ตอนนี้ข้างนอกฝนตกพายุเข้า และฟ้าร้องกระหน่ำราวกับจะผ่าให้แผ่นดินแยกออกจากกัน

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกดังมาจากห้องของจาร์น่า เจสเปอร์ขมวดคิ้วมุ่นแล้วรีบสาวเท้าไปยังที่มาของเสียง เขาเคาะประตูห้องอย่างกระวนกระวายเมื่อในห้องไม่มีเสียงตอบรับ เจสเปอร์ตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง

"จาร์น่า!" เขาเรียก หญิงสาวร่างโปร่งหันไปหาต้นเสียง ไหล่เล็กสั่นเทาแม้เจ้าของจะพยายามไม่ให้มันสั่น มือเรียวกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื่อเรียกเลือดออกมา

"เข้ามาทำไม" เสียงห้วนที่พยายามบังคับไม่ให้สั่นถาม สีหน้าราบเรียบที่ดูออกชัดเจนว่าฝืนทำ

"เธอ...โอเคมั้ย?" เจสเปอร์ถามแม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่โอเค เขาเดินเข้าไปหา แต่อีกฝ่ายขยับหนี

"ฉันสบายดี ออกไปได้แล้--" ยังไม่ทันที่จาร์น่าจะพูดจบ ฟ้าก็ผ่าลงมาที่ต้นไม้ใหญ่ด้านนอกสนาม จาร์น่าหลุดกรี๊ดเสียงดัง ย่อตัวนั่งคุดคู่เอามืออุดหู ร่างเล็กสั่นเทาจนน่าสงสาร กระนั้นเธอก็ปัดมือของเจสเปอร์ที่ยื่นมาหา

เจสเปอร์ใจหายวาบ รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่หน้าอกข้างซ้าย จาร์น่าไม่ได้เกลียดเขาเรื่องนี้เขารู้ เธอพยายามหักดิบให้หายจากการกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า

และท้องฟ้าก็ไม่ปราณีหล่อนเลยเจสเปอร์อยากจะเปิดหน้าต่างตะโกนบอกพระเจ้าให้หุบปากซักที

เสียงสะอื้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ เจสเปอร์ขยับเข้าไปใกล้ 

ไหล่เล็กๆนั่นแบกอะไรไว้บ้างนะ...

ถ้าฉัน...

เจสเปอร์ยื่นมือไป แตะไหล่เล็กที่กำลังสั่นเทิ้มก่อนจะค่อยๆดึงจาร์น่าเข้ามากอด

ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก เธออยากผ่านมันไปด้วยตัวเอง เธอไม่อยากอ่อนแอ

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มันเบากว่าที่ผ่านมา เพราะมือใหญ่ที่แนบอยู่กับใบหูของเธอ

"ฉันรู้ว่ากำลังยุ่งไม่เข้าเรื่อง" เสียงนุ่มกระซิบเบาๆ 

"แต่เธอไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับมันแค่คนเดียวนะ"