ในวันที่เมฆหมอกครึ้มสีดำกำลังปะทะกัน

ราวกับท้องฟ้าจะไม่มีวันที่สดใสได้อีก

ความเหนื่อยที่เหมือนร่างกายจะแยกออกมาเป็นชิ้นๆ

เส้นทางที่เดินมันทั้งคดเคี้ยวและขรุขระ

รายล้อมไปกับความเงียบ

ดั่งมหาสมุทรที่ไม่มีแม้แต่ลมพัดผ่าน

หากเพียงแค่ออกมาจากจุดที่ยืนอยู่

ถอยหลังออกมาพักสักหน่อย

ในดวงตา

สิ่งที่มองเห็นในตอนนั้น

ไม่ใช่เมฆครึ้มอีกต่อไป

แต่กลับเป็นท้องฟ้าสีส้มชมพู 

มันกำลังส่องสว่างให้มาตลอด

หรือเมฆหมอกครึ้มสีดำกำลังปะทะกัน

แท้จริงแล้วเป็นเพียงเมฆสีขาวบริสุทธิ์

ที่กระดุกกระดิกไปมา

ประหนึ่งมันกำลังจะบอกกับเรา

ว่าไม่เป็นไร

หากจะเดินออกมาจากที่ที่ให้ความรู้สึกมืดมนเช่นนั้น

แล้วเริ่มต้นไปกับเส้นทางแห่งใหม่ได้เสียที