังคับ"

ต่อให้กลิ่นไม้สนซีดาร์ของไทเลอร์มันจะหอมแค่ไหน แต่คนที่เหม็นขี้หน้าไทเลอร์เป็นทุนเดิมอย่างเลสลีย์ก็กระอักกระอ่วนเหลือเกินที่จะรับความช่วยเหลือนี้ 

"อันที่จริงนายควรรีบบอกฉันให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ ทำแบบนี้มันไม่เท่ากับว่านายไม่ให้เวลาฉันหรือไง" 

"เลิกหาเหตุผลมาหลอกให้ตัวเองมีทางเลือกสักที" 

"แล้วฉันจะต้องหลบไปที่ไหน?" เมื่อจนมุมเข้าจริงๆ แอชเชอร์ก็ต้องจำใจยอมรับทางเลือกนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ศักยภาพของพวกเกรย์วูล์ฟเป็นสิ่งที่เขาเองก็ไม่ควรประมาท 

"ชาลีจะเป็นคนพานายไปพรุ่งนี้..."

"นายว่าไงนะ!"

"ถึงชาลีจะไม่ใช่มนุษย์เหมือนพวกเรา แต่ฉันก็ไว้ใจมันมากที่สุด อีกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ใครสักคนที่สนิทกับฉันพานายไป" หากว่าเอริค โจชัว หรือ ลูฟ หายไปสักคน มีหรือที่คนอย่างริโอจะไม่สงสัย และเมื่อใช้คนไม่ได้ก็ต้องใช้พวกเกรย์วูล์ถึงจะเข้าท่ามากที่สุด 

อย่างน้อยพวกมันก็ต้องออกไปลาดตระเวนเป็นเรื่องปกติ ถ้าจะสงสัยก็คงเป็นที่เคลือบแคลงใจได้น้อยมากที่สุด 

"ฉันอาจจะตายเพราะหมานายก่อนโดนพวกนั้นฆ่า" ่จ่าฝูงนั่นชอบหน้าแอชเชอร์เสียที่ไหน เรียกได้ว่ามองข้ามหัวทุกทีเลยก็เห็นจะถูก 

"ก็คงต้องลองเสี่ยงดู.." เชสกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความเคยชิน "หรือนายกลัว?"

ทอร์ค : หายไปหลายวันแต่กลับมาแล้วนะคะ