(**มีเนื้อหาสปอย**)

หลังจากที่ไม่มีอะไรน่าสนใจให้ตามดูมาสักพักหนึ่ง อยู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีอยู่เรื่องนึงในยูทูปนี่นะ รู้สึกว่าจะดูแบบถูกลิขสิทธิ์ได้ด้วย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ลองดูสักตอนแล้วกัน ซึ่งถ้าถามว่าทำไมอยู่ดี ๆ ถึงนึกถึงเรื่องนี้ได้ ก็ต้องย้อนกลับไปตอนที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ทุกคนต่างพูดเกี่ยวกับตอนแรกเป็นเสียงเดียวกันว่า ร้องไห้หนักมาก ไอทางนี้ก็เชื่อสนิทใจ ดูเสร็จต้องปวดตา ปวดหัวแหง ๆ สุดท้ายตอนนั้นเลยแปะไว้ก่อนในที่สุด

โดยหลังจากที่ได้ดูครบจบหมดทุกตอนจนถึงที่พึ่งออกมาล่าสุดก็พบว่า สมคำร่ำลือ! บวกกับรู้สึกชอบตีมของเรื่องมากเลยอยากมาลองเขียนรีวิว (เรียกว่าเป็นรีวิวได้ไหมนะ) เหมือนที่เคยเห็นเขาทำกันบ้าง (แบบง่อย ๆ) และใช่ค่ะ

แด่เธอผู้เป็นนิรันด์ หรือชื่อภาษาญี่ปุ่นคือ 不滅のあなたへ ซึ่งพอแปลออกมาเป็นภาษาไทยแล้ว ชอบการใช้คำว่า 'นิรันด์' มาก ๆ หากแปลตามตัวอักษร 不滅 ที่แปลตรงตัว จะแปลได้ว่า 'ไม่สามารถทำลายได้' ในภาษาอังกฤษก็ใช้ eternity แทนที่จะใช้ immortal ทำให้รู้สึกมีความสละสลวย มีความปังขึ้นมาเลย

แอนิเมชันแด่เธอผู้เป็นนิรันด์ถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้อย่างเรียบง่าย และตรงไปตรงมา เปิดมาโดยมีผู้บรรยายคอยเล่าเรื่องให้เราฟังตรง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในเรื่อง ตัวเอกของเราคืออะไร มีปฏิสัมพันธ์กับอะไรบ้าง คิดว่าตรงจุดนี้ ประกอบกับพลอตเรื่องที่ค่อนข้างจะแสดงออกมาได้ถึงความต้องการที่จะขุดคุ้ยความเป็นมนุษย์ การมีชีวิตอยู่ ของผู้เขียน และความกระตือรือร้นที่จะแสดงให้เห็นถึงประเด็นต่าง ๆ เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ ออกมาผ่านเรื่องราว ส่งผลให้เกิดออกมาเป็นแอนิเมชันเรื่องหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยอารมณ์และธรรมชาติของมนุษย์ได้เป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ออกมาในญี่ปุ่นมาตั้งแต่ปี 2016 และได้ LC ในไทยกับสำนักพิม Luck pim ซึ่งตอนนี้มีออกมาถึงเล่มที่ 11 แล้ว (ทำไมถึงพึ่งมาเจอตอนนี้กันนะ..) นอกจากนี้ยังได้ข่าวมาว่า อาจารย์ Oima Yoshitoki นักเขียนเรื่องนี้ ยังเป็นท่านเดียวกันกับที่เขียนเรื่อง 聲の形  หรือ A Silent Voice รักไร้เสียง อีกด้วย ซึ่งเรื่องนี้จากที่เคยได้ยินมา ก็เป็นเรื่องราวที่มีความลึกซึ้งและสามารถเจาะลึกไปยังอารมณ์และความรู้สึกของตัวละครและคนดูได้ไม่แพ้กัน (ทางนี้ก็ยังไม่เคยดู แต่ได้ยินชื่อเสียงผ่านหูผ่านตามาบ้าง ว่าจะหาโอกาสไปลองดูบ้างเช่นกันฮะ) และได้เข้าฉายในโรงหนังในไทยไปแล้วเมื่อปี 2017 ที่ผ่านมา

ส่วนตัวแล้ว เชื่อว่าไม่มีใครที่ดูตอนแรกแล้วจะไม่น้ำตาซึม!! แม้จะเป็นเพียงแค่ตัวละครที่พึ่งจะได้พบเจอกันด้วยระยะเวลาเพียงแค่ 25 นาทีกับอีก 1 วิ (ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมีเศษเป็นติ่งออกมา ฮา) ประกอบกับแอนิเมชันที่มีภาพ แสง สี เสียง ที่สุดแสนจะปังปุ เชื่อว่าจะทำให้มนุษย์เกิดปฏิกิริยาบางอย่างจนผลิตน้ำตาออกมาได้อย่างแน่นอน!

หลังจากที่ดูตอนแรกจบแล้ว รู้สึกว่าตีมของเรื่องค่อนข้างชัดเจน (และเจ็บปวด ╥﹏╥) โดยเฉพาะหลังจากได้รู้จักตัวเอกของเรื่องอย่าง 'ฟุชิ' (มาจากคำว่า 不死身 อ่านว่า ฟุจิมิ ที่แปลว่า ไม่มีวันตาย หรือ อมตะ) สิ่งมีชีวิตก้อนทรงกลมที่จะปรากฏในเห็นกันบ่อย ๆ ในรูปร่างของหนุ่มน้อยผมขาวไร้นามจากขั้วโลกเหนือ ก็จะยิ่งทำให้เข้าใจประเด็นของเรื่องที่ต้องการจะสื่อได้มากขึ้น และยังรวมไปถึงความมีเสน่ห์ และความน่าติดตามของเนื้อเรื่องอีกด้วย

พอได้ดูตอนต่อมาเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนกันไหมว่าจริง ๆ แล้ว สิ่งมีชีวิตปริศนาตัวเอกของเรื่อง หรือ ฟุชิ เนี่ย ก็แทบไม่ต่างอะไรกับ มนุษย์ เลย แม้เรื่องจะบอกอยู่ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำการบางอย่าง และเราก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่า น้องไม่ใช้มนุษย์ อย่างเช่น สภาพที่ฆ่าไม่ตายที่เป็นจุดเด่นของน้องจนเป็นที่มาของชื่อนั่นก็ด้วย แต่ในความคิดทางนี้ ยังคงคิดว่าฟุชิมีคุณสมบัติของมนุษย์ครบถ้วน เพียงแต่คุณลักษณะบางอย่างยังไม่พัฒนาเทียบเท่าเท่านั้น อย่างที่ผู้สร้างได้เล่าให้เราฟังในขณะที่กำลังสังเกตการเดินทางของฟุชิได้กล่าวไว้ว่า 

「この物体にとって、死は単なる状態の変化である」
"สำหรับวัตถุนี้แล้ว ความตายก็เป็นแค่การเปลี่ยนแปลงรูปแบบหนึ่ง" 

หากเรามาไตร่ตรองประโยคนี้ดี ๆ แล้ว ในบริบทของมนุษย์จริง ๆ อย่างเรา ๆ ก็สามารถใช้ได้โดยไม่ผิดแปลกแต่อย่างใด คุณสมบัติอื่น ๆ ของน้อง เช่น การเลียนแบบคล้ายการเรียนรู้ การรับรู้และสะสมข้อมูล การโต้ตอบกับสิ่งเร้าหรือแรงกระตุ้น การเรียนรู้จากการสังเกต การเปลี่ยนแปลงรูปร่าง การมีจิตสำนึก การพัฒนาทางอารมณ์ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งประกอบสร้างมนุษย์ แม้ว่าตัวในเรื่อง จะมีการย้ำอยู่ตลอดเวลาว่าฟุชิไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ ก็ตาม (ซึ่งทางนี้ก็คิดนะ ว่าน้องก็คงไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ ตามที่เรื่องบอก แต่คล้ายเป็นสิ่งเลียนแบบมนุษย์เสียมากกว่า แต่ทางเรื่องจริง ๆ แล้วต้องการสื่อให้ฟุชิเป็นตัวแทน หรือเป็นสัญญะของอะไรนั้น ก็น่าคิดดีเหมือนกัน)

ในขณะที่ดูเรื่องนี้ (รวมถึงหลังจากดูเสร็จแล้ว) ทางนี้ก็คล้ายจะเกิดการระลึกย้อนถึงความเป็นมนุษย์และชีวิตของคนเราอยู่เรื่อย ๆ อยู่ในหัว คิด ๆ ดูแล้ว ตัวเรื่องก็อาจจะตั้งใจทำให้คนดูรู้สึกเช่นนั้น คำถามที่ว่าความเป็นมนุษย์จริง ๆ แล้วคืออะไร อะไรที่ทำให้เราเป็นมนุษย์ จากที่เคยพบเจอ และได้เจออีกครั้งในแอนิเมชันเรื่องนี้นั้น รู้สึกว่าเป็นคำถามที่มีประเด็นที่ยากกว่าที่คิดไว้และซับซ้อนมาก ซึ่งก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าหัวข้อนี้เป็นหัวข้อที่น่าสนใจมากกว่าเดิม รู้สึกว่าเป็นหัวข้อที่ควรค่าแก่การขบคิด พูดคุยถกเถียงกัน (แต่ไม่มีความรู้ประมาณหนึ่งก็น่าจะทำได้ยากอยู่ ทางนี้ก็คิดว่าไม่มีความสามารถมากพอจะถกอะไรได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ฮา) 

ในเรื่องนอกจากคิดว่าฟุชิที่จะเป็น embodiment ของมนุษย์แล้ว คิดว่าฉากและตัวละครอื่น ๆ ก็แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติของมนุษย์ได้เป็นอย่างดี จริง ๆ ก็สังเกตได้จากตอนแรกเสียด้วยซ้ำ คือแน่นอนว่าสิ่งมีชีวิตทุกชีวิต รวมถึงมนุษย์ มีความต้องการที่จะใช้ชีวิต ความต้องการที่จะดำรงอยู่ ซึ่งสิ่งนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเป้าหมายหลักและพื้นฐานตั้งต้นของทุกอย่างเลยก็ว่าได้ แต่ขึ้นชื่อว่า มนุษย์ แล้ว ก็ยังมีหลาย ๆ อย่างประกอบสร้างอยู่อีก 

ทำไมเมื่อดูตอนแรกแล้ว หลายคนถึงร้องไห้ ทำไมถึงเศร้า? ทำไมถึงมีอารมณ์ร่วมขนาดนั้น? 

(ถามว่าใครจะไม่เศร้าน่าจะเมคเซ็นส์กว่า5555) คิดว่าหลายคนคงมีคำตอบของตัวเองที่ต่างกันไป แต่ส่วนตัวแล้วทางนี้คิดว่า เป็นเพราะธรรมชาติและความต้องการของมนุษย์ในฐานะที่เป็นสัตว์สังคม ความโดดเดี่ยวที่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์พึงปราถนานัก การที่เด็กหนุ่มที่เฝ้าฝันและพยายามคิดในด้านบวกมาตลอดว่า จะได้พบกับผู้คนในหมู่บ้านของตนอีกครั้ง จะได้ออกเดินทางไปพบผู้คนใหม่ ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ที่ตนไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ความต้องการที่จะเรียนรู้ ใช้ชิวิต ได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ แต่สุดท้ายแล้ว เป้าหมายนั้นก็ไม่มีทางเป็นจริงได้ และครอบครัวของเขาก็ไม่มีวันหวนคืน 

The fact that the real Joan didn't come back to the nameless boy is just pure pain...

เป็นแค่เรื่องแต่งก็น่าเศร้าพอแล้ว ไม่ต้องสงสัยหากคนดูแล้วจะนำมาคิดว่าหากสิ่งนี้เกิดขึ้นในชีวิตจริง จะเป็นเรื่องที่น่าหดหู่ขนาดไหน ชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายสำหรับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่แค่ ผลไม้ หรือ รสหวาน ก็ยังไม่เคยได้ลิ้มลอง (ละอาหารโปรดของฟุชิคือ ผลไม้ จากที่น้องบอกไว้ในตอนที่ 7 /แซ่ด..)

คิดว่าในเรื่องหลังจากตอนแรกไปในแต่ละ arc ยังมีอะไรให้คิด สังเกต และพูดคุยอีกมากมาย แต่จะให้เขียนในคราวเดียว คิดว่ายังไงก็คงเก็บประเด็นไม่หมด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ตัวละครทุกตัวมีเสน่ห์ น่ารัก และเกิดความผูกพันธ์ได้ง่ายมาก ไม่ว่าจะเป็น หมาป่า Joan สาวน้อย March พี่สาว Parona ยาย Pioran ฮายาเสะ และในตอนล่าสุด ก็มีปู่เบียร์ และเด็กชายคลั่งรัก Gugu มาร่วมแก๊งกับฟุชิด้วยแล้ว ซึ่งเดาจากเนื้อเรื่องต่อไปเรื่อย ๆ แล้ว ไม่น่าดีต่อใจคนดูเลยจริง ๆ *ภาวนา*

ผู้คนคงอยู่ และได้รับแรงกระตุ้น ผู้คนค้นหาเป้าหมาย ยึดถือเป้าหมายนั้น และมีความต้องการที่จะทำให้เป้าหมายสำเร็จ เกิดเรื่องราว เกิดการเดินทาง มีทุกข์มีสุข มีพบพรากจากกัน และอีกหลายสิ่งอื่น ๆ ที่ชีวิต ๆ หนึ่งจะประสบพบพานได้ ซึ่งการที่มนุษย์ทุกคนต่างก็แชร์ลักษณะและการดำเนินชีวิตแบบเดียวกันนี้แหละ ที่ทำให้ทางนี้เชื่อว่า เพียงแค่ตอนแรกซึ่งเป็นเศษเสี้ยวของแอนิเมชันเรื่องนี้ ก็สามารถทำให้คนดูเกิดความผูกพันธ์ รู้สึก relate กับตัวละคร และเกิดความเห็นอกเห็นใจได้ ซึ่งทางนี้เชื่อว่า สิ่งเหล่านี้นี่แหละ ก็เป็นอีกคุณสมบัติประการสำคัญของการเป็นมนุษย์นั่นเอง 

หลักจากนี้ อย่างน้อยหนุ่มน้อยไร้นามคนนี้ นอกจากจะอยู่ในความทรงจำของ ฟุชิ แล้ว ก็น่าจะยังอยู่ในความทรงจำของคนที่ได้ดูเรื่องนี้ไปอีกนานเท่าที่คนแต่ละคนจะจำได้ (ฮือ) และเชื่อว่าในเรื่อง ยังมีการเปรียบเปรยและทิ้งสัญญะหลาย ๆ อย่างที่เกี่ยวข้องกับตีมความเป็นมนุษย์ปรากฎอยู่ในเรื่อง จึงอยากขาย/แนะนำเรื่อง To Your Eternity แด่เธอผู้เป็นนิรันด์ ให้หลาย ๆ คนได้ลองดู และติดตามการเดินทางของฟุชิไปด้วยกันค่ะ 

ถ้ามีโอกาสทางนี้ก็จะไปหามังงะอ่านบ้าง อยากรู้เนื้อเรื่องแล้ว!

หากได้ดูตอนแรกหรือทั้งเรื่องแล้ว รู้สึก หรือมีความคิดยังไงกันบ้างคะ

ท้ายที่สุดนี้ ในความคิดของทุกคน คิดว่ามีอะไรที่ทำให้เราเป็น มนุษย์ กันบ้างคะ :-D