พ่อ แม่ เรา และลูกพี่ลูกน้อง นั่งอยู่ที่เตียงผ้าใบริมชายหาด เสียงคลื่นเคล้าเสียงแม่ค้า ลอยแทรกปนบทสนทนาเป็นระยะ

บทสนทนาวันนั้นเป็นเรื่องการเปลี่ยนสายเรียนแบบสุดขั้ว ชนิดที่ว่าจะเปลี่ยนอนาคตและแผนการที่วางไว้ทั้งหมด  มากกว่านั้นคือการย้ายสำมะโนครัวมาอยู่บางแสนเป็นเวลา 4 ปี ทำให้การตัดสินใจครั้งนี้ ต้องรอบคอบพอสมควร

เดิมเราเรียนนาฏศิลป์มา 6 ปี จนจบ ปวช.3 ก็ถึงเวลาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เราสนใจที่จะเรียนสายสังคม ซึ่งหมายความว่าเราต้องถีบตัวเองกว่าปกติ เพราะนาฏศิลป์ไม่ได้เน้นวิชาการสามัญเท่าไหร่

เราเรียนพิเศษ เพราะพื้นฐานวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ไม่น่าจะแข่งขันกับนักเรียนสายสามัญได้ 

เราเลือกที่จะสอบตรง เพราะคะแนน Pre O-net มันฟ้องความไม่ได้เรื่องในวิชาการ

จนถึงวันประกาศผลสอบตรงของมหาวิทยาลัยบูรพา เราสอบติด "สาขาการพัฒนาชุมชน คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์" 

โคตรดีใจเลย

ก่อนสอบติด พ่อแม่ไม่ค่อยอยากให้เรียนไกลๆ แต่เราค่อนข้างหัวแข็ง อยากเลือกอยากเรียนและอยากตัดสินใจด้วยตัวเอง พอสอบติดก็ห้ามยากแล้ว

สิ่งที่เราทำได้ คือ แบกเอาความรับผิดชอบและความไว้วางใจขึ้นหลัง ทำหน้าที่ให้ดีและทำในสิ่งที่อยากทำ

ตลอด 4 ปีที่เรียนปริญญาตรี เราไม่เคยรู้สึกเสียใจที่เลือก

ตลอด 3 ปีทึ่ทำงาน เราไม่เคยรู้สึกเสียใจที่ได้เอาความรู้มาใช้

เรารู้สึกขอบคุณการตัดสินใจของตัวเอง ถึงมันจะเป็นช่วงหักเหของชีวิตครั้งแรก แต่ถือว่าทำได้ดีในระดับที่เราพอใจ 

เปลี่ยนไปทุกอย่าง จากเมื่อวาน จริงๆ :)