ฝนนี่ เป็นปัจจัยที่ทำให้เรารู้สึกกับเรื่องรอบตัวมากขึ้น เวลาเศร้า ก็จะเศร้าแบบบ้าบอ หรือเวลาจะโรแมนติกก็จะทวีคูณ (ใครคิดถึงเรื่องกระท่อมกลางนาช่วยหยุด)

เรื่องของเรื่องก็คือ ตั้งแต่ต้นเดือน 6 นิติที่คอนโดส่งจดหมายแจ้งว่า เงินหมุนขออคอนโดไม่พอแล้ว สาเหตุหลักๆคือ เค้าเรียกเก็บเรทถูกไป และมีลูกบ้านจำนวนมากตกงานจาก ค.ว. (COVID) ทำให้ค้างชำระค่าส่วนกลาง นิติเลยต้องทำอะไรซักอย่าง ก่อนเงินจะหมด

หนึ่งในสิ่งที่เค้าทำคือ ลดจำนวนพนักงานรักษาความปลอดภัย พนักงานทำความสะอาดประจำตึก

อ่านจดหมายไม่ทันจบ รู้ตัวอีกทีตอนออกจากคอนโดไปทำงาน และตอนกลับเข้ามา ใต้ตึกก็โคดว่างเปล่า เราว่าสำหรับคนที่อยู่หอกับคอนโด คงมีความผูกพันกับพี่ๆเค้าโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้วันๆปฏิสัมพันธ์ของเราจะมีแค่ ‘สวัสดีตอนเช้า สวัสดีตอนดึก คุณผู้หญิงครับ วันนี้มีพัสดุมา‘ ‘พี่คะเรียกรถไปสาทรให้หน่อย..’ แต่ก็เป็นสิ่งที่ทำทุกๆวันไม่เคยขาด โดนเฉพาะช่วง YE (Year-End) ของเรา พี่ยามเป็นคนที่คอยสวัสดีเราไม่ว่าเราจะกลับดึกแค่ไหน (แหงล่ะ หน้าที่เค้า - -) บางวันเค้าก็ฟังวิทยุ บางวันก็นั่งกินมาม่า

เอาจริงๆ ที่ผ่านมาไม่รู้สึกมาก ก็คือแค่ทุกอย่างมันดูต่างไป แต่พอหลายวันเข้าจนกระทั่งเมื่อกี๊ที่ตากฝนกลับมาละใต้ตึกมันโล่งเงียบ มันเศร้าๆ โหวงๆบอกไม่ถูก ใจนึงมันก็แค่เงียบ อีกใจก็แบบ พี่เค้าตกงานมั้ยนะ คือเค้าเป็นยามจ้างของบริษัทข้างนอกอีกที เราก็ไม่รู้ว่า บริษัทจะทำยังไงกับเค้า เค้าจะได้กลับมาอีกมั้ย

คนเราบางทีก็ผูกพันกับอะไรแบบนี้โดยไม่รู้ตัว แบบ ป้าร้านกาแฟ พี่ช่างทำผม พี่วินมอไซค์

.. บอกแล้ว ว่าเป็นเพราะฝน..