"ทำไมไม่ชอบดูหนังรัก"

ถามตัวเองหลังออกจากโรงภาพยนตร์หมายเลข 5 ที่เพิ่งฉาย Me Before You จบไปหมาดๆ

.......ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ไปดู 

การเห็นเพื่อนร้องไห้เต็มหน้าฟีด ถือว่าเป็นสปอยอันทรงพลัง ที่ส่งผลให้เราต้องเตรียมทิชชู่ไปด้วย เพราะกลัวร้องไห้มาสคาร่าเลอะ ซึ่งเอาเข้าจริงอยากยื่นให้คนข้างๆ มากกว่า เพราะเธอร้องไห้หนักสัส

ไม่ใช่แค่นั้น เรายังเดินออกจากโรงด้วยรอยยิ้ม พลางนึกในใจว่า "นี่เรามันหยาบกระด้างเกินไปป่ะวะ"

จริงๆ ก็อินนะ แต่พอมาคิดดูเราก็ไม่สามารถเปลี่ยนความตั้งใจของใครได้ป่ะ ปณิธานอันแรงกล้าว่าอยากจะตายห่าลาโลก ถึงขนาดวางแผนล่วงหน้า 6 เดือนแบบนี้ พ่อแม่ยังห้ามไม่ได้เลย สู้ใช้ชีวิตให้เต็มที่ แล้วก็ตายไปพร้อมกับความทรงจำดีๆ คงจะเป็นทางเลือกที่พระเอกคิดไว้สิบตลบแล้ว  

นั่นแหละ เราเลยรู้สึกยอมตาม และไม่ร้องไห้

ทีนี้เข้าเรื่องว่า "ทำไมไม่ชอบดูหนังรัก" คงเพราะไม่อยากให้ไดอะล็อกหนังมามีอิทธิพลถ้าเรามีความรัก เลยเลือกที่จะไม่ดู ถึงดูก็ไม่ค่อยเกิดอารมณ์ร่วมเท่าไหร่

โอเคว่าหนังก็คือเหตุการณ์สมมติ แต่บางคนก็เอา Quote จากหนังมาตัดพ้อกัน  แก้ปัญหาชีวิตคู่ด้วยวิธีเดียวกับหนังที่เคยดู  หรือจะฟีลกู๊ดกับความรักในทุกสถานการณ์  แถมบางเรื่องก็ทำซะบันเทิงจนอาจทำให้ลืมแยกแยะว่าความรักในชีวิตจริงมึงไม่ได้ตลกขนาดนั้น  เราเลยคิดว่าหนังไม่ได้คลี่ปมหรือแก้ปัญหาในชีวิตจริงๆได้ ถ้าไม่ดูก็ไม่เสียหาย แถมยังไม่สปอยตัวเองอีกด้วย

แต่ถ้าหนังรักมันแก้ปัญหาความรักได้จริงและเกิดเหตุให้ชีวิตคู่ของเราล้มเหลว เราคงกลายเป็น Case Study แห่งความไม่เชื่อฟังในวลีหนังรัก ให้คอหนังได้หัวเราะจนโต๊ะสั่น