บ่อยครั้งที่ช่วงนี้เราอยากจะหนีไป

จากโลกความเป็นจริง

โลกความจริงที่มีเรื่องผิดพลาดเต็มไปหมด

แล้วคนทำผิดพลาดเหล่านั้นก็ไม่เคยจะสำนึก หรือคิดที่จะพัฒนาตัวเอง

มันเหนื่อยมากที่ต้องทำงาน 

หรือรู้จักกับคนจำพวกนี้

พวกที่ไม่เคยจะคิดถึงคนอื่น

เอาแต่คิดถึงตัวเอง

ละเลยหน้าที่ ไร้ความรับผิดชอบ 

ไร้ความคิด

เราเบื่อที่ต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้

เราตั้งคำถาม ถามตัวเราเองบ่อยๆ 

ว่าทำไมเค้าไม่เคยจะสำนึก อะไรเลย 

โตแต่อายุ แต่ส่วนอื่นๆหยุดพัฒนาไปตั้งแต่อยู่ในท้องแม่รึไง มันฝ่อไปแล้วหรอ ต่อมความรับผิดชอบ

เอาจริงๆ ถ้าการที่คุณๆ ไม่รับผิดชอบ

แล้วเรื่องๆนั้นไม่ทำให้คนอื่นๆเดือนร้อน

นั้นก็แล้วแต่คุณเลย

คามสบายที่ใจคุณจะขี้เกียจ

จะไร้สติ ไร้สาระ ไร้ความรับผิดชอบ

แต่นี้ ความไร้ความรับผิดชอบของคุณ

มันไปทำคนอื่นเดือดร้อนไง 

คุณควรมีสมองนึกคิดซักนิดนึงรึเปล่า

ว่าสิ่งไหนควรทำไม่ควรทำ

ด้วยคำว่าความรับผิดชอบต่อหน้าที่

ไม่งั้น การทำคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย

คนที่เดือดร้อน เพราะคุณ

เค้าคงสาปแช่งคุณ

ถ้าทำได้เค้าคงรู้สึกแย่กับคุณไปเลย

แต่แล้วไงคนแบบคุณไม่เคยแคร์อยู่แล้ว

อีกสิ่งหนึ่งคือ เมื่อปัญหามันเกิด

แทนที่จะแก้ปัญหาจากตัวปัญหา

จัดการที่ตัวปัญหา 

สิ่งที่คนเราทำกลับกลายเป็น

ปล่อยไอ้ตัวปัญหานั้นไป

ด้วยการที่เพราะ ไอ้นั้นบอกไม่ได้

สู้บอกคนที่บอกได้ให้ทำแทนจะง่ายกว่า

มักง่ายกันจริงๆ

เราเลยชัดเจนมากเลยว่า

ไอ้คนที่ไม่ทำ มักไม่โดนห่าอะไร

แต่คนที่ทำงานงกๆ ก็จะโดนโยนงาน

ที่เป็นปัญหามาให้

มันแปลกดีน่ะ ที่ระบบสังคมเรามันแย่แบบนี้

คำพูดช่างสวยหรู อยู่บนฟ้าสวยงามเหลือเกิน

แต่ความเป็นจริงนี้สิ ตรงข้ามทุกอย่าง

เอาจริงแค่เราเป็นเด็กคนนึง ที่พอจะมีความคิดเห็น หรือแสดงออกเรื่องมุมมองความคิด ที่ดูจะไม่เคยทำๆตามกันมาแบบที่เค้าพาทำ มันก็ดูแย่

ดูร้ายแรงมากๆ เลย

การเป็นเด็ก ในประเทศเราโคตรไร้อำนาจต่อรอง

แค่แสดงความคิดเห็นก็ผิดแล้ว

ไม่เปิดใจ จมไปกับระบบเดิมๆที่มีมาช้านาน

ทั้งๆที่โลกเราหมุนไป ขนาดที่ว่าส่งยานอวกาศไปสำรวจดาวต่างๆ จนยานสำรวจ กลับมาไม่รู้ตั้งกี่ลำ แต่ระบบนี้ก็ยังคงฝังลงไปยังรากลึก เป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปี

เราว่าลองเปิดใจ เปิดมุมมอง แก้ไขให้ตรงจุด

ช่วยกันพัฒนาจิตใจกันซักนิดเดียว คงดี

อย่าอ้างเลย ข้ออ้างที่อ้างมาต่างๆ 

ช่างไร้น้ำหนัก ความจริงๆเรารู้กันดีอยู่แล้ว

ว่าคุณมันไร้ความรับผิดชอบแค่ไหน

แต่ก็เหมือนเดิม 

ไม่คิดอะไรเหมือนเดิม 

ก็นี้มันคนนี้เนาะ ไม่ใช่มนุษย์ 

จะได้คิดได้ว่าสิ่งไหนควรไม่ควร 

อืม

“โลกของการทำงานไม่ต่างอะไรกับการที่ในวัยเด็กเราเจอเด็กเปรตหลายๆคนที่ชอบพังของที่คนอื่นสร้างมา”

“โลกของวัยทำงาน 

ไม่ได้ต่างจากโลกในวัยเด็กที่เราเล่นขายของ

แล้วมักจะเจอเด็กเปรต

เด็กนรกที่ชอบเข้ามา 

เตะทำลายข้าวของคนอื่นๆ 

ไม่ทำตัวให้เป็นประโยชน์

แล้วยังทำตัวระราน นั้นแหละ

เราพยายามใช้สติ สมองให้มาก 

เพราะไม่อยากกลายเป็นเด็กเปรตละมั้ง

ขอขายของแบบสงบๆ

ไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

แล้วก็ได้แต่ไหว้พระขอพร

ให้คนอื่นไม่เบียดเบียนเราด้วย (คงไม่มีวันนั้นสิน่ะ )

หน้าที่ ความรับผิดชอบ 

ควรเน้นย้ำและปฏิบัติจริงจังไหมอ่ะ ? 

ตั้งแต่ในท้องแม่เลยยิ่งดี 

ตั้งแต่เกิดไปเลย