"มันอยู่ไหน"
"ทะท่านอากิโตะคะ ตอนนี้นายหญิงไม่ค่อยสบาย เอาไว้มาวันหลัง..."
"ไปเรียกมันออกมา"
"แต่ว่า--"
"บอกว่าไปเรียกมันมาไงเล่า!!! แกเป็นคนใช้อย่ามาสั่งผม ได้ยินชัดไหม"
"ได้ยินแล้วอากิโตะ ลูกอย่าไปว่าเขาขนาดนั้นเลย ดูสิ เด็กนั่นกลัวหมดแล้ว"
"นายหญิง..."
"เธอออกไปก่อน ไม่เป็นไรหรอกแค่พูดคุยแบบแม่ลูกน่ะ"
"เจ้าค่ะ"
---
"อากิโตะ คิดถึงแม่หรือ"
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับพวกนักษัตรของผม!"
"แค่เจอแล้วทักทายกันแค่นี้เอง ไม่ต้องกลัวหรอกจ้ะ"
"กลัวอะไร ผมไม่ได้กลัวสักหน่อย แต่ผมไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับของของผม พวกนั้นเป็นของผม เลิกอ่อยสักที"
"อ่อย? ...อ๋อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แหม ทำเป็นเอานักษัตรมาอ้าง จริงๆลูกแค่หวงคนเพียงคนเดียวเท่านั้นใช่ไหมล่ะอากิโตะ"
"เปล่า"
"ชิงุเระน่ะ เขามาหาแม่เองนะเพราะแม่เหงาไงล่ะ ตั้งแต่คุณอากิระไม่อยู่--"
"...ชิงุเระไม่ใช่ตัวแทนของพ่อ"
"นี่กำลังตำหนิแม่อยู่หรือ ลูกเองก็ใช้เขาเป็นตัวแทนมาตลอดนี่ ดีนะที่ชิงุเระใจดีกับลูก ทนลูกได้"
"เขาไม่ได้ 'ทน' ผม พวกเราทั้งหมดมีสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมายาวนานและมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป"
"พูดแบบนี้อีกแล้วหรือเด็กโง่"
"นี่คือการเตือน ถ้ายังอยากจะอาศัยที่นี่ต่อไปต้องเลิกยุ่งกับพวกเขาซะ เร็น"
"จะกี่ปีผ่านไปลูกยังไม่เปลี่ยนเลยนะอากิโตะ"
"...แล้วเราต่างกันตรงไหน?"
---
#FruitsBasket
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in