ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอใครสักคนนึงในชาตินี้หรอก
จริงๆนะ นี่พูดจริง
ไม่ใช่ว่าประชดแดกดันอะไร
แต่ช่วงหลังมานี่คิดแบบนี้จริงๆ
จะว่าหมดหวังกับเรื่องความรักไปแล้วก็ได้มั้ง
หมดหวังแบบที่ไม่ได้ทุกข์อะไรนะ
บางทีก็สงบเกินไปด้วยซ้ำ
55555555555อะไรวะเนี่ย เหมือนจะลาไปบวช แง
คือเดี๋ยวนี้มันเป็นความรู้สึกแบบที่ เราไม่ต้องมีความรัก
แต่เราโคตรจะยินดีกับความรัก มีความสุขเวลาเห็นคนมีความรัก(ที่ดี)
แม่งโคตรจะยูโทเปีย โคตรจะเหมือนไม่ใช่ตัวเอง
แต่นี่แหละ ข้าเอง เวอร์ชั่นแม่ชี
เรารู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดเวลาเห็นคนรักกัน
หรือไปอิจฉาอยากมีบ้าง
เออหรือเพราะคิดว่าคงไม่มีแล้วมั้ง ก็เลยเปลี่ยนไปยินดีแทน อะไรแบบนั้น
ก็สบายใจดี
แต่ล่าสุดก็ยังคิดถึงเธออยู่เลยอะ
คิดถึงแบบที่ว่า ได้นึกถึงแล้วสบายใจดี
ประมาณว่าดีใจที่ได้รู้จักอะไรแบบนั้น
อะไรของกุวะ5555555 ถ้อยคำเพ้อเจ้อเว่อร์
คนเราจะคิดถึงแฟนเก่าได้นานแค่ไหนหรอ
เป็นสิบๆปีก็ยังคิดถึงเค้าอยู่มั้ย
(ถึงจะคบกันไม่ถึงปีก็เถอะ ฮา)
คิดว่าเค้าคงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเป็นแม่ชีอย่างทุกวันนี้ล่ะมั้ง
แต่ไม่ใช่ในลักษณะว่ายังรักยังอยากกลับไปอะไรนะ
แต่เป็นในแบบที่ว่า เราเคยเจอคนแบบนี้ และเราไม่คิดว่าเราจะเจอคนแบบนี้ได้อีกที่ไหน
ไม่ได้ชอบเธอแล้ว แต่ยังชอบคนแบบเธออยู่ งงมะ
รู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่างไกลจากโลกของคนมีคู่ หรือคนอยากมีคู่ออกไปเรื่อยๆ
ไม่เข้าใจว่าทำไมกิจกรรมต่างๆถึงไม่สามารถทำคนเดียวได้
ไม่เข้าใจความสุขบางอย่างที่คนทางนั้นต้องการ
ในขณะเดียวกันคนทางนั้นก็คงไม่เข้าใจความสุขของคนทางนี้เหมือนกัน
ความสุขของการไม่ต้องเอาใจไปฝากไว้ที่ใคร
ไม่ชอบความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ความกังวล ความบลาๆๆๆ มากมาย
ความสัมพันธ์มันปวดหัวนะ
ต่อให้เป็นความสัมพันธ์ที่ดีแค่ไหน เราว่ามันก็ปวดหัวนิดๆอยู่ดี
มา มามีความสุขในโลกนี้กันเถอะพวกเรา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in