สิ่งมีชีวิตเช่นเขา สิ่งที่ทุกคนใฝ่ฝันอยากจะเป็น อยากจะสัมผัส อยากจะครอบครอง อยากจะทำลาย ...เสมือนพิษร้ายที่น่าลิ้มลอง

   "ท่านคานาเมะยังไม่นอนอีกหรือครับ" ฮานาบุสะกล่าวทักอย่างแปลกใจ วันนี้ท่านคานาเมะอยู่ดึก...ไม่สิ อยู่จนเช้าทั้งที่แสงแดดเป็นอะไรที่สร้างความระคายเคืองอย่างน่ารำคาญให้แก่เหล่า 'แวมไพร์' แท้ๆ แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นมอดไหม้อย่างเรื่องแต่งของพวกมนุษย์ก็ตาม ขนาดตัวฮานาบุสะเองยังอยากจะนอนเต็มแก่แตาดันต้องทำการทดลองสำคัญเสียนี่ 

   คานาเมะหันมายิ้มให้ฮานาบุสะเบาๆ เพียงแค่นั้นฮานาบุสะก็แทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ 'ทะทะท่านคานาเมะไม่ได้รำคาญเราสินะ!' 

   "ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ รบกวนเธอทำงานหรือ?" 

   "รบกวน!? ไม่เลยสักนิดครับ! ถ้าท่านคานาเมะอยากฟังผลทดลอง ผมยินดีจะ--" 

   "อยากฟังสิ แต่นี่มันสายมากแล้ว ผมว่าเธอพักผ่อนเถอะนะ" คานาเมะตัดบท 

   "ได้ครับ ท่านคานาเมะก็เช่นกันนะครับ"

   สายตาของคานาเมะมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง 'จวนได้เวลาแล้วสินะ...' แน่นอนว่าตาของเขามองหาสิ่งเดียวเท่านั้น สิ่งนั้นสว่างไสวยิ่งกว่าแสงอาทิตย์เสียอีก 'ยูกิ' เด็กสาวที่เขาเคยช่วยเอาไว้เมื่อตอนเธอยังเด็ก บัดนี้ค่อยๆเติบโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว เธอคนนั้นกำลังเดินเข้าอาคารเรียนพร้อมกับเด็กหนุ่มผมเงินโดดเด่นหน้าตาบึ้งตึง เป็นภาพปกติที่เขาจะเห็นทุกเช้าเมื่อมองจากหน้าต่างบานนี้...ใช่แล้ว ตัวคานาเมะเองนั้นเฝ้ามองยูกิมาโดยตลอด มานานแสนนาน ทำได้เพียงแค่มองเพราะมันยังไม่ถึง 'เวลา' ที่เหมาะสม เขารู้ตัวว่าการยึดติดส่งผลร้ายยังไงแต่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่เขาจะไม่ยอมปล่อย ต่อให้ต้องสละใครไปก็ตาม ความคิด อารมณ์อันแรงกล้าเหมือนทำให้ตัวคานาเมะเองเปื้อนพิษทีละน้อย ๆ สำหรับเขาบางทียูกิคงเป็นยาพิษที่ถ้าดื่มเข้าไปแล้วคงทรมาน เพียงแต่ถ้าไม่ดื่มจะยิ่งเพิ่มความทรมานกระมัง 

   สิ่งมีชีวิตเช่นเขา สิ่งที่ทุกคนใฝ่ฝันอยากจะเป็น คงมีแต่ยาพิษที่ช่วยให้ผ่านหลายพันค่ำคืนอันยาวนานเช่นนี้ได้.

#VampireKnight