คืนนี้ผมจะใช้บริการรถบัสระหว่างเดินทางไปดาลัตเป็นที่นอน เนื่องจากความงกของตัวเองที่จะประหยัดค่าโรงแรม ถึงขั้นก่อนที่จะได้ขึ้นรถบัสต้องไปอาศัยน้ำในห้องน้ำสาธารณะอาบ ความจริงไม่น่าเรียกว่าอาบน้ำ คงเรียกได้ว่าแค่เช็ดตัว อาบแป้ง แล้วก็เปลี่ยนชุด แต่เท่านั้นก็พอทำให้สบายตัวได้ 

ผมซื้อตั๋วรถบัสไปกลับพร้อมกับ 1 Day ทริปที่เมืองดาลัต เป็นทริปที่พึ่งเลือกมาวันนี้ว่าจะไปไหนต่อดี ถึงแม้เวลาในตั๋วจะบอกชัดเจนว่าขึ้นรถเวลาไหน และเมื่อใกล้เวลามาถึงพนักงานที่บริษัททัวร์ก็จะพาเดินไปขึ้นรถ ความเข้าใจแรกคิดว่าจะเป็นท่ารถบัสที่บอกชัดเจนเหมือนบ้านเรา แต่เมื่อไปถึงแล้วรถบัส 10 กว่าคันจอดริมถนนไม่รู้ว่าคันไหนเป็นคันไหนจอดเรียงราย รวมถึงคนที่มารอจนล้นออกมาข้างนอกสถานที่ที่ที่พอเข้าใจได้ว่าเป็นสำนักงานบริษัทรถ 

พนักงานบริษัททัวร์บอกให้ผมนั่งรอก่อน ถึงแม้จะใกล้เวลาขึ้นรถแล้วก็บอกให้ผมนั่งรอก่อน แล้วเธอก็จากไป ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมนั่งรอจนเริ่มกระวนกระวาย รอจนเวลาปัจจุบันล่วงเลยเวลาในตั๋วที่บอกว่ารถจะออกกี่โมง ผมจะลุกไปไหนก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าถ้าพนักงานคนนั้นจะตามหาผมไม่เจอ เพราะไม่มีอะไรที่จะสามารถสื่อสารกันได้เลย ถ้าเป็นที่ไทยเราคงจะได้มีเบอร์มือถือของพนักงานและคอยตามจิกว่าอะไรยังไง แต่การสื่อสารครั้งสุดท้ายของพนักงานก็คือ บอกให้ผมรอตรงนี้ มองซ้ายมองขวาก็ไม่สามารถถามใครได้ หันซ้ายก็เจอป้าแก่ๆ หันขวาก็เจอลุงกำลังหลับโดยไม่มีท่าทางสะทกสะท้านกลัวตกรถแบบผมเลย 

แต่สุดท้าย พนักงานคนนั้นเธอก็กลับมาพาผมไปที่รถ เป็นรถนอน 2 ชั้น ที่เรียกได้ว่ารถนอนสองชั้นแบบจริงๆ คือ ที่นั่งเป็นสามแถวที่สามารถเหยียดเท่านอนได้จริงๆ และมีต่อขึ้นไปอีกชั้น เหมือนแบบเตียงนอนสองชั้น พร้อมระบบป้องกันกลิ่นเท่าจากถุงก๊อบแก๊บที่ให้ผูกห่อเท้าไว้ในการป้องกันกลิ่นเล็ดลอดออกมา พร้อมระบบไฟคาเฟ่หลากสีที่บอกได้เลยว่าถ้าผมเป็นแมงเม่าคงเอาหัวพุ่งเข้าใส่ ถือว่าสะดวกสบายเพียงพอที่จะฝากการพักผ่อนคืนนี้ไว้กับที่นอนเคลื่อนที่คันนี้ 

ถ้าตอนที่รอรถผมมัวร้อนรนวิ่งไปวิ่งมาเพื่อถามคนนั้นคนนี้แล้วพนักงานกลับมาไม่เจอผม ปัญหาอื่นคงจะตามมาอีกมากทั้งตกรถ ตกทัวร์ แล้วต้องลำบากวิ่งหาที่พักใหม่อีก บางครั้งในเมื่อเค้าบอกให้รอเราก็ควรรออย่างใจเย็น ก็ควรหัดไว้เนื้อเชื่อใจคนเขาบ้างกระมัง