"ถ้ามันใช่ เดี๋ยววันนึงก็จะวนกลับมาเจอกันเองแหละ เนอะ"

เขาว่ามาแบบนั้น

ประโยคโคตรคลาสสิค

แต่เธอคิดถึงทีไรก็ยังเจ็บอยู่ทุกครั้ง

แค่เพราะสองสามเดือนหลังเธอตามชีวิตเขาไม่ทัน 

เลยทำให้ความสัมพันธ์ที่มีกันมาตลอดห้าปีจบลงไปซะอย่างนั้น

คืนแรก เธอบอกตัวเองว่าคงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขา

คืนที่สอง เธอคิดว่าเขาคงเหนื่อยกับชีวิตช่วงนี้

จนกระทั่งผ่านคืนที่สาม สี่ และห้าไปเรื่อย ๆ 

ยังคงไม่มีวี่แว่วว่าเขาจะกลับมา

ย่างเข้าสู่เดือนที่สอง

เธอคิดว่าเขาคงเหนื่อยกับการทำงาน เลยไม่อยากมีความสัมพันธ์อื่นมาทำให้เป็นภาระทางจิตใจ

คิดว่าเขากำลังทุ่มทั้งตัวลงไปกับการใช้ชีวิตในที่ทำงาน

เธอคิดทุกความเป็นไปได้ที่ทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้จบลง

แต่เธอกลับมองข้ามบางอย่างไป

บางอย่างที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาจริง ๆ

รูปเขาไปกินข้าวที่ห้าง

คลิปตอนเขากำลังขับรถ

และภาพเขากำลังเล่นฟิลเตอร์ที่เขียนไว้ว่า "แฟนเด็ก"

ทั้งหมดถูกถ่ายทอดลงผ่านทางสตอรี่ไอจีไพรเวท

ไอจีที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปเล่นได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว

เธอเริ่มหวั่นใจ

เพราะตอนที่อยู่ด้วยกัน ก็มีแค่เธอคนเดียวที่สามารถเข้าไปเล่นได้

จนกระทั่งเข้าสู่เดือนที่สาม

ไอจีไพรเวทเจ้ากรรมก็ขึ้นสตอรี่ใหม่มาอีกครั้ง

ความฝันของเธอกับเขาที่จะไปเที่ยวด้วยกันผุดขึ้นมากลางใจ

หลัง ๆ เขาบอกเธอว่าไม่มีเวลา ต้องทำงาน แค่วันว่างจะไปเที่ยวกับเพื่อนยังไม่มี

แต่วันนี้เขามีเวลาไปทะเล

ไปกับคนที่เธอรู้ว่าเป็นใครตั้งแต่ก่อนครบรอบเดือนแรกที่เลิกกัน

มันเหมือนเธอกำลังขับรถมาตามทาง มีขรุขระบ้าง เรียบลื่นบ้าง สลับกันไป

แต่ที่สุดแล้วก็เพิ่งได้รู้ว่าทางที่ขับมาตลอดเป็นทางตัน

และเธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากลงจากรถมานั่งร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว

ไม่รู้ทางกลับและไม่รู้ทางไปต่อ

จริง ๆ มันก็ชัดเจนมานานมากแล้วมั้ยนะ ว่าเขาจะไม่กลับมา

แล้วทำไมเธอยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ และหวังอยู่ในใจลึก ๆ ว่าเขาจะเลี้ยวรถกลับมารับเธอ

มันไม่ใช่ว่าตลอดสามเดือนที่เธอนั่งเคว้งคว้างอยู่ตรงนี้ จะไม่มีใครผ่านเข้ามาเลย

รถคันใหม่มากมายต่างแวะเวียนกันเข้ามาชวนให้เธอขึ้นรถออกไปจากตรงนี้

และมันไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เปิดใจขึ้นรถคันใหม่

แต่ทุกครั้งเรื่องก็มักจะจบลงตรงที่ยังไม่ทันได้ออกไปไหนไกล

เธอก็กล่าวขอโทษออกมาแผ่วเบา พร้อมกับเปิดประตูลงจากรถ เดินย้อนกลับมาที่จุดเดิม

เริ่มต้นนั่งร้องไห้ และรอเขาเงียบ ๆ อย่างที่เป็นมาตลอด

ขอโทษนะ … . ..

แต่เราพยายามมากแล้วจริง ๆ

ขอโทษที่ความพยายามของเรามันทำได้มากที่สุดแค่นี้