#REVOomegaverse

Characters
Jasper D. Remaello
Jarna Waltfeld

กลิ่นหอมหวานนั้นทำให้ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเจสเปอร์ตื่นตัว

สาวสวยผมบลอนด์ในชุดนอนซีทรูวาบหวิวอวดสัดส่วนชัดเจนนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าแดงจัด หล่อนหอบหายใจแรง ส่งยิ้มหวานยั่วยวนมาให้เขา

ไม่! ไม่! ไม่!

เจสเปอร์ยืนนิ่งกัดฟัน แต่สุดท้ายก็กระโจนเข้าใส่ เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

หล่อนแสยะยิ้ม เจสเปอร์เกลียดรอยยิ้มนั่น วิธีการที่หล่อนยิ้มและส่งสายตามาให้เขา มันทำให้เขาขนลุก เป็นครั้งแรกที่เจสเปอร์อยากต่อยหน้าผู้หญิงจริงๆจังๆ

แต่เขาห้ามตัวเองไม่ให้ขยับเข้าไปใกล้ไม่ได้

หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!

มือใหญ่ขยุ้มเตียงแรงจนสั่นไปทั้งร่าง ท่อนแขนเรียวของสาวผมบลอนด์ข้างหนึ่งรั้งคอเจสเปอร์ให้เข้าไปใกล้หล่อน สูดดมกลิ่นหอมหวานที่รุนแรงทว่าเขากลับรู้สึกคลื่นไส้

"ทำตามที่นายต้องการสิ" หล่อนกระซิบเสียงพร่า นิ้วเรียวยาวแตะที่ปลอกคอของตัวเอง

"...อย่า!"

กริ๊ก

ปลอกคอสีดำถูกปลดออก ร่วงหล่นลงบนเตียง กลิ่นฟีโรโมนยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปจนเจสเปอร์ขาดสติ มือใหญ่กระชากร่างบางให้นอนคว่ำ ปัดผมยาวน่ารำคาญออกเผยให้เห็นท้ายทอยเนียนขาว ริมฝีปากร้อนจรดลงบนผิวนุ่ม อ้าปากเตรียมฝากรอยกัดลงบนนั้น

จาร์น่า

อยู่ๆชื่อหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ลมหายใจของเจสเปอร์สะดุด หัวใจกระตุกเหมือนถูกกระชากออกไปจากอก แต่เขาห้ามตัวเองไม่ทันแล้ว

กึก

เธอเอี้ยวมามองอย่าประหลาดใจที่ฟันนั่นไม่ฝังลงบนคอของเธอ ทว่ารอยฟันปรากฎขึ้นบนมือใหญ่แทน หล่อนแสยะยิ้ม

"จะทนได้ซักกี่น้ำเชียว" นิ้วเรียวยาวไล้สันกราม ไล่ลงมาบนเนินอก ผ่านเสื้อเชิ้ตชื้นเหงื่อ ลงไปถึงเป้ากางเกงที่ถูกดันขึ้นมา "ฉัน..ชอบแบบนี้จัง"

เจสเปอร์อยากตอบโต้ด้วยการด่าคำหยาบคายแต่เขาต้องการสมาธิในการห้ามตัวเอง

จาร์น่า จาร์น่า

ยิ่งหล่อนลูบไล้ร่างกายเขามากเท่าไหร่ กลิ่นของหล่อนก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น โอเมก้าในฤดูผสมพันธุ์ช่างน่ากลัว

สติของเจสเปอร์เหลือน้อยเต็มที

จาร์น่า... ได้โปรดมาช่วยฉันที

เขาจำไม่ได้แล้วว่ากัดมือตัวเองไปรอบที่เท่าไหร่เพื่อไม่ให้ตัวเองจับคู่กับคนแบบหล่อน

แต่ขีดจำกัดกำลังมาถึงแล้ว

พระเจ้า ได้โปรด

เจสเปอร์ร่ำร้องในใจ ครั้งนี้เขาคงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว

ใบหน้าคมก้มลงแนบซอกคอขาว

ปัง!

ประตูถูกพังด้วยลูกเตะของใครซักคน อีกคนนึงรีบถลาเข้ามาดึงตัวเจสเปอร์ออกไป

"เจส!" คนที่ตามมาทีหลังร้องด้วยความตกใจ เจสเปอร์ร่างสูงถูกกระชากลงกับพื้นแล้วกดไว้ คนที่เปิดประตูเข้ามาถลาเข้าไปใส่กุญแจมือ ช่วยกันล่ามเขาด้วยโซ่ราวกับเป็นสัตว์ร้าย ก่อนจัดการฉีดยาระงับ

เจสเปอร์เงยหน้า แม้เขาถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือ โซ่ตรวน และตระกร้อครอบปาก สายตาปวดร้าวก็ส่งไปถึงหญิงสาวผมเงินคนนั้น

กลิ่นฟีโรโมนค่อยๆจางลงเมื่อตัวการถูกฉีดยาระงับและพาตัวไป

ความเงียบที่น่าอึดอัดก่อตัวขึ้น เจสเปอร์ค่อยๆสงบลงช้าๆ

"ฉัน..ฉันไม่ได้กัดใช่มั้ย?" เจสเปอร์ถามเสียงแผ่ว ร่างใหญ่สั่นเทิ้มจนน่าสงสาร

"ไม่..ไม่ได้กัด" จาร์น่าพูด เอื้อมมือไปลูบรอยกัดมากมายบนมือใหญ่ เขาต้องใช้ความอดทนมากขนาดไหนกันนะ

"ผู้บัญชาการวอลท์เฟลด์" ลูกน้องคนหนึ่งเรียก เธอหันไปหาส่งสัญญาณว่าแปปนึง เขาพยักหน้า เดินออกไปและปิดประตู

"นี่มันแย่" เจสเปอร์พึมพำคล้ายคนเสียสติ "โคตรเหี้ย"

"มันช่วยไม่ได้" จาร์น่าพยายามปลอบ แม้เธอจะรู้สึกว่าจิตใจเธอไม่มั่นคงจะปลอบใจใครก็ตาม จาร์น่าพยุงเจสเปอร์ที่นอนอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นนั่งพิงกำแพง มองอีกคนด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก มันเกือบจะโล่งใจ แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดลุ่มลึก

หากช้าอีกนิด เธอคงสูญเสียเขาไปแล้ว

"ฉันยอมตายดีกว่าจับคู่กับนังนั่น" แววตาของเจสเปอร์ก้าวร้าว แวบนึงก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นปวดร้าว "แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้"

"ฉันรู้" จาร์น่ากระซิบตอบเสียงแผ่ว “ไม่มีใครห้ามมันสัญชาตญานได้หรอก” เธอเข้าใจ นี่ไม่ใช่ความผิดของเจสเปอร์ เพราะเขาเป็นอัลฟ่า และหล่อนเป็นโอเมก้าที่อยู่ในฤดูผสมพันธุ์

ถ้าจะโทษ...

"มันเป็นความผิดของฉันเอง" เธอพูดเสียงสั่น "ฉันไม่คิดว่าหมอนั่นจะมาไม้นี้ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ส่งนายมา นาย..."

"ไม่ เธอไม่ผิด" เจสเปอร์เถียง อยากดึงหล่อนมากอดใจแทบขาดแต่ถูกล่ามโซ่ไว้

จาร์น่าดูไม่เหมือนเคย หล่อนดูเจ็บปวด ไม่มั่นคง เหมือนแก้วร้าวที่พร้อมจะแตก

อาจเป็นเขาเองที่ทำให้ร้าว

"ถ้าคนผิดก็อาจเป็นฉันเอง" เจสเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

"ไม่...." จาร์น่าส่ายหัว "ถ้าจะหาคนผิด อาจเป็นพระเจ้าที่สร้างพวกเรามา"

ถ้าโลกนี้ไม่มีแอลฟ่า เบต้า หรือโอเมก้า

ถ้าแค่โลกมีแค่มนุษย์ธรรมดา…

“ถ้าจะหาคนผิด โชคชะตาห่าเหวทั้งหลายนั้นแหละที่ผิด”