Simple...,
(Seohyun x Minhyuk)




เราเดินอยู่บนทางแยกของความสัมพันธ์
ความสัมพันธ์ที่เขาเป็นคนเริ่ม
และในตอนนี้... เขากำลังจบมัน



ผมนั่งทบทวนอยู่นานกว่าจะเข้าใจได้ว่าต่อให้เวลาจะยาวนานกว่า ท้ายที่สุดเขาก็ต้องไป
เขาเลือกแล้ว และในทางที่เขาเลือก


มันไม่มีผม


นั่นทำให้ผมรู้ว่าทางเดินที่ผ่านมาของผมและเขา มันไม่ใช่ทางเส้นเดียว
มันคือทางเดินที่ซ้อนทับกันอยู่ในทางเส้นเดียวกัน
วันนี้มันถึงเวลาที่ต้องแยกออกจากกันอีกครั้ง
ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองด้านหลังของเขา จากไปบนเส้นทาง


ที่ซ้อนทับกับใครอีกคน


เส้นทางของเขาซ้อนทับทางเส้นใหม่ของอีกคนแล้ว
ผมไม่รู้ว่าทางของเธอและเขามันจะยาวขนาดไหน และถ้าให้พูดกันตามตรง ผมไม่อยากรับรู้ด้วยซ้ำ
แถมยังหวังให้มันสั้นที่สุดเท่าที่มันเป็นไปได้

บางทีการบอกว่าเข้าใจมันก็แค่คำพูดให้ดูดี และทำให้ตัวเองกลายเป็นคนมีเหตุผล
แล้วไงล่ะ เส้นทางของผมมันไม่ได้ทับซ้อนกับใครอีกแล้ว


และบนทางสายนี้ก็เหลือเพียงแค่ผมคนเดียว


ดอกไม้ข้างทางก็เหี่ยวเฉา
แสงแดดก็ไร้ความอบอุ่น
กลางวันยังดูมืดมน
กลางคืนก็เงียบเหงาเกินไป

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเดินคนเดียวเสียหน่อย แต่พอเคยมีใครมาเดินข้างกัน
อะไรหลากหลายอย่างก็เปลี่ยนไป

ผมพยายามเดินไปบนเส้นทางเดิมของผม และหวังว่าในเร็ววันจะได้พบกับทางแยกที่มาบรรจบทับซ้อนเป็นทางเดียวกันอีกครั้ง

และอย่างที่คิด
ผมเจอทางแยก ที่ตัดทับมายังเส้นทางของผม
ผมเดินไปหยุดหน้าทางแยกเส้นนั่น
และมองหาเจ้าของทางเดิน


ไม่มีใครอยู่เลย ณ ที่ตรงนั้น


เว้นเพียงแต่จดหมายปิดผนึกไร้ชื่อเจ้าของหนึ่งฉบับว่างอยู่

ผมตัดสินใจหยิบจดหมายนั้นขึ้นมา และเปิดมันออกมาอ่าน
จดหมายไร้เจ้าของภายในมีกระดาษที่ว่างเปล่าหนึ่งแผ่น

ผมพลิกดูทั้งหน้าและหลังของกระดาษมากกว่าสองรอบ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว


อะไรกัน


ใครเป็นเจ้าของกระดาษแผ่นนี้กันแน่นะ
ผมเริ่มขยับร่างกายของตัวเอง และ...

ก้าวขาออกจากเส้นทางที่เดินมาตลอด เพื่อออกเดินไปยังเส้นทางที่ตัดผ่านมาบนทางของผม

ตลอดระยะทางผมไม่พบอะไรเลย ข้างทางของถนนสายนี้มีเพียงดอกหญ้าเล็กๆ
แดนดิไลออนที่ปลิวไปกับสายลมอบอุ่นที่พัดผ่านมาเป็นระยะ


ทางเส้นนี้เป็นของใครกันนะ


ผมหยุดและเริ่มสังเกตข้างทางอย่างละเอียด
และผมก็พบ
กับสิ่งที่ผมเกือบหลงลืมมันไปแล้ว

มันมีเศษเสี้ยวเล็กๆที่ถูกวางไว้ตามข้างทาง
เศษกระดาษที่ผมคุ้นเคย
และกลิ่นที่ผมคุ้นเคยเช่นกัน

ผมเดินตามเศษกระดาษออกไปนอกเส้นทางโดยไม่รู้ และเริ่มสะสมมัน รวบรวมมันเข้าด้วยกัน


มันกลายเป็นบุหรี่หนึ่งม้วน


สิ่งของที่แสนจะคุ้นเคย
และกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของมัน

ผมมองบุหรี่ในมือก่อนจะเงยหน้ามองบรรยากาศรอบตัว
ผมไม่ได้อยู่ในเส้นทางของตัวเองอีกต่อไป ไม่ได้อยู่แม้แต่ในเส้นทางใหม่ที่ผมเดินเข้ามา

ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน รู้เพียงว่าผมหาทางกลับออกไปไม่ได้ ผมมองเห็นแต่ทุ่งกว้าง ไร้ซึ่งเส้นถนน


ณ ที่ตรงนี้มีเพียงผม และบุหรี่หนึ่งม้วนในมือ