สิ่งที่ผมเปิดอ่านในตอนเช้าตรู่ ทำให้ผมนึกถึงความเงียบที่มีแค่เสียงของเราสองคนพูดคุยกัน กลางคืนสีน้ำเงินเข้มซึ่งขับให้ดวงไฟส้มกลมบนปลายบุหรี่ของคุณวาบเด่น กระป๋องเบียร์กับหนังสือซึ่งผมละความสนใจวางคั่นกลาง เรารำพึงรำพันถึงอนาคตด้วยกันสองต่อสอง

ผมชอบทั้งหมดนั่น

'นายเคยพยายามนับดวงดาวไหม'

'ไม่เคยเลย'

'ยิ่งนับยิ่งเหงา ฉันเตือนไว้ก่อน'

แต่ผมเคยพยายามจูบดวงดาว

ตอนที่คุณเคลิ้มหลับอยู่ข้างกาย

ผมเคยพยายามจูบดวงดาว

แต่ระยะห่างที่หลอกผมว่าดวงดาวอยู่ตรงนั้น ผมไม่เคยเขยิบก้าวข้ามไปถึงได้เลย

'ถ้าวันนั้นนายไม่ขึ้นรถบัส และฉันไม่เมาค้าง จะเป็นยังไงนะ'

'คงเหงามากเหมือนกัน'

ผมชอบโลกที่อยู่ข้างหลังระเบียงซึ่งเราสองคนนั่งพิง รู้ได้ว่าแสงไฟท่วมตัวเมืองยังส่องสว่างแม้พวกเราจะหลบอยู่ตรงนั้น

ผมชอบ 'เรา'

ถ้า 'เรา' เปลี่ยนแปลงไหลไปตามเวลาหรือเลือนหายจากกัน ถ้า 'เรา'  ไม่ได้คอยนำทางผม ถ้าไม่มี 'เรา' ในขณะที่พวกเราเติบโตและโรยราด้วยกันแบบที่เป็นตอนนี้ ผมคงไม่เคยอ่านตัวอักษรใดที่มีค่า และไม่มีมนุษย์คนใดเคยรักใครสักคนเดียว

ดังนั้นผมจึงแนบริมฝีปากลงบนบัตรเชิญร่วมงานแต่งงานของคุณกับคนอื่นได้

จูบของผมไม่มีวันไปถึงดวงดาว ระยะห่างนั้นเป็นมากกว่าภาพลวงตา

แต่ผมจะวางคำอวยพรที่ดีที่สุดลงบนหลังนิ้วซึ่งสวมแหวนคู่ระหว่างคุณกับคนอื่น และอยู่เคียงข้างคุณต่อไป

ในระยะห่างเท่าเดิมที่ผมชอบที่สุดระหว่าง 'เรา'