ผมเห็นรายละเอียดบนใบหน้าเธอไม่ค่อยชัด...เพราะความหวั่นไหวทำให้ไม่กล้าที่จะมองสายตาคู่นั้น จึงปล่อยให้ความเงียบมาขั้นกลางระหว่างการเดินทางไปบนถนนสายเปลี่ยว ทั้งผมและเธอจึงมองตรงไปข้างหน้า ทั้งๆที่เราน่าจะสนทนากันบ้างตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน....
ในความมืด...รถยังแล่นต่อไปเรื่อยๆ สวนทางกับความคิดคำนึงของผมในอดีต ที่อยากได้ยินเสียงเธอ...อีกสักครั้ง....
ยามนี้...ยามที่เข็มนาฬิกาหมุนเธอให้มาพบผมอีกครา แต่ผมกลับปล่อยช่วงเวลานี้ไปอย่างไร้ค่า เมื่อวันพรุ่งนี้เดินทางมาถึง ผมคงนึกเสียดาย และตัดพ้อตัวเองที่ไม่ตัดสินใจเปล่งเสียงที่คิดในใจมาตลอดเวลาที่เธอจากไป ...
โอ้...ทำไมหนอ.....ทำไมผม ไม่บอกเธอว่ารู้สึกอย่างไร แต่ผมกลับบอกกับตัวเองว่า นี่คือช่วงเวลาที่ดี แม้มันจะเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่รู้จะทำอะไร
บางครั้งอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ บางมุมก็อยากให้เวลามันเนิ่นนานออกไป
ผมเห็นรายละเอียดบนใบหน้าเธอไม่ค่อยชัด... เพราะแสงไฟจากถนนจืดจางเหลือเกิน
เธอโบกมือลาพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย...
เมื่อรถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ออกห่างเธอไปเรื่อยๆ ผมจึงเรียนรู้ว่า วันเวลาไม่ได้ทำให้ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กับคนคนหนึ่งเปลี่ยนไป แต่วันเวลากลับเยียวยาให้เราชาชินกับความห่างไกล และแปลเปลี่ยนความรู้สึกนั้นให้เป็นความคิดถึง เสมอ...
หวังว่าวันหนึ่งเธอจะเข้าใจ
#เสมือนบันทึกถึงเธอ
3.00 น หลังพายุฤดูร้อนสงบลง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in