กุ้ยฮวาเหนือหมู่ตัน - Short Story

ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ สวนจิงอี้หลังม่านพิรุณสลายไปถูกกั้นด้วยกระจกใสแผ่นบาง เห็นหยาดน้ำฝนกลิ้งหลุนลงจากใบหลิวที่โค้งตัวอย่างเชื่องช้า หยดลงจากปลายใบโค้งแหลม แผ่วเบาประหนึ่งเทพดอกไม้แตะแต้มรุกขชาติ ทว่าทั่วทั้งทรวงสั่นไหวดั่งยามดรุณีร่ำไห้

เหนือเหล่าแมกไม้ขึ้นไป กลางท้องฟ้าทึบทึมมีเมฆสายหนึ่ง แผ่กระจายช้า ๆ จากเหนือลงใต้ จากประจิมสู่บูรพา ไม่นานก็ปกคลุมทั่วท้องนภาเปื้อนหมึก ผมมองปุยขาวนวลซ้อนช่อชั้นแล้วขบคิด รูปร่างของมันเหมือนกุ้ยฮวาต้นวสันต์โดยแท้ ผลิบานอ่อนหวาน หอมหมื่นลี้โดดเด่นเหนือสามัญ

“คุณชอบเหรอ ?”

เสียงใสข้างใบหูดังขึ้น เป็นดรุณีน้อยดวงหน้าอ่อนเยาว์ผ่องใสกล่าวถาม มองผมด้วยดวงตากลมโต

“ชอบสิ”

ผมตอบสองพยางค์ ดวงตายังคงจับจ้องกุ้ยฮวาบนท้องฟ้าที่ผลิบานเพิ่มขึ้นอีกหลายสิบดอก

“ใช่ ๆ กุ้ยฮวาสีเหลืองเหมือนทองเพียงนี้” เสียงเล็กพึมพำ สีหน้าคล้ายฉาบด้วยความเศร้าผืนบาง กล่าวต่อ “แล้วหมู่ตันเล่า คุณชอบหมู่ตันไหม ?”

“หมู่ตันดูสง่างาม หนักแน่น...คล้ายเหลียนฮวา” ผมกล่าวช้า ๆ “แต่น่าเสียดายดื้อรั้นไปหน่อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกไฟเผาจนสีเข้มถึงเพียงนั้น* ”

ความเงียบผืนใหญ่เข้าปกคลุม ดวงตากลมโตไม่เหลือประกายแล้ว

“คุณไม่ชอบ ?”

“ผมชอบกุ้ยฮวามากกว่า ให้เปรียบคงเหมือนเด็กผู้หญิงอ่อนโยน ว่านอนสอนง่าย สุภาพอ่อนหวานอีกด้วย...”

พลันนั้นผมสูดกลิ่นหอมเข้าหอบหนึ่ง หอมประหนึ่งหมื่นลี้ กำจายทั่วทั้งโสตเหมือนยามฝันกลางวัน ชักนำทั้งร่างลอยล่องดุยวิหคเหินเวหา โผบินหมายเข้าใกล้อาทิตย์อัสดง แสงตะวันจับขอบฟ้าเป็นสีแดงเข้มของฤดูร้อน แมกไม้ความทรงจำแสนคุ้นเคยผลิขึ้นเหมือนเจอลมวสันต์

มันคือกลิ่นของหมู่ตันโดยแน่แท้

แต่สายลมไม่หวนคืนฉันใด ดอกไม้ที่ร่วงโรยไม่อาจหวนคืนฉันนั้น หมู่ตันน้อยหายไปพร้อมกลิ่นหอมระลอกนั้นแล้ว

ผมไม่ทันกล่าวประโยคหนึ่ง ที่ว่าหมู่ตันเองมีเสน่ห์น่ามองเหนือใคร

มีแต่คนเขลาเท่านั้นที่มองไม่เห็นค่าของผู้ใด

* ตามตำนานว่า ครั้งหนึ่งกลางฤดูหนาว พระนางบูเช็กเทียนอยากชมดอกไม้จึงออกคำสั่งให้ดอกไม้ทั้งหมดในเมืองฉางอันบาน ทุกดอกล้วนบานยกเว้นหมู่ตันเท่านั้นที่ไม่ยอมบานเพราะยังไม่ถึงฤดูกาล พระนาง ฯ จึงสั่งให้ขุนนางเอาไฟเผา ต้นหมู่ตันจึงแห้งและมีสีเข้มเหมือนถูกไฟเผาเช่นนั้น

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น