Title: Bridget's braille

Pairing: Colin Firth x Hugh Grant

Rate: ????

Note: เนื้อหาเต็มไปด้วยความกาว โปรดสูดกาวหรือกัญชาก่อนรับชม ฟิคนี้เป็นฟิควูบ วูบมากๆ อย่าซีเรียสนะขอร้อง---//กราบสามที

    ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อกาวน์เดินก้าวยาวๆ เข้ามาภายในตัวอาคารสีน้ำตาลสบายตา ที่นี่คือ ห้องสมุด ภายในโรงพยาบาลใหญ่ใจกลางเมืองซึ่งมีผู้ป่วยนั่งอยู่ประปรายตามโซฟาน่วมๆหลากสีที่ถูกจัดวางไว้สำหรับเด็ก เขาบรรจงถอดรองเท้าก่อนเดินผ่านเข้าไปในอ่างบอลนุ่มนิ่มหลากสีพร้อมในมือถือรองเท้า
ของตนเอาไว้มั่น ก่อนนำกลับมาใส่อีกครั้งเมื่อถึงอีกโซนหนึ่ง

    "หาอะไรอยู่เหรอครับ? ให้ผมช่วยมั้ย?" เขาทักทายชายซึ่งมีท่าทางงุนงงกับชั้นหนังสือที่ค่อนข้างสูง ตาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายปิดสนิท และดูไม่มีทีท่าจะเปิดออกก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า "หมอเหรอ? หมอครับช่วยผมหาหนังสือได้มั้ย?"

    ได้ยินดังนั้น คุณหมอหรือชายร่างสูงจึงเดินเข้าไปหา ชายผู้ขานรับคำถาม "ฮิวจ์ ผมชื่อ ฮิวจ์ แกรนท์นะหมอ" ชายตาปิดแนะนำตัว นั่นทำให้ตัวเขาคิดขึ้นได้ว่าบางทีฮิวจ์อาจจะตาพร่าก็ได้ "คอลิน คอลิน เฟิร์ธ เรียกแค่คอลิน ก็ได้" จากนั้นทั้งสองจึงแนะนำตัวซึ่งกันและกัน

    "หมอรู้จักไดอารี่ของบริดเจ็ท โจนส์มั้ย ผมอยากอ่านมากเลยแต่ผมตาบอดมองไม่รู้ว่าอันไหนหนังสือคนปกติ กับหนังสืออักษรเบลล์ ผมหาไม่เจอ" ฮิวจ์อธิบายถึงปัญหาของตัวเขา ซึ่งเป็นมาตั้งแต่เด็ก เดิมทีเขาเคยมองเห็นกระทั่งประสบอุบัติเหตุ ทำให้เขาต้องผ่าตัดและไม่สามารถกลับมามองเห็นได้อีก

    "ถ้าเล่มนั้นเดี๋ยวผมไปหยิบมาให้นะ" คอลินพยักหน้าสองสามที ก่อนเดินไปหยิบหนังสือเล่มเล็กเล่มหนึ่งมา แล้วจึงพาตัวเขาเองและอีกฝ่ายไปนั่งที่โต๊ะ

    "ถ้าอักษรเบรลล์ผมอ่านออกน่าหมอ ผมมองไม่เห็นตั้งแต่ 6 ขวบแค่นี้สบายมาก" ฮิวจ์ยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจ เขาชูกำปั้นขึ้นเหนือไหล่ ก่อนนำมันทาบที่หน้าอกอย่างแน่วแน่ คอลินได้เพียงยิ้มที่มุมปาก กับความพิลึกพิลั่นของคนไข้คนนี้

     คอลินกระตุกยิ้มอีกครั้ง "น่าเสียดายนะครับ มันไม่ใช่หนังสืออักษรเบรลล์ มันเป็นหนังสือแบบปกติน่ะครับ" เขาพูดติดตลก ชายนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงอย่างคอลินไม่ใช่คนที่ยิ้ม ง่ายหรือจะแสดงมุขตลกออกมาให้ใครเห็นบ่อยครั้ง ส่วนฮิวจ์
ก็เบ้ปากแสดงท่าทางเสียเซลฟ์เล็กๆ

.
.
.

    "แฮ่กๆ.." คอลินหอบ เขาหายใจไม่ทัน
    "เหนื่อยแล้วเหรอหมอ? ต่ออีกซักบทได้มั้ยกำลังมันส์เลย"
    "คุณมาลองอ่านเองมั้ยล่ะ.. แฮ่ก.."
    "ถ้าผมอ่านได้ คุณก็ไม่มาอ่านให้ผมฟังสิ" ชายหนุ่มหลับตา
สนิท ก่อนยิ้มเล็กๆ แล้วมองขึ้นไปที่อีกฝ่าย

    "นี่ๆ หมอครับ" ฮิวจ์เปิดตาของเขาให้อีกฝ่ายเห็นเป็นครั้งแรก นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใสช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน "ตาของ
ผมนี่เป็นสีอะไรเหรอ?"

    "สี.. เอ่อ..ฟ้า" อีกฝ่ายตอบอย่างกระอุกกระอัก เขาค่อนข้าง
แปลกใจ ในเมื่อเขาตาบอดทำไมถึงถามสีตาตัวเองล่ะนี่ คนเราเริ่มจำความได้ตอนประมาณ 3 ขวบไม่ใช่เหรอ "คุณจำไม่ได้เหรอครับ?"

   ชายนัยน์ตาน้ำทะเลส่ายหัวรัว "ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสีอะไร
เป็นสีอะไร" เขาพูด "ผมลืมสีอื่นๆ นอกจากสีดำตั้งแต่ผ่าตัดมา"

    คอลินเงียบไป ถ้านี่เป็นห้องว่างๆ เขาคงจะแอบมีน้ำตาไหลมาบ้างแต่เผอิญว่านี่คือห้องสมุด และเขาไม่สามารถจะร้องไห้ให้ใครเห็นได้ แม้ว่าคนตรงข้ามเขาจะตาบอดมองอะไรไม่ได้ก็ตาม

                "ให้ผมไปส่งที่ห้องพักคุณมั้ย?"

TBC : Am I your Mark Darcy...